2015-06-30
1689
Беларусь сярэдзіны XIX ст. уяўляла сабой аграрны рэгіён. Сельская гаспадарка вызначала яго эканамічнае аблічча. Асноўную масу насельніцтва (72,3 %) складалі сяляне, якія падзяліліся на памешчьщкіх і дзяржаўных. Акрамя таго, на Беларусі меліся нязначныя групы сялян: удзельныя (належалі царскай сям’і), паезуіцкія, ленныя, царкоўныя і манастырскія.
Нягледзячы на прыгоннае права, сіла эканамічнага развіцця непазбежна ўцягвала Беларусь на шлях капіталізму. Аднак гэтаму супраціўлялася дваранства, якое трымалася за свае саслоўныя правы і прывілеі. Каб павялічыць даходнасць сваіх маёнткаў, памешчыкі за кошт памяншэння сялянскіх надзелаў расшыралі барскую запашку і пераводзілі сялян з аброку на паншчыну (у 50-я гг. на ей былі звыш 90 % сялян). Працэс абеззямельвання ў сувязі з увядзеннем у 40—50-я гг. абавязковых інвентароў, якія рэгламентавалі сялянскія надзелы і павіннасці, дасягнуў найбольшых памераў. Напярэдадні адмены прыгонніцтва дасягнула вышэйшай кропкі эканамічная неэфектыўнасць. На ўзмацненне эксплуатацыі беларускае сялянства адка-звала супраціўленнем. Толькі за 1858 — 1860 гг. у Беларусі адбылося больш 40 выступленняў сялян, многія з якіх (каля 1/4) былі падаўлены з дапамогай войскаў.
Урад Аляксандра II разумеў неабходнасць хутчэйшай адмены прыгоннага права. 19 лютага 1861 г. Аляксандр II падпісаў ухваленыя Дзяржаўным Саветам заканадаўчыя акты і “Палажэнне") аб "крестьянах, вышедших из крепостной зависимости" і адначасова Маніфест аб адмене прыгоннага права. Гэтыя дакументы былі апублікаваны 5 сакавіка 1861 г.
У адпаведнасці з "Палажэннямі" памешчыкі пазбаўляліся права распараджацца асобай селяніна (прадаваць, дарыць, умешвацца ў сямейныя справы). Сяляне атрымлівалі права набываць на свае імя нерухомую маёмасць, займацца гандлёва-прамысловай дзейнасцю. Аднак памешчык па-ранейшаму заставаўся ўласнікам усей зямлі. Хаця у карыстанне сялянам і давалася пэўная колькасць палявой зямлі, аднак да яе выкупу (не раней чым праз 9 гадоў) яны не з’яўляліся ўласнікамі гэтай зямлі.
Да заключения выкупной здзелкі сялянін знаходзіўся ў стане часоваабавязанага і выконваў на карысць памешчыка вызначаныя павіннасці (у выглядзе паншчыны або аброку). Пазямельныя адносіны паміж памешчыкамі і часоваабавязанымі сялянамі рэгуляваліся ўстаўнымі граматамі, у якіх указваліся памер палявога надзела і павіннасці за яго. Складанне ўстаўных грамат ускладвалася на самога памешчыка ў назначаны двухгадовы тэрмін — да 19 лютага 1863 г. Землеўпарадкаванне беларускіх сялян праводзілася па двух "Мясцовых палажэннях". У Магілёўскай і васьмі паветах Віцебскай губерні Землеўпарадкаванне сялян праводзілася па "Мясцовым палажэнні для вялікарускіх, новарасійскіх і беларускіх губерняў". У беларускіх паветах, дзе панавала абшчыннае землекарыстанне, памеры зямельных надзелаў складалі: вышэйшы — ад 4 да 5,5 дзесяціны, ніжэйшы — 1/3 вьппэйшага. Згодна з устаўнымі граматамі сялянам давалася у карыстанне тая колькасць зямлі, якой яны карысталіся да рэформы. Калі памер надзела перавышаў вышэйшы, памешчык меў права адрэзаць "излишек" у сваю карысць. За карыстанне "поўным", гэта значыць вышэйшым, надзелам сяляне павінны былі плаціць аброк (у сярэднім 8 руб. у год) або адбываць паншчыну (40 мужчынскіх і 30 жа-ночых дзён у год). Акрамя таго, сяляне павінны былі несці на карысць памешчыка і іншыя павіннасці (надводную, будаўнічую і т.д.). Захаванне кругавой парукі гарантавала па-мешчыкам спраўнае выкананне ўстаноўленых павіннасцяў.
У Віленскай, Гродзенскай, Мінскай і чатырох паветах Віцебскай губерняў Землеўпарадкаванне сялян праводзілася па асобным "Мясцовым палажэнні", якое не ўстанаўлівала пэўных нормаў надзелаў. У пастаянным карыстанні сялян гэтых губерняў захаваліся прысядзібныя і палявыя землі і ўгоддзі, якімі яны згодна з інвентарамі карысталіся да 1861 г. Калі у сялян зямлі было больш, чым наказана у інвентары, або у памешчыка заставалася менш 1/3 часткі зручных зямель, то апошні меў права адрэзаць у сваю карысць 1/6 частку сялянскіх зямель. Памер павіннасцяў вызначаўся незалежна ад памераў над-зела, але не павінен быў перавышаць инвентарную норму: паншчына — не больш 23 дзён, аброк — не больш 3 руб. з дзесяціны у год. За выкананне павіннасцяў сяляне паветаў неслі асабістую адказнасць перад памешчыкам, таму што надзел адводзіўся у падворнае карыстанне кожнаму гаспадару.
Набыццё сялянамі зямель ва ўласнасць ажьщцяўлялася праз выкуп. Правілы выкупу палявога надзела былі аднолькавымі для ўсіх губерняў Расіі. Памер выкупной сумы вызначаўся на аснове 6 % капіталізацыі гадавога аброку. У гэтую суму ўключаўся даход ад прыгоннай працы, якога памешчык быў пазбаўлены ў сувязі з вызваленнем сялян. Напрыклад, калі часоваабавязаны селянін плаціў памешчыку аброк 30 руб. у год, тады выкупная сума састаўляла 500 рублёў (30--100)/6 = 500). Такім чынам, выкуп зямлі сялянамі па сутнасці з’яўляўся выкупам асобы, яе аброчных павіннасцяў. Дзяржава для ажыццяўлення выкупной аперацыі давала сялянам доўгатэрміновую грашовую пазыку. Сяляне на 49 гадоў рабіліся даўжнікамі дзяржавы і павінны былі выплачваць ей доўг высокімі працэнтамі, так званыя выкупныя плацяжы. Памер выкупу значка перавышаў фактычны кошт зямлі. Напрыклад, рыначны кошт зямлі у Мінскай губерні складаў 18 руб. за дзесяціну, а па выкупе сяляне павінны былі заплаціць за яе 79 руб. 20 кап. Выкупныя плацяжы спаганяліся да рэвалюцыі 1905 — 1907 гг., калі ўрад быў вымушаны датэрмінова адмяніць іх. За тэты час сяляне выплацілі ўраду ў 3 разы больш, чым каштавала купленая імі зямля.
"Агульным палажэннем" вызначаўся парадак кіравання сялянамі. Сельская абшчына, што складалася з сялян, якія пражывалі на землях ад наго памешчыка, выбірала сельскага старасту і зборшчыка подацяў. Некалькі сельскіх абшчын утваралі воласць. На валасным сходзе выбіралася праўленне на чале з валасным старшынёй, а таксама валасны суд. Сельскія і валасныя праўленні ведалі раскладам і зборам падаткаў, аб’яўлялі сялянам законы і распараджэнні цэнтральных і мясцовых улад, сачылі за грамадскім парадкам. Для правядзення.рэформаў у жыццё ствараліся спецыяльныя органы — павятовыя міравыя з’езды і міравыя пасрэднікі, губернскія па сялянскіх справах прысутнасці.
Міравым пасрэднікам, якія прызначаліся губернатарамі з мясцовых памешчыкаў, падпарадкоўвалася сялянскае кіраванне некалькіх валасцей. Асноўным іх абавязкам было садзейнічанне складанню актаў, якія вызначалі пазямельны лад і павіннасці сялян згодна з "Палажэннямі". Губернская па сялянскіх справах прысутнасць кіравала правядзеннем рэформы у губернях, старшынёй яе быў губернатар, членамі — мясцовыя памешчыкі і чыноўнікі. Прадстаўнікоў сялян у гэтых установах не было.
Умовы адмены прыгоннага права не былі прыняты беларускім сялянствам і паслужылі штуршком да развіцця шырокага сялянскага руху. У 1861 — 1862 гг. беларускае сялянства аказвала сур’ёзнае процістаянне дзейнасці міравых пасрэднікаў, стварэнню органаў сялянскага "самакіравання" і ўвядзенню ўстаўных грамат. Да лютага 1863 г., гэга значыць да канчатку вызначанага тэрміна іх стварэн-ня, на Беларусі не было падпісана амаль 80 % ўстаўных грамат. Кульмінацыйнай кропкай сялянскага руху было паўстанне над кіраўніцтвам К. Каліноўскага, якое супала з польскім нацыянальна-вызваленчым рухам. Паўстанне было падаўлена, аднак аказала сур’ёзны ўплыў на палітыку царызму ў адносінах да Беларусі. Царскі ўрад вымушаны быў пайсці на ўступкі сялянам.
1 сакавіка 1863 г. выйшаў указ аб адмене часоваабавязаньгх адносін у Віленскай, Гродзенскай і Мінскай губернях і чатырох паветах Віцебскай губерні. Праз тры месяцы гэты указ быў распаўсюджаны на Магілёўскую і беларускія паветы Віцебскай губерні. Указ уводзіў абавязковы вьпсуп сялянскіх надзелаў. Абавязковыя адносіны паміж сялянамі і памешчыкамі спыняліся з 1 мая 1863 г. Выкупныя плацяжы за надзельную зямлю паніжаліся на 20 %. Сяляне пераходзілі ў разрад сялян-уласнікаў і павінны былі ўносіць выкупныя плацяжы ў павятовае казначэйства. Указам ад 9 красавіка 1863 г. ствараліся паверачныя камісіі, якія павінны былі праверыць правільнасць складання ўстаўных грамат пасля 19 лютага і няправільна складзеныя ануляваць. У выніку праверкі ўстаўных грамат у часткі сялян былі павялічаны зямельныя надзелы, зніжаны аброк і адпаведна выкупныя плацяжы, за сялянамі замацоўваліся сервітутныя ўгоддзі (пашы, вадапоі і т.д .), якімі яны карысталіся да рэформы 1861 г. Урадавай адміністрацыяй надавалася вялікае значэн-не землеуладкаваншо беззямельных і малазямельных сялян. На падсгаве цыркуляра ад 17 жніўня 1863 г. сяляне, абеззямеленыя пасля 1857 г., павінны былі атрымаць свае надзелы у поўным аб’ёме. Змянілася і землеўладкаванне дзяржаўных сялян Беларусі. Па законе ад 16 мая 1867 г. аброчная подаць пераўтваралася у выкупныя шіатяжы і дзяржаўныя сяляне станавіліся ўласнікамі зямельных надзелаў. Такім чынам, у вытку рэформы 1863 г. сялянству Беларусі былі вернуты землі, адрэзаныя ад іх раней, значна аблегчаны ўмовы выкупу зямлі. У адрозненне ад унутраных губерній Расійскай імперыі феадальныя адносіны ў Беларусі былі ліквідаваны ў 1863 г. праз спыненне часоваабавязанага становішча сялян.
Рэформа 1861 г. з’явілася пераломным момантам, мяжой паміж дзвюма эпохамі у гісторыі Беларусі — феадалізмам і капіталізмам. Асабістае вызваленне ліквіда-вала манаполію памешчыкаў на эксплуатацыю сялянскай працы, садзейнічала больш высокаму росту рынку працоўнай сілы для капіталізму у стадыі развіцця як у прамысловасці, так і у сельскай гаспадарцы. Умовы рэформы забяспечвалі як памешчыкам, так і сялянам пераход ад прыгонніцкай гаспадаркі да капіталістычнай. Буржуазная па змесце сялянская рэформа разам з тым захавала шматлікія прыгонніцкія перажыткі, галоўным з якіх з’яўлялася памешчыцкае землеўладанне.
2. Развіццё прамысловасці і гарадоў
У 60—90-я гг. XIX ст. прамысловасць Беларусі захавала сваю спецыялізацыю па перапрацоўцы пераважна мясцовай мінеральнай, лясной і сельскагаспадарчай сыравіны. На працягу першых двух дзесяцігоддзяў пасля рэформы 1861 г. прамысловы рост быў павольны. Па-ранейшаму па ўсіх паказчыках пераважала дробная вытворчасць і мануфактура. У 1873 — 1875 гг. Беларусь была ахоплена прамысловым крызісам, які выявіў нізкую пакупную здольнасць селяніна — галоўнага спажыўца тавараў. Пад цяжарам высокіх выкупаў адпаведна з умовамі адмены прыгоннага права ён вымушаны быў сам вырабляць палотны, сукны, абутак, галаўныя уборы і т.д. Крызіс закрануў пераважна дрэваа-працоўчыя і харчасмакавыя дробныя і мануфактурныя прадпрыемствы. Крызіс 1881 — 1882 гг., які зноў ахапіў харчасмакавую, дрэваапрацоўчую, сілікатную, гарбарную і тэкстыльную прамысловасць, перш за ўсё ўдарыў па дробнай вытворчасці, затармазіў развіццё мануфактур. У 80—90-я гг. значка паскорыўся працэс развіцця фабрычна-заводскай прамысловасці Беларусі, аднак разам з фабрыкамі і заводамі працягвала расці дробная і мануфактурная вытворчасць. За апошняе дзесяцігоддзе мінулага стагоддзя сярэднегадавы прырост прамысловай прадукцыі складаў у сярэднім 8,2 %, што ў 2 разы большы, чым за 30 папярэдніх гадоў.
У 1860 г. на Беларусі налічвалася 20 тыс. рамесніцкіх майстэрняў, 7,8 тыс. немеханізаваных дробнакапіталістычных прадпрыемстваў (з колькасцю рабочых да 16 чала-век), 140 мануфактур і 76 фабрык і заводаў. Большая частка рамесніцкай вытворчасці Беларусі была сканцэнтравана ў гарадах і мястэчках. За чатыры паслярэформенныя дзесяцігоддзі адбылося павелічэнне яе вытворчасці, што было абумоўлена перш за ўсё попытам сялянства, местачковага і гарадскога насельніцтва на прадметы штодзённага ўжытку і паслугі, якімі не магла забяспечыць фабрыка. Хуткімі тэмпамі развіваліся новыя віды рамёстваў — хімічныя, метала— і дрэваапрацоўчыя і інш. Павялічылася ўдзельная вага рамяства ў агульнай коль-касці прадпрыемстваў з 23,2 (1860 г.) да 55,3 % (1890 г.). У канцы XIX ст. налічвалася звыш 58 тыс. рамесніцкіх майстэрняў. Аднак іх доля ў агульным аб’ёме прамысловай вытворчасці знізілася за паслярэформенны перыяд з 18,7 да 9,0 %, хаця яна заставалася даволі высокай у металаапрацоўчай (1900 г. — 31 %), хімічнай (29%), дрэваапрацоўчай (19 %), сілікатна-будаўнічай і гарбарнай (па 12 %) вытворчасці.
Рамяство, такім чынам, ва ўмовах развіцця грашовых адносін перарастала у дробную вытворчасць у форме про-стай кааперацыі. Да дробнакапіталістычных прадпрыемст-ваў прынята адносіць тыя, дзе працавала 5 — 15 рабочых без паравога рухавіка, вадзяныя і ветраныя млыны, пільні і алейні (да 10 рабочых), вінакурні і піваварні з вытвор-часцю да 25 тыс. вёдраў адпаведнага напітку у год, а таксама другія прадпрыемствы, на якіх выраблялася пра-дукцыі менш чым на 1 тыс. руб. у год. У I860 г. дробна-капіталістычная прамысловасць складала 9 % ад агульнай колькасці прадпрыемстваў і 62 % вырабленай прадукцыі, і да 1888 г. на яе прадпрыемствах выпрацоўвалася больш пало вы прамысловых вырабаў Беларусі. Аднак у сувязі з інтэнсіўным павелічэннем мануфактурна-фабрычнай вытворчасці ўдзельная вага дробнакапіталістычнай паменшы-лася да 28,2 % у канцы XIX ст., хаця доля апошняй у той жа час па колькасці прадпрыемстваў павялічылася на 7 %.
У другой палове XIX ст. адзначаны значны рост мануфактурнай вытворчасці. Ўдзельная вага яе у гэты перыяд павялічылася па аб’ёме вытворчасці з 7,2 да 15,1 %, па колькасці прадпрыемстваў — з 0,2 да 0,7 %. У 1890 г. у Беларусі працавала 760 мануфактур, у тым ліку 193 дрэваапрацоўчыя, 185 сілікатных, 166 харчасмакавых і інш. Мануфактуры заклалі асновы росту фабрычнай прамысловасці, фарміравання пралетарыяту і буржуазіі.
Машынная вытворчасць у другой палове XIX ст. развівалася найбольш інтэнсіўна. Колькасць фабрык і заводаў павялічылася ў Беларусі з 1860 г. у 15 разоў і склала на канец XIX ст. 1137. Аб’ём вытворчасці на іх узрос у 37 разоў, колысасць рабочых —у у. Пачалі дзейнічаць но-выя фабрыкі: запалкавыя у Барысаве (1881 г.) і Шнеку (1882 г.), тытунёвая у Гродне (1862 г.), папяровая ў Добрушы (1871 г.) і інш. Над канец XIX ст. адчувальным становіцца ўплыў замежнага, асабліва нямецкага капіталу, на эканоміку Гродзенскай губерні.
Да 1890 г. доля фабрычна-заводскай прамысловасці ў агульным аб’ёме прамысловай вытворчасці склала 46,2 % (1860 г. - 8,4 %, 1890 г. - 29,3 %), па колькасці прадпрыемстваў - 1,1 % (1860 г. - 0,1 %, 1890 г. - 0,6 %). Тэмпы росту аб’ёму вытворчасці і колькасці занятых наёмных работнікаў у мануфактурнай і машыннай прамысловасці ў 4 — 7 разоў перавышалі адпаведныя паказчыкі ў дробнай. На тэрыторыі беларускіх губерняў у 1913 г. налічвала-ся 1200 фабрычна-заводскіх прадпрыемстваў, на якіх працавала каля 40 тыс. рабочых. Болыыасць прадпрыемстваў былі невялікімі па колькасці рабочых. 62,4 % з іх мелі да 15 чалавек. На буйных прадпрыемствах (больш 100 чал.) працавала каля 50 % рабочых. Такім чынам, па ўзроўні канцэнтрацыі вытворчасці Беларусь адрознівалася ад іншых прамысловых рэгіёнаў Расійскай імперыі, дзе гэта канцэнтрацыя была значна вышэйшай.
Гарадское насельніцтва Беларусі за другую палову XIX ст. павялічылася ў 2,2 раза. Яго рост перавышаў тэмпы росту насельніцтва наогул. Гарадское насельніцтва ў сучасных межах дзяржавы ў 1858 г. склала 293,6 тыс. чалавек (9 % ад агульнай колькасці жыхароў), а у 1897 г. — 655,1 тыс. чалавек (10,3 %). Буйных гарадоў на Беларусі ў той час не было. У канцы XIX ст. толькі два з іх (Мінск і Віцебск) мелі колькасць жыхароў у межах ад 50 да 100 тыс. чалавек, сем (Брэст, Гродна, Гомель, Магілёў і інш.) — ад 20 да 50 тыс. Каля 500 тыс. чалавек жыло ў канцы XIX ст. у мястэчках Беларусі. Большая частка іх насельніцтва, як і ў гарадах, займалася гандлёва-прамысловай дзейнасцю.
Росту гарадоў, развіццю прамысловасці, пашырэнню гандлёвых сувязяў спрыяла ўдасканаленне транспартнай сістэмы. У пачатку XIX ст. з разліку на 100 кв. вёрст Беларусь мела шашэйных дарог у 2 разы, а рачных — у 3 разы больш, чым у сярэднім у Еўрапейскай Расіі. У рачным суднаходстве ў гэты час значна ўзрасла роля параходаў. Аднак вялікі ўплыў на гаспадарчае жыццё Беларусі аказала чыгуначнае будаўніцтва. У 1862 г. праз тэрыторыю Беларусі прайшла Пецярбургска-Варшаўская дарога, у 1866 г. — Рыга-Арлоўская чыгунка, у 70-я гг. — Маскоўска-Брэсцкая і Лібава-Роменская магісгралі. У 80-я гг. пачалі дзейнічаць Палескія чыгункі, з 1902 г. — Пецярбургска-Адэская магістраль. У выніку Беларусь атрымала больш цесную сувязь паміж рознымі ўласнымі рэгіёнамі, а таксама з важнейшымі індустрыяльнымі раёнамі Расійскай імперыі. 3 1874 г. на Беларусі пачалі дзейнічаць водаправод (у Мінску), з 1889 г. — электраасвятленне (пры Добрушскай папяровай фабры-цы), з 1898 г. —трамвай (у Віцебску). Апошні тут быў пушчаны раней, чым у Маскве і Пецярбургу. Ужо у 1860 г. уздоўж шашэйных і чыгуначных дарог працягнуліся тэлеграфныя правады, якія злучылі многія населеныя пункты.
Развіццё прамысловасці і гандлю спрыяла фарміраванню значнага слоя прадпрымальнікаў. Буржуазія пашыралася за кошт прадстаўнікоў розных саслоўяў, найперш дваранства і купецтва, а таксама мяшчан, саслоўя пачэсных грамадзян, сялян і інш. Асноўная маса мануфактур і фабрык да канца XIX ст. належала дваранам. Гэта былі пераважна прадпрыемствы па прамысловай перапрацоўцы сельскагаспадарчай прадукцыі з памешчыцкіх маёнткаў. Уладальнікамі дробных прадпрыемстваў у гарадах і мястэчках Беларусі з’яўляліся звычайна мяшчане, у большасці сваей прадстаўнікі яўрэйскай нацыянальнасці. За другую палову XIX ст. агульная колькасць уладальнікаў прамысловых прадпрыемстваў у Беларусі вырасла з 28,2 тыс. у 1860 г. да 77,1 тыс. чалавек у 1900 г. 3 цягам часу паступова змяншалася доля дваран сярод уладальнікаў буйных і сярэдніх прадпрыемстваў. У паслярэформенныя дзесяцігоддзі значна пашырылася гандлёвае прадпрымальніцтва. Да канца XIX ст. заканадаўча яно спалучалася з прыналежнасцю да купецкага саслоўя. Па памерах капіталаў гандлёвая буржуазія ў Беларусі пераважала над прамысловай.
Да часу правядзення рэформы 1861 г. у прамысловасці Беларусі налічвалася 41,5 тыс. наёмных работнікаў, у тым ліку 3,1 тыс. фабрычных і 4,7 тыс. мануфактурных. У 60 — 70-я гг. XIX ст. павелічэнне колькасці пралетарыяту у Беларусі адбывалася адносна невысокімі тэмпамі. У далейшым, асабліва ў 90-я гг., рост колькасці рабочых паскорыўся. У пачатку XX ст. у прамысловасці Беларусі працавала 237 тыс. рабочых. На чыгунках колькасць рабочых дасягала 25 тыс. чалавек. Разам з іншымі сферамі народнай гаспадаркі агульная колькасць пастаянных наёмных работнікаў дасягала у той час 460 тыс. чалавек. Найбольш масавай сацыяльнай базай папаўнення прадстаўнікоў пралетарыяту было збяднелае сялянства, але з-за існаваўшай у той час рысы аседласці яўрэяў і адносна невялікіх магчымасцяў гарадской прамысловасці яно не магло знайсці працу на прадпрыемствах гарадоў і мястэчак Беларусі, а шукала найму на работу ў сельскай і лясной гаспадарцы, а таксама на транспарце і прамысловых прадпрыемствах, размешчаных у вёсках. Гарадскі пралетарыят на Беларусі найперш папаўняўся за кошт збяднелых мяшчан, рамеснікаў, гандляроў.
