Панариций. Классификациясы, клиникасы, диагностикасы, емі

Саусақ тіндерінің қабынулары панариций немесе қазақша күбіртке деп аталады.. Этиология, Қабынуды қөбінесе стафилококтар тудырады. Инфекция қолдың микрожарақаттары арқылы түсіп, қабынуға әкеледі.. Классификациясы. Қабынудың дамуы, таралуы қолдың анатомиялық ерекшеліктеріне байланысты, сондықтан көптеген классификацияларда анатомиялық принциптер сақталған. Панариций келесі түрлерге бөлінеді:

тері;

теріасты;

сүйек;

буын;

сіңір (тендовагинит);

паронихия;

тырнақасты;

пандактилит (саусақтың барлық тіндерінің қабынуы).

Панарицийдің клиникалық көріністері. Кабынудың негізгі белгісі қолдың тұрақты қатты ауырсынуы, алақан терісі қалың болғандықтан гиперемия байқалмайды. Колдың, саусақтардың функциясы шектелген, ауырған саусақ жартылай бүгілген, оны жазуға әрекет жасағанда қатты ауырады. Жанындағы саусақтар бүгіңкі болғанымен, қимылдары шектелмеген, болар-болмас ауырады.

Тері панарицийі Қол саусақтарының қабынуының жеңіл түрі, тері ішінде орналасады, көтерілген эпидермис астында серозды, іріңді немесе геморрагиялық экссудат көзге көрініп, айналасындағы тері қызарады. Саусақта ауырсыну пайда болады. Егер теріге тері асты панарицийі жарып шықса, құмсағат тәріздес панариций орын алады. Емі – асептика заңын сақтай отырып, іріңдікті тіліп ашып, көтерілген эпидермисті кесіп, алып тастап, антисептиктермен жуып, асептикалық таңу салынады. Лимфангиитпен асқынған жағдайда антибиотик, физиотерапия тағайындап, қолдың қимылын шектеу қажет. Операциядан кейін кол ауырмаса, жарадағы таңғышты 3-5- күнде бір ауыстырады. Саусақ сыртында панариций сирек кездеседі, болған күнде де науқасты аса мазаламайды, тері жұқа болғандықтан іріңдік өзі жарылады.

Тері асты панарицийі Қол іріңдіктерінің арасында бірінші орын алады. 80 – 90% науқастарда, оң қолдың 1-3-саусақтарының дисталды фалангаларының алақан бетінде дамиды. Әйел адамдарда жиі кездеседі. Алақан терісі, тері асты майының ерекшеліктеріне байланысты, (терісі қатты, қалың, тері асты май қабаты ұяшықталып шектелген және қалың) іріңдіктер тез арада тереңге тарап, қатты ауырады. Терінің ісінуі, қызаруы онша байқалмайды және науқастар дәрігерлік көмекке кеш, әбден асқындырып, шыдай алмағанда, 5-6 — тәулікте жүгінеді. Визуалды ауырған саусақ жартылай бүгілген. Ісіну, қызару көбінесе саусақ сыртында, бүйірінде, ісінген саусақтың алақан бетінде цианоз байқалады. Теріасты панарицийінде инфекция жан жаққа таралады: тері астына, сүйекке, сіңір қынабына, буынға, лимфа тамырларына, қанға. Диагнозды анықтау мақсатында, ауырған саусақты, ұшы түйме тәрізде (пуговчатый) зондпен зерттеу өте маңызды. Емі. Қабынудың ұйыма кезеңінде антибактериалды ем, физиотерапия (ультракүлгін, лазер, рентген сәулелері), иммобилизация, энзимотерапия тағайындалады. Іріңді кезеңінде, саусақтың солқылдап қатты ауруы, ауқымды қызаруы, ісінуі, лимфа бездерінің шошынуы, дене қызуының көтерілуі, лейкоцитарлық формуланың солға жылжуында, операция жасалуы қажет. Операция нәтижелі болу үшін, саусақты толық жансыздандыру мақсатында Лукашевич – Оберст тәсілін қолданған жөн.

Ақырғы жылдарда іріңдіктерді тіліп ашып, мұқият некрэктомия жасалғаннан кейін, жараны антисептиктермен жуып, жара қуысына, айналасындағы тіндерге антибиотиктер енгізіп, тігіс салу қолданылуда. Операциядан кейін жара аймағына антибиотиктер ерітінділері 2 -3 күн қатарынан инъекцияланады. 3-4 күннен бастап жергілікті физиотерапия қолданады (ультракүлгін, лазер сәулелері, ультрадыбыс, т.б.). 7-9 күндері жараның жіптері алынады. Науқастың дене қызуы көтерілсе, қосымша бұлшықетке антибиотиктер салынады. Теріасты панарицийін осы тәсілмен емдеуде 80-90% науқастардың жаралары жақсы жазылады

8)Баспа. Клиникалық белгілері, лабораторлық диагностикасы

Жіті тонзиллит (баспа) – стрептококктар, стафилококктар, сирек басқа микроорганизмдер туындататын жұтқыншақтық лимфалық сақина компоненттерінің, көбінесе таңдай бадамшаларының жедел қабынуы түріндегі жергілікті көріністермен өтетін жедел инфекциялық ауру.

Клиникалық көріністері: Инкубациялық к 1-2 күнге созылады. Ауру жедел басталады: сау адамда бірден қалтырау, бас ауруы, буындардағы құрысу, жалпы әлсіздік, жұтыну кезіндегі тамақтағы ауырсыну, мүнымен қоса дене қызуы 40 С° дейін көтеріледі, тәбеті төмендеп, ұйқысы бұзылады. Тамақтағы ауырсыну біртіндеп артып, тұрақты болады. Біріншілік ангина үшін тән симптом жұтқыншақтағы тамақтағы екі жақты ауырсыну. Біріншілік ангина үшін міндетті симптом болып жергілікті лимфа түйіндерінің ауырсынуы мен ұлғаюы болып табылады. Бұларға жақ асты лимфа түйіндері жатады: пальпациялау кезінде қолға сезіледі және қозғалмалы болады. Жұтқыншақты карау кезінде қызару, бадамшаның ұлғаюы, 2-3мм көлеміндегі сарғыш түзілісті фолликулярлы, фиброзды-іріңді жағындыны лакунарлы ангинада көруге болады. Катаральды ангина Катаральды ангина жедел басталады, науқас тамағында күйдіру сезіміне, құрғақтық, қырылдау және жұтыну кезіндегі ауырсынуға шағымданады. Астеновегетативті синдром белгілері байқалады. Температурасы субфебрильді, фарингоскопия кезінде бадамшалар гиперемияланған, ұлғайған, әр жерінде жұқа шырышты-іріңді қабыршықпен қапталған. Тілі құрғақ жабындалған, азынаулақ жергілікті лимфа түйіндері ұлғайған. Клиникалық көрінісі 3-5 күнде жойылады. Фолликулярлы ангина температураның 38-39°C көтерілуімен басталады. Тамақтағы ауырсыну, көбінесе құлаққа иррадияция береді. Интоксикайияның деңгейіне байланысты бас ауыру, белдегі ауырсыну, қалтырау, жалпы әлсіздік байқалады. Қанның жалпы анализінде нейтрофильді- лейкоцитоз, эозинофилия, ЭТЖ жоғарылауы байқалады. Көбінесе жергілікті лимфа түйіндері ұлғайған, пальпацияда ауырсынады және кей жағдайларда көкбауырдың ұлғаюы байқалады. Балаларда менингизм белгілері, құсу, есенгіреу, іш өту байқалуы мумкін. Жұмсақ таңдайдың және бадамшалардың гиперемиясы, бадамшалар бетінде көптеген ұсақ ақшыл сары дақтар көрінеді. Ауыры қзақтығы 5-7 күн. Лакунарлы ангина фолликулярлы ангинаға ұқсас жүреді, бірақ ауыр көріністермен көрінеді. Мұнда гиперемияланған бадамша бетінде ақ-сары жабын түзіледі. Ауыру ұзақтығы 5-7 күн. Флегмонозды ангина сирек кездеседі. Оның пайда болуы бадамша бөлігінің іріңді ыдырауымен байланысты. Бадамша үлғайған, гиперемияланған, тығыздалған, пальпацияда ауырсынады, зақымдалу көбінесе бір жақты. Герпетикалық ангина көбінесе балалық шақта кездеседі. Оның қоздырушысы Коксаки вирусы. Ауыру жоғары контагиоздылығымен ерекшеленеді, ауа- тамшылы жолмен сирек фекальды-оральды жолмен беріледі. Клиникасы жедел басталады қалтырау, дене температурасы 38-40 градус, жұтыну кезінде тамақтаағы ауырсыну, бас ауыру, бұлшықет ауырсынуы, құсу, іш өту. Жұмсақ таңдай, тіл, таңдай доғалары, бадамшаларда ұсақ қызғылт көпіршіктер көрінеді. 3-4 күннен кейін көпіршіктер жарылып, немесе сіңіп, шырышты қабат қалыпты күйге енеді. Жаралы-некротикалық ангина Симанов-Венсан. Бұл ангинаның себебі ұршық тәрізді таяқшамен спирохета болып табылады. Морфологиялық өзгеріс бадамша бетіндегі жаралы- некроздың пайда болуымен көрінеді. Процесс бір жақты. Науқас тамағындағы бөгле зат тұрғандай сезімге және де ауызынан жағымсыз иіс шығуына, сілекейдің көп бөлінуінешағым айтады. Температурасы қалыпты, қанда сәл лейкоцитоз. Зақымдалған жақтың лимфа түйіндері ұлғайған, ауыру ұзақтығы 1-3 апта кейде бірнеше айға созылады.

Негізгі диагностикалық шаралар тізімі:

1. Анамнез жинау (науқастармен қатынас, анамнездегі созылмалы тонзиллит).

2. Объективті тексеру: науқастың жалпы жағдайы, аңқаны тексеру жəне басқа.

Қосымша диагностикалық шаралар тізімі: диагностикалық мақсатта аңқадан сүртінді алу.

Бактерологиялық зерттеу кезінде 5 пайыздық агарда бетта- гемолитикалық стрептококктың жаппай өсуі байқалады. Серологиялық зерттеуде 10-12 күндері қан сары суында стрептолизин-О, стрептокиназа, стрептококкты полисахаридке антидене титрі өседі. Дифференциалды диагноз Тамақтағы ауырсыну ЖРВИ кезінде де байқалады, бірақ бүл кезде лимфа түйіндері сирек ұлғаяды. Бадамшалардың қатты қабынуы және лимфа түйіндерінің тұрақты ұлғаюы инфекциялық мононуклеоз кезінде тән. Оны қан анализінен айқындай аламыз.

9)Жедел ортаңғы отит. Клиникалық белгілері, лабораторлық диагностикасы

Жедел ортаңғы отит - жіті іріңді қабыну процесі ол ортаңғы құлақ қуысында, клиникалық іріңдену сипаты, құлақтың ауруы жəне уыттану симптомы, сонымен қатар дабыл жарғағының гиперемия түріндегі отоскопиялық көрінісі, тану белгілерінің жоқ болуы, ал дабыл жарғағының орнында солқылдатып ауру рефлексі анықталады [5].

Шағымдар мен анамнез: айқын құлақ ауруы, ол жарғақты тескен соң кемиді, ал құлақтың ірің ағуы, естудің төмендеуі, температураның 38⁰С-ден жоғары көтерілуі, бас ауруы, тəбетінің төмендеуі, емшектен баланың бірден шыңғыруы, емуден бас артуы. Симптомның жиі білінуі, көрініс беруі вирустық инфекцияның өзінен өткізуі мен баладағы инфекцияның асқынуы.

Физикалық тексеру: жақ сүйегінің еміздіктегі бұрышын басқаннан ауруы мүмкін.

Лабораторлық зерттеулер:

1. ЖҚА: лейкоцитоз, ЭТЖ-ң жоғарлауы.

2. Құлақтан шыққан бөліністің бактериологиялық зерттеуінде: патогенді микробтардың бар болуы.

Инструменталдық зерттеулер

Отоскопиялық мəліметтер: құлақтан патологиялық бөліністер шығуы, дабыл жарғағындағы қан кернегені немесе бұлдыр, білінетін белгілері айырлмайды, тесілген жарғақ орнын солқындатып ауру рефлекспен анықталады, кейде дабыл жарғағының артқы жоғарғы шаршысынан өздігінен тесілуі қиындығынан, парацентез (дабыл жарғағын тесу) тез арада жасалуын қажет етеді. Парацентезде - ортаңғы құлақ қуысынан бөлініс шығады.

Мамандар консультациясы үшін көрсетімдер:

- ішкі бас сүйегіндегі асқыну белгілері бар болса - нейрохирургқа;

- есту қаблеті төмен болса - сурдологқа.

Негізгі диагностикалық шаралар тізімі:

1. Қанның жалпы анализі (6 параметр).

2. Зəрдің жалпы анализі.

Қосымша диагностикалық шаралар тізімі:

1. Дабыл жарғағында парацентез.

2. Самай сүйегінің рентгенологиялық зерттеу.

3. Құлақтағы бөліністерді бактериологиялық зерттеу.

4. Аудиограмма.

 

10)Синуситтер. Клиникалық белгілері, лабораторлық диагностикасы

Синуси́т (новолат. sinusitis, от лат. sinus — пазуха и лат. -itis — суффикс, означающий воспаление; синонимы: синуи́т, ри́носинусит) — воспаление слизистой оболочки одной или нескольких придаточных пазух носа. Может возникнуть как осложнение при остром насморке, гриппе, других инфекционных заболеваниях, а также после травм лицевой области. Синусит могут вызывать как вирусы, так и бактерии..^[1].

Классификация[

По характеру течения:

· Острые 750 374 диагнозов в год^[2];

· Хронические 1 863 757 диагнозов в год^[3]..

По форме:

· Экссудативные:

Серозные;

Катаральные;

Гнойные.

· Продуктивные:

Пристеночно-гиперпластические;

Полипозные.

По этиологическому фактору:

· Травматические

· Вирусные (развиваются после ОРВИ);

· Бактериальные;

· Грибковые (чаще как суперинфекция);

· Смешанные;

· Аллергические.^[4]

· Медикаментозные

Септический и асептический

По месту локализации выделяют:

1. Гайморит (синусит верхнечелюстной пазухи)— воспаление слизистой оболочки верхнечелюстной придаточной пазухи;

2. Фронтит (синусит лобной пазухи) — воспаление слизистой оболочки лобной придаточной пазухи;

3. Этмоидит — воспаление слизистой оболочки ячеек решётчатой кости;

4. Сфеноидит — воспаление слизистой оболочки клиновидной пазухи.

Симптомы[править | править вики-текст]

· Появляются неприятные ощущения в носу и околоносовой области, переносице или над глазом, которые постепенно усиливаются. Боли менее выражены утром, к вечеру нарастают. Постепенно боль «теряет» определённое место, и у пациента начинает болеть голова. Если процесс односторонний, то боли отмечаются с одной стороны.

· Затруднение носового дыхания. У пациента заложен нос. Голос приобретает гнусавый оттенок. Как правило, заложены обе половины носа. Затруднение носового дыхания постоянное или с небольшими облегчениями. Возможна попеременная заложенность правой и левой половин носа.

· Насморк. В большинстве случаев у больного наблюдаются слизистые (прозрачные) или гнойные (желтые, зеленые) выделения из носа. Этого симптома может не быть, если сильно заложен нос, так как затруднён отток из пазухи (об этом упоминалось выше).

· Повышение температуры тела до +38° C и выше. Как правило, этот симптом наблюдается при остром гайморите. При хроническом процессе температура тела повышается редко.

· Общая слабость. Выражается также в утомляемости, пациенты отказываются от пищи, у них нарушается сон.

· Частое чихание, может болеть горло.

Виды синуситов

Гайморит

Гайморит (максиллит) — воспаление верхнечелюстной (гайморовой) придаточной пазухи носа, возникает как осложнение при остром насморке, гриппе, кори, скарлатине и других инфекционных заболеваниях.

Придаточные пазухи носа представляют собой образование в виде небольших пещерок, имеющих сообщение с полостью носа. Другое название этого образования — гайморова пазуха, или гайморов синус (новолат. sinus Highmori ^[6]).

Основной причиной возникновения гайморита является инфекция — бактерии или вирусы проникают в гайморову пазуху через полость носа, через кровь, а чаще всего из-за патологических процессов в периапикальных областях верхних зубов и вызывают воспалительный процесс.

Диагностика гайморита проводится путём осмотра врача, а также на основании симптомов. Одним из основных симптомов гайморита является тянущая боль, которая возникает при наклоне туловища вперед. Подтверждение диагноза производится на основании рентгеновского снимка^[7].

Гайморит лечится назначением антибиотиков широкого действия, промыванием антисептиками носа. Также врачи назначают для лечения сосудосуживающие препараты. Если же гайморит вызван аллергией, то назначаются антигистаминные средства^[8].

Виды гайморита [править | править вики-текст]

По этиологии:

1. Инфекционный

2. Вазомоторный

3. Аллергический

По способу проникновения инфекции:

1. Гематогенный

2. Назальный

3. Одонтогенный

4. Травматический.

Этмоидит [править | править вики-текст]

Острый этмоидит с поражением костных стенок наблюдается преимущественно при скарлатине. Неблагоприятные условия оттока из-за отека слизистой оболочки могут привести к образованию эмпиемы. Заболевание передних клеток решетчатого лабиринта протекает обычно одновременно с поражением гайморовой и лобной пазух, а задних — с воспалением клиновидной пазухи.

При затруднённом оттоке гноя воспалительный процесс может распространяться на глазничную клетчатку. В подобных случаях отекают веки, а глазное яблоко отклоняется кнаружи (эмпиема передних решетчатых клеток) или выпячивается и отклоняется кнаружи (эмпиема задних решетчатых клеток).

Сфеноидит [править | править вики-текст]

Сфеноидит встречается редко и обычно обусловлен распространением воспалительного процесса из решетчатого лабиринта — его задних клеток.

Головная боль чаще всего локализуется в области темени, в глубине головы и затылка, глазнице. При хронических поражениях боль ощущается в области темени, а при больших размерах пазух может распространяться и на затылок. При одностороннем сфеноидите наблюдается односторонний боковой фарингит.

Иногда больные жалуются на быстрое снижение зрения, что связано с вовлечением в процесс перекреста зрительных нервов. Хронический сфеноидит может протекать и со слабовыраженной симптоматикой. Большое значение в диагностике сфеноидита имеет рентгенологическое исследование.

Фронтит [править | править вики-текст]

Фронти́т — воспаление лобной придаточной пазухи носа. Причины те же, что и при воспалении гайморовой пазухи. Протекает значительно тяжелее, чем воспаление других придаточных пазух носа. Недостаточное дренирование лобной пазухи, обусловленное гипертрофией средней раковины, искривлением носовой перегородки, способствует переходу острого фронтита в хроническую форму. Чаще наблюдается у мужчин, в связи с повышенным травматизмом носовой перегородки.

Отличается болью в области лба, особенно по утрам. Боль нередко невыносимая, приобретает неврологический характер. В тяжёлых случаях — боль в глазах, светобоязнь и снижение обоняния. Головная боль стихает после опорожнения пазухи и возобновляется по мере затруднения оттока.

При остром гриппозном фронтите температура тела повышена, иногда изменён цвет кожных покровов над пазухами, отмечаются припухлость и отечность в области лба и верхнего века, являющиеся следствием расстройства местного кровообращения (коллатеральный отек).

Иногда воспалительный процесс переходит на надкостницу и кость с её некрозом и образованием секвестров, свищей. При некрозе задней стенки пазухи могут развиться экстрадуральный абсцесс, абсцесс головного мозга или менингит.

Диагностика синуситов[править | править вики-текст]

Диагноз ставится на основании данных анамнеза, клинического обследования и результатов дополнительных методов исследования, в частности рентгенографии, целью которой является выявление затемнений в пораженных пазухах носа или компьютерной томографии придаточных пазух носа, а также риноскопии, в процессе которой выявляются изменения в слизистой полости носа и полипы^[9].

Прогноз[править | править вики-текст]

Условно благоприятный, при своевременно начатом адекватном лечении, заболевание излечивается без последствий, трудоспособность полностью восстанавливается. В случае отсутствия адекватной медицинской помощи возможно развитие опасных для жизни осложнений.

Лечение синуситов[править | править вики-текст]

Главные цели лечения синуситов — эрадикация (устранение) инфекции, снижение выраженности и длительности симптомов и предотвращение осложнений. Достигается это путём обеспечения дренажа пазух и системного применения антибактериальных препаратов с обязательным учетом чувствительности к ним микроорганизмов.

Дренаж пазухи может быть обеспечен консервативными и хирургическими методами. Наиболее агрессивному лечению подвергаются пациенты палат интенсивной терапии с синуситом, во избежание серьезных септических осложнений.

Хирургическая пункция пазух применяется с целью удаления густого гнойного содержимого пазух. Задача хирургического дренажа — очистить пазухи от гноя и получить материал для посева на чувствительность к антибиотикам. Хирургический дренаж должен применяться в случаях, когда консервативные методы не дают эффекта, симптомы сохраняются длительно, либо при осложнениях синусита. Другим показанием к пункции пазухи является сложность с выбором антибиотика, низкая результативность антибактериальной терапии. В этом случае можно более точно подобрать препарат, к которому у микробов не будет устойчивости.

Симптоматическая терапия [править | править вики-текст]

Симптоматическая и вспомогательная терапия включает:

· Увлажнение воздуха в комнате.

· Обильное питьё.

· Запрет на курение.

· Сбалансированное питание.

· Ненаркотические анальгетики.

Антигистаминные средства не рекомендованы, и их положительный эффект не был доказан при синуситах. Местные сосудосуживающие препараты (оксиметазолин и т. п.) могут быть использованы для уменьшения отечности слизистой оболочки. Длительность их применения не должна быть более 3 дней во избежание рикошетного отека.

15—21-дневные курсы местных стероидов способны уменьшить симптомы в сравнении с плацебо. ^{[10] [11]}. Системные стероиды не показали пользы при синуситах. Для уменьшения ринореи (выделений из носа) может использоваться ипратропия бромид 0,06 % местно. Выполняют промывание носа антисептическими растворами (например, мирамистином, фурацилином, натрия гипохлоритом ^[12]).

Антимикробная терапия [править | править вики-текст]

Риносинуситы, вызванные вирусами, не требуют применения антибиотиков. Стандартные препараты для лечения вирусных синуситов включают топические стероиды, деконгестанты, муколитики и солевые интраназальные растворы (спреи).

Антимикробная терапия является основой лечения бактериальных синуситов. Выбор антибиотика зависит от того, является ли синусит острым, хроническим или возвратным. При этом должны учитываться его эффективность, стоимость и вероятность побочных эффектов^[1].

В клинически диагностированных случаях острых синуситов немногочисленные данные рандомизированных контролируемых исследований подтверждают эффективность антибиотиков^[13]. Особенно значительна роль антибиотикотерапии в лечении синусита верхнечелюстной пазухи (гайморита), подтверждённого рентгенографическими и бактериологическими исследованиями.

Основываясь на обзоре литературы, Kaper et al сделали заключение, что ни одно исследование не показало в достаточной мере, отличается ли эффективность антибиотикотерапии в случае повторного острого риносинусита в сравнении с таковой у больных первичным острым синуситом. Таким образом, авторами было сделано заключение, что назначение антибиотиков в случаях повторного синусита должно основываться на тех же критериях, что и при острых эпизодах этой болезни^[14].

Антибиотики показаны при синуситах с подозрением на их бактериальную природу, включая синусит тяжёлой степени, или включающий лобные, этмоидальные и клиновидную пазухи, из-за большего риска осложнений при данных локализациях^[15]. Пенициллины, цефалоспорины и макролиды показывают одинаковую эффективность^[13]. Многие специалисты рекомендуют 10—14-дневный курс амоксициллина 500 мг 3 раза в день в качестве терапии первой линии^[16]. При назначении антибиотика обязательно должна учитываться чувствительность флоры и её устойчивость к данному препарату.

Рейтинг эффективности антибиотиков при бактериальных синуситах примерно следующий^[17]:

· Левофлоксацин, моксифлоксацин и амоксициллин/клавуланат — более 90 %.

· Амоксициллин в высоких дозах, цефподоксим проксетил, цефиксим, цефуроксим аксетил и триметоприм-сульфаметоксазол — 80—90 %.

· Клиндамицин, доксициклин, цефпрозил, азитромицин, кларитромицин и эритромицин — 70—80 % эффективности.

· Цефаклор — 50—60 %.

Хирургическое лечение [править | править вики-текст]

Пункция (прокол) делается с целью удаления из пазухи густого гнойного содержимого и введения антибактериальных препаратов. После прокола в пазуху устанавливают дренажные катетеры, через которые можно делать промывание пазухи ежедневно.

Резекция заднего конца средней раковины — показана в некоторых случаях сфеноидита.

Профилактика[править | править вики-текст]

Профилактика синуситов должна быть направлена на лечение основного заболевания (грипп, острый насморк, корь, скарлатина и другие инфекционные заболевания, поражение зубов), устранение предрасполагающих факторов (искривление носовой перегородки, атрезии и синехии в полости носа и др.).

11)Жедел ларингит. Клиникалық белгілері, лабораторлық диагностикасы

Ларингит (грек. lаrynx — көмекей) — көмекей кілегей қабығының қабынуы. Ларингиттің жедел және созылмалы түрлері бар. Жедел Ларингит көбіне салқын тиюден (салқын тамақ, суық ауа, т.б.) болады. Кейде тұмау, қызылша, қызамық, т.б. аурулар, тіпті көп сөйлеу де Ларингит шалдықтырады. Науқастың дене қызуы көтеріледі де, дел-сал болып, көмекейінің екі шеті қызарып, талаурап ісінеді, тамағы құрғайды, сөйлегенде қиналады, құрғақ жөтел пайда болады. Кейде аурудың асқынуынан көмекейдің екі жағы іріңдеп, ісінеді, жақ, жұтқыншақ безі шошынады, ауырады.

диагностики ларингита врач проводит осмотр и опрос больного, как правило, этого достаточно. При осмотре выявляется покраснение гортани, которое более выражено в области голосовых связок. Иногда на слизистой видны точечные кровоизлияния. При развитии воспалительного процесса может наблюдаться вязкая слизь и/или корки засохшей слизи. В сложных случаях выполняют ларингоскопию.

12) Жедел сыртқы отит. Клиникалық белгілері, лабораторлық диагностикасы

Сыртқы отит - құлақтың сыртқы есту өтісінің немесе дабыл жарғағының сыртқы беткейіндегі барлық қабыну үрдістері жатады. Сыртқы отит шектелген немесе жайылған, жедел немесе созылмалы болады.

Симптомдары

Сыртқы отиттің келесі симптомдары болады:

· Құлақ қалқанын тартқанда күшті ауырсыну– сыртқы отиттің айрықша белгісі.

· Құлақтағы немесе құлақ аумағындағы ұдайы ауырсыну.

· Құлақтағы қышу (есту жолы терісінің зеңді зақымдануында, экземада).

· Сыртқы есту жолының ісінуі.

· Құлақтың бітелу сезімі

· Естудің нашарлауы.

· Құлақтан іріңді немесе құлықты бөліністер шығуы.

· Дене температурасының артуы, қалтырау, жалпы жағдайдың бұзылуы.

 

Физикалық тексеру: диагноз шағымдар, қарап-тексеру, аудиограмма нəтижелерінің негізінде қойылады.

Лабораторлық зерттеулер: тəне емес.

Инструменталдық зерттеулер: кейде іріңді бактериялық себу жəне саңырауқұлақтарға зерттеу қажет болады.

Негізгі жəне қосымша диагностикалықшаралар тізімі

Негізгі диагностикалық шаралар тізімі:

1. Қанның жалпы талдауы (6 көрсеткіш).

2. Микрореакция.

Қосымша диагностикалық шаралар тізімі:

1. Несептің жалпы талдауы.

2. Глюкозаны анықтау.

3. Нəжісті қарапайымдылар жұмыртқасының болуына зерттеу.

Диагностика

Құлақта ауырсыну пайда болса, дәрігерге көріну қажет. Дәрігер отоскоптың (сыртқы есту жолын және дыбыс жарғағын арнайы оптикалық аспаппен қарау) көмегімен есту жолын қарайды, және құлақта қабыну үрдісі болуын анықтайды. Сыртқы отитте құлақ аумағы ісініп,қызарады; ал есту жолының ішінде іріңді бөліністер анықталады.

 

Қажеттілік болса, құлақтан бөліндіге бактериологиялық зерттеу өткізіледі, бұл аурудың қоздырғышын анықтауға және дұрыс емдеу тағайындауға көмектеседі.