Ландшафтная архітектура

Хай-тэк

Хай- тэк ( англ. high-tech ) — стиль в архитектуре и дизайне, зародившийся в недрах позднего модернизма в 1970-х и нашедший широкое применение в 1980-х. Главные теоретики и практики хай-тека (по большей части практики, в отличие от архитекторов деконструктивизма и постмодернизма) в основном англичане — Норман Фостер, Ричард Роджерс, Николас Гримшоу, на каком-то этапе своего творчества Джеймс Стирлинг и итальянец Рэнцо Піано.

Біо-тэк

Био-тек (архитектурная бионика) - современное направление архитектуры, основными чертами которого являются заимствование природных форм. Часто его противопоставляют хай-теку. Вопреки мнению большинства био-тек не просто копирует природные формы, но старается при проектировании сооружений брать в расчет функциональные и принципиальные особенности живых организмов – способность к саморегуляции, фотосинтез, принцип гармоничного сосуществования и т. д. Бионическая архитектура предполагает создание домов являющихся естественным продолжением природы, не вступающих с ней в конфликт.

Бруталізм

Брутализм — архитектурное направление, отправной точкой для которого стали послевоенные проекты Ле Корбюзье — «жилая единица» в Марселе (1947-1952) и здание секретариата в Чандигархе (1953). Название стиля было образовано британскими архитекторами Элисон и Питером Смитсонами от французского термина «béton brut» — «необработанный бетон».

Архитекторы-бруталисты всячески подчеркивали грубую фактуру бетона, которую не считали нужным скрывать ни штукатуркой, ни облицовкой, ни покраской. Они предпочитали нарочито тяжёлые, монотонные, прямолинейные формы («дома-коробки»). Лёгкости и гладкости «интернационального стиля» были противопоставлены тяжеловесность конструкций и шершавость монохромных поверхностей.

Канструктывізм

Канструктывізм (ад лац.: constructio - пабудова) — кірунак у мастацкай культуры (архітэктура, выяўленчае і тэатральнае мастацтвы, літаратура) Еўропы і Амерыкі першай трэці XX ст., які імкнуўся да «канструявання» навакольнага асяроддзя, якое актыўна накіроўвае жыццёвыя працэсы, да стварэння «мастацтва для ўсяго народа».

Прадстаўнікі канструктывізму проціпастаўлялі прастату і падкрэслены ўтылітарызм новых прадметных форм, рэчаў і інш. паказной раскошы. Найбольшае распаўсюджанне канструктывізм атрымаў у архітэктуры, дзе для яго былі ўласцівы збліжэнне мастацтва з практыкай індустрыяльнага побыту, асіметрычнасць контураў будынкаў, агаленне тэхнічнага боку пабудоў, шырокае выкарыстанне шкла замест сцен, жалезабетону, плоскіх дахаў і г.д.

Інтэрнацыянальны стыль

Інтэрнацыянальны стыль — вядучы кірунак мадэрнісцкай архітэктурнай думкі перыяду 1930-1960-х гг. Піянерамі інтэрнацыянальнага стылю былі Вальтэр Гропіус, Петэр Берэнс і Ханс Хоп у Германіі, найбольш яркімі і паслядоўнымі прадстаўнікамі — Ле Карбюзье (Францыя), Міс ван дэр Роэ (Германія-ЗША) і Якабс Аўд (Нідэрланды).

Эстэтыка інтэрнацыянальнага стылю патрабавала адмовы ад нацыянальных культурных асаблівасцяў і ўсялякіх разнавіднасцяў гістарычнага дэкору на карысць прамых ліній і іншых чыстых геаметрычных форм, лёгкіх і гладкіх паверхняў са шкла і металу. Упадабаным матэрыялам стаў жалезабетон, у інтэр'ерах шанаваліся шырокія адкрытыя прасторы. Гэта была архітэктура індустрыяльнага грамадства, якая не хавала свайго ўтылітарнага прызначэння і здольнасці эканоміць на «архітэктурных празмернасцях». Неафіцыйным дэвізам руху быў прапанаваны Міс ван дэр Роэ парадокс: The less is more («чым менш — тым больш»)

Экспрэсіянізм

Экспрэсіяні́зм (лац.: expressio — «выражэнне») — плынь у еўрапейскім мастацтве.

Экспрэсіянізм аб'яднаў першым чынам творчыя групы мастакоў, якія працавалі ў Германіі і Аўстраліі перад Першай сусветнай вайной. З канца XIX стагоддзя ў нямецкай культуры склаўся адмысловы погляд на твор мастацтва. Лічылася, што ён павінен несці ў сабе толькі волю мастака, стварацца «па ўнутранай неабходнасці», якая ў каментарах і апраўданнях не мае патрэбы. Адначасова адбывалася пераацэнка эстэтычных каштоўнасцей. З'явілася цікавасць да творчасці гатычных майстроў — Эль Грэка, Пітэра Брэйгеля Старэйшага. Зноўку адкрываліся мастацкія вартасці экзатычнага мастацтва Афрыкі, Далёкага Усходу, Акіяніі. Усё гэта адбілася на фармаванні новай плыні ў мастацтве.

Структуралізм

Структуралі́зм — методологія гуманітарних наук, яка намагається аналізувати певну специфічну галузь, наприклад, міфологію, як складну систему взаємопов'язаних частин. Цей підхід виник в лінгвістиці завдяки роботам Фердинанда де Сосюра. Французькі інтелектуали знайшли для цього методу ширшу область застосувань, пристосувавши його до антропології, психоаналізу, літературознавства й архітектури. Таким чином структуралізм став не просто методом, а інтелектуальним рухом, який в 60-х роках XX-го століття прийшов на заміну екзистенціалізму.

Ландшафтная архітектура

Ландша́фтная архитекту́ра — это объёмно-пространственная организация территории, объединения природных, строительных и архитектурных компонентов в целостную композицию, несущую определённый художественный образ. Подобно архитектуре и градостроительству ландшафтная архитектура относится к пространственным видам искусства[1].

Формирование комфортной и эстетически полноценной среды осуществляется с помощью природных материалов (рельеф, вода, растительность и т. д.) и архитектурных сооружений, при этом предполагается сохранение существующих и создание искусственных пейзажей, проектирование систем озеленения и рекреационных зон. В отличие от садово-паркового искусства сфера ландшафтной архитектуры значительно шире, она состоит в организации многих компонентов пространственной среды жизнедеятельности человека.

Вид Центрального парка в Нью-Йорке

Ландшафтная архітектура