Нашлись такие, кто упрекнул Алексея в нежелании меняться

Зряшный упрек. Шедько НЕ СПОСОБЕН меняться. Но - помнишь? - если какой-то исполнитель нам по душе, мы ОДНОВРЕМЕННО хотим и боимся перемен: вдруг новое нам не понравится? Поэтому нередко внутренний голос категоричен: "Бог с ними, с переменами. Пусть будут новые хорошие песни!"

Хороших песен у Шедько есть. Иногда больше, иногда меньше. Да, не встречал еще альбома, где ВСЕ песни были хороши. Но это - еще один повод ждать новой работы, а?!

 

Нашлись такие, кто сравнивал Алексея - с Шевчуком, Кузьминым, даже с Газмановым: мол, это и не рок никакой, эстрада.

Зряшные сравнения.

Некоторая шевчуковость в манере пения, первой бросающаяся в глаза, - это НЕ подражание. Во-первых, не Юлианыч тут первопроходец, певали и до него, только в основном ТАМ. Во-вторых, на второй взгляд - не так уж и похоже.

 

С Кузьминым - сложнее и проще одновременно. Я некогда любил Кузьмина (и его младшего брательника). И ничего зазорного в том не вижу. Как и в сравнении с ним Шедько. Просто Владимир уже давно мертвый. Ходячее клише. Музыка - самоповторы. Тексты - шаблоны. Голая музыкальная грамота.

А Шедько - живой. Тоже не без самоповторов. Но это пока можно назвать "верность традициям":) Ну, типа глупо упрекать блюзмена, что он не играет панк:)

Песни Шедько еще дышат. Еще нет нужды ДЕМОНСТРИРОВАТЬ жизнь. Даже корявости в пении и текстах - потому что живой человек. Потому - простительно. Даже "Ма-ма-Масква:) Кузьмину, кстати, пока он был живой, тоже прощались все банальности, даже "гниющий лед"...

 

Что касается Газманова вообще и эстрады в частности...

Знаете ли, барон Мюнхгаузен славен не тем, что играл или не играл рок, а тем, что никогда не врет. Объясниться?

Во-первых, всё ЭТО, грубо говоря, - эстрада. На ней все стоят, лежат, скачут. Даже умирают, как Марк Зандмен, Дюша Романов или Вася Медунецкий. Так что смело можешь назвать ВСЕ эти песни эстрадными. Тем паче, рокенролл - уже большой мальчик, а поп-музыка - престарелая девочка: рок-инструменты давно стали общими, как и аранжировки, манера пения, манера одеваться, вести себя на сцене. Среди попсы уродцев уже давно поболе, чем в роке. Да и в зале во время эстрадных концертов... Границу порой бывает сложно провести. Навскидку сложно. На самом-то деле не слишком. Как писал Саша Серьга, ты же нутром чуешь, где контра...

 

Вижу, кое-кто хмурит бровь. Типа не хер наш рокенролльный блок засорять.

"Ты готов был отдать душу за рокенролл"? Ххххе! Душу! За рокенролл!

 

Да, есть вещи, за которые можно умереть. Только это не рокенролл. Отдать душу? Ее неплохо бы иметь. Но отдать – только Богу. Ну ты знаешь, в какой момент.

 

Хрен на него, на рокенрольный блок! На песни - не хрен. Их в альбоме предостаточно. Хороших - больше чем разных.

Красная нить - нить накаливания: 36 и 6 по Цельсию - маловато. Для того чтобы гореть - не в полнакала, на полную. А надо именно на полную! Именно это отличает живых от неживых...

В остальном - все то, за что ты любишь (или не любишь) Шедько. С неподдельным чувством, за что отвечает автор, и таким же неподдельным толком, за что отвечают музыканты и звукорежиссер. Получается настоящий ансамбль. Даже жаль, что на обложке альбома значится не название группы, не все участники записи, а лишь две фамилии - Ткаченко и Шедько.

 

Отдельно - о Ткаченко. Я ни разу не был замечен в любви к этому человеку и музыканту. Самое время признаться.

Послушав альбом, легко понимаешь, почему Шедько, собственно автор и исполнитель, поставил ВТ на первое место в названии эээ проэкта. Алексей, так сказать, снял шляпу.

Хороших гитаристов немало. Даже у нас. Умных и хорошо чувствующих ткань музыки и текста гитаристов - по пальцам. Ни у кого не возникнет мыслишки, что Владимиру не хватает техники! Однако в этих песнях он в уши почти НЕ БРОСАЕТСЯ. Не тянет одеялко на себя, обнажая чужие ноги и прочие части тела. Но слышно, что его гитара - и базис, и надстройка, и... Нет, не ВСЁ, другие тоже вносят свои очаровательные краски (кое-что подламывает, но об этом не хочется). Однако Владимир будто стоит у каждого за плечом и поддерживает под руку. Так что снимаю шляпу и я.

 

POMIDOR/OFF - 2011 "ПАТАС/ПОПС/ПРАПАГАНДА"

Нешмат людзей, ад якiх чакаеш новага альбома. Ёсць i iншыя - як у "Формуле любви", якая ўжо зрабiлася клясыкай - "ждала-ждала, пока не дождалась". Чакаць стамляешся ды кiдаеш дурное. А яны раптам кээээк...

Напярэдаднi Майскага года шмат хто страпянуўся ды, быццам баючыся спазнiцца (на што?!), пачалi выкiдваць альбомы ды сынглы. Не тое, каб на рынак. Хутчэй, як у Iталii старыя рэчы, - з вакна. Вось й Памiдораў - з тых жа. Толькi рэчы бываюць розныя. Адну абмiнеш асцярожна, каб не датыкнуцца. Iншую разглядаеш блiжэй. А тую й падбярэш. Вось, Памiдораў - з апошнiх.

 

- Некаторыя трэкі настолькі ўразілі, што прыйшлося аднавіць працу Баймьюзіка адмыслова дзеля распаўсюду альбома Памідорава.

 

Згадзіся, неблагая рэкамендацыя! Й, як высвятлілася - здараецца ж! - слушная.

 

Паміж папярэднiм й гэтым альбомамі Памідорава (з яго) ўцякло амаль дзесяць год, амаль дзесяць дзюймаў валасоў, амаль дзесяць кіло вагі... Альбо апошняе прыцякло?

Што яшчэ змянілася? Прасцей сказаць, што не змянiлася. Ну, сам ведаеш, што. Менавiта аб тым i iдзе нетаропкая, гы, гаворка ў песнях.

 

...Напярэдаднi Новага году (й гэтых песень) сфармуляваў, чаму ўжо некалькi месяцаў слухаю амаль выключна польскiя гурты. ЗАМЕСТ тутэйшых! Суседзi - ў розных стылях i словах, разнастайнымi галасамi - спяваюць мне аб тым, што мне патрэбна, аб чым карцiць слухаць. Аб чым НЕ пачуеш ад сваiх: альбо маўчаць, альбо спяваюць гэткае, што паўстае ды стаiць слупом пытанне: няўжо йiх гэта сапраўды турбуе?!

 

Некалi цiкавы й цiкаўны чалавек, якi мiж iншым называў сябе "тэатрал з 50-гадовым стажам", даводзiў суразмоўцу, чаму штюк, якi яны толькi што паглядзелi, - дрэнны: "У п'есе абавязкова павiнен быць канфлiкт. Без яго няма п'есы!"

Суразмоўца, дробны чыноўнiк (зауважыў: яны ўсе дробныя), пужаўся слова "канфлiкт", бо ведаў адзiны ягоны сэнс: "Якi канфлiкт? Навошта? Гэта ж камедыя?!" Заўважыў: яны заўсёды пужаюцца канфлiктаў. Маўляў, няма канфлiктаў, усё цiшком ды маўчком, значыць усё добра. Лёгiка крывабокая. Бо, наадварот, калi цiшком ды маўчком, гэта значыць, што "навакольнае асяроддзе" нiкога не турбуе. Усё йiснуе паасобку: свет - асобна, чыноўнiк - асобна, людзi - асобна...

Жыццё iдзе паўз чыноўнiкаў. Нехта з'ехаў назаўсёды, нехта пабудаваў свой свет i жыве ў йiм, не звяртае ўвагi на тых, хто, як iм падаецца, кiруе. Кожны будуе - капiталiзм, сацыялiзм, манархiю, анархiю - у адной асобнай сям'i, адной асобнай кватэры, нават у адной асобе...

Цiша наўскругi? Гэта кшталту ляманту: "Ааа, пайшлi вы ўсе!" Для таго, хто мае кроплю розуму, - тры чырвоных свiстка. Няма пратэсту? Добра? Добра. Будзе супрацiў. Але ж працягнем пра канфлiкт.

 

Ён, вядома, бывае розны. Але, калi слухаеш большасць тутэйшых выканаўцаў, дык цяжка не зрабiць выснову: няма ў йiх канфлiктаў. Нават праблемаў няма. Ну, няма канфлiктаў - памятаеш? - няма й песень! I музыкi НЯМА. Вось i даводзiцца слухаць Skowyt, Hurt ды Republika:)

 

Памiдорава апошняе не тычыцца. У яго канфлiктаў дастаткова. Памiж чалавекам i сусветам, чалавекам i лёсам, чалавекам i паўсядзённасцю, чалавекам i ўладай, чалавекам i чалавекам... Унытры - не меней, чымсцi звонку. Часам Аляксандр нiбы падкрэслiвае: вонкавыя канфлiкты - дробязь, мiкракосмас важнейшы за макракосмас, усё рухаецца вакол яго, абапiраецца на яго. Зменiцца ён - паступова цi адразу зменiцца й ўсё астатняе.

 

Цiкава, што й музыка, нягледзячы на тое, што яе робяць толькi пара гiтар ды бубны, складаецца з канфлiктаў. Як стылёвых - пад коўдрай альтернатывы хаваюцца панк, гардкор, фанк, альтэрнатыва уласна й нават трып-гоп - гэтак жа й памiж асобнымi музычнымi партыямi ды iнструментамi. Калi спачатку падаецца, што там-сям не хапае таго самага мяснога фаршу, дык потым разумееш: ўсяго дастаткова, нават "солi". То ж бо бубны такiя, што на йiх лёгка навешваюцца шыкоўны бас, разнастайная й смачная гiтара ды рознакаляровы (часам працiўны:) голас.

 

Далiбог, не шукаў аналёгii, але на ўспамiн першым чамусцi прыйшоў выбiтны расейскi гурт Машнинбэнд (мо, для некага гэтыя словы - абраза, для мяне - ўхвала). Потым - ужо па аналёгii? - прыйшло ў галаву й пасялiлася ў ёй параўнанне з... Летавым! Iзноў мiмаволi. Таму што паралелi гэтыя - не надта вонкавыя. Нешта ў тканiне альбома, што не адразу й зфармулюеш... Ну, вось прыкладам, не здаецца табе, што раптам Памiдораў яяяак заспявае нешта кшталту "Хуй на ўсё на гэта! Ды ў неба па трубе!"? Не? Цi УЖО спявае?!

 

Першае, што зачапiла, - не "Хлусня", запiсны гiт, а "Радыё". Як было не зачапiцца, калi песня па ўсiм нiбы вытыркаецца з астатняга! Каб вось так - лагодна, з ленiнскай усмешкай цiто ў манеры Пугача - адрэфлексаваць тое, што сталася падарункам на пазамiнулыя Каляды й вiсела на плячах цэлы год, трэба быць Памiдоравым.

Пануе цiша

Зоры на небе светлафораў вышэй

Як кажуць людзi, плахi пад пахi

Закусвае снегам снайпер на даху

Нашыя сваеасаблiвыя "блiны-ладачкi", як рака - вадападам, зрываюцца амаль у эпiк-метал:

Стыне гумовы смурод

Стыне горад сумелы

Стыне прастылы страх

Астылае стыне маўчанне

Стыне ў застылых вачах

Знiч развiтання

I зноу калядачка - як развязачка

Зоры на небе

Усiх уладаў вышэй

......

 

Потым зайшло й астатняе.

"Кола", паўз якое спачатку праслiзнуў, бо падалося занадта схематычным, а яно ж - не схематычнае, метафiзiчнае:)

"Порна" - "Глядзець у вочы! На каго, сука, дрочыш?!.. Жыццё без мараў..."

"Прагны" - адзiн з лепшых трэкаў.

Я нiчога не адчуваю

Я нiкога ўжо не кахаю

Па вертыкалi - здрада

Па гарызанталi - адчай

Я нiчога не адчуваю

Я сабе штодня забiваю

 

"Шабаны" - таксама... метафiзiка паўсядзённасцi, брудная дзеўка памяркоунасцi ды йiншых "iзмаў".

 

"Адзiн" - проста ПАТРЭБНАЯ песня. Бо сказаць аутсайдэру й лузэру, што ён - аутсайдэр ды лузэр, шмат хто гатовы й здольны. А вось - пад гiтарна-марзяначны "SOS" - падтрымаць

Няпэўны

нягеглы

жыў - што прасiў

Няздольны

бязвольны

Ты не адзiн

...а потым i падштурхнуць...

Гвалтоўна

раптоўна

Пайсцi ў прарыў

Ты можаш

ты здольны

ты не адзiн!

...здольныя адзiнкi.

 

"Дым" - тыпова летаўскi. Гэткае "Усё iдзе па (гас)пляну".

Дым

гонiць вецер

Дым

Без вагню гарым

 

Хочаш лётаць

Можаш толькi поўзаць

 

Але лепшай, побач з "Радыё", лiчу "Iтальяну", якая напачатку ўспрымалася, як прыкольная беларуска-iтальянская гульня ў словы. А на самой справе - звычайная й цудная адначасова гiсторыя - крышачку наiўная i iлбовая, але пяшчотная кранальная лiрычная рамантычная i... так, праграмная.

Пачынаецца шчоўкам "зiпа" ды падпальваннем цыгарэты... Вырашаецца праз цiкавае процiстаўленне (канфлiкт?) трып-гопа - сiмпатычнай "цяжарнасцi". Блiскучая ад разнастайных знаходак кшталту

I ў карты - не фелiчэ

I пачуццяў не хапiла

Ды на заканчэнне - новы моцны штуршок у плечы:

Нiшто не вернецца назад

нiколi

Нiхто не вернецца дамоў

Няма шляхоў

Нiшто не вернецца назад

нiколi

Згубiўшы раз

блукай увесь час

Вось, каб B_Side спяваў нешта гэткае, атрымаўся б сапраўдны Трып-гоп. З лiтары "Т". Цi, можа, Памiдораў уласна працягне - ў якасцi бi-сайда?

 

Вярнуся да "рэкамендацыi" адмiна сайту bymusic.net - "некаторыя трэкі настолькі ўразілі" - што, дадам, нарадзiлася жаданне абвесцiць "ППП" альбомам году. Ну, так, патас, попс ды прапаганда - тое, што ёсць наша жыццё. Тры элефанты, гы, якiя, ты ведаеш, стаяць на чарапасе (цiто трох:) Адначасова - тое, што ёсць стрыжнем альбому, альбо ўвесь ён цалкам.