2014-02-02
2401
Контрольные вопросы
1. Назовите основные формы существования национального русского языка. Раскройте содержание каждой формы.
2. Дайте определение литературного языка.
3. Почему литературный язык называют нормированным языком?
4. Дайте определение понятия «норма литературного языка».
5. Перечислите характерные особенности, свойства нормы.
6. Расскажите овариантах норм литературного языка.
7. Определите понятие «кодификация нормы».
8. Назовите основные типы норм литературного языка.
9. Охарактеризуйте каждый тип языковой нормы.
Тема III. Система функциональных стилей русского языка
План
1. Понятие функционального стиля.
2. Общая характеристика стилей.
3. Устные и письменные формы речи каждого стиля.
4. Научный стиль
5. Официально - деловой стиль.
6. 6.Публицистический стиль.
7. Художественный стиль.
8. Разговорный стиль.
9. Контрольные вопросы.
Цель: научиться различать функциональные стили речи, ознакомиться с основными характеристиками каждого функционального стиля, освоить структуру и языковое оформление научных письменных текстов.
|
|
|
Функциональный стиль - это разновидность языка (такая его подсистема), которая определяется условиями и целями общения в какой - то сфере общественной деятельности и обладает некоторой совокупностью стилистически значимых языковых средств. Термин «функциональный» подчёркивает, что разновидности литературного языка выделяются на основе той функции (роли), которую выполняет язык в каждом конкретном случае.
Разговорный стиль - функция общения. Научный, официально-деловой -функция сообщения.
Публицистический, художественный - функция воздействия.
Итак, в соответствии со сферами общественной деятельности в современном русском языке выделяют следующие функциональные стили: научный, официально-деловой, газетно-публицистический, художественной и разговорно-обиходный.
Для каждого функционального стиля характерны определенные формы речи.
Научный стиль — это стиль научных статей, докладов, монографий, учеб пиков и т. д., который определяется их содержанием и целями — по возможности точно и полно объяснить факты окружающей нас деятельности, пока
зать причинно-следственные связи между явлениями, выявить закономерности исторического развития, сообщить информацию и т. п.
Возникновение и развитие научного стиля связано с расширением различных сфер деятельности людей. На первых порах он был близок к стилю художественного повествования и выделился в самостоя1ельный. когда стада создаваться научная терминология.
В России научный стиль начал складываться в первые десятилетия XVIII в., значительную роль в его формировании сыграл М. В. Ломоносов и его ученики. Но окончательно научный стиль сложился во второй половине XIX в.
|
|
|
Основные стилевые черты:
- логическая последовательность изложения;
- однозначность, точность, сжатость при информативной насыщенности содержания;
- конкретность, бесстрастность, объективность высказывания.
Характерные особенности научного стиля.
- насыщенность терминами, которые составляют 1 5-20 % всей лексики;
- научная фразеология (прямой угол, точка пересечения и т. п.);преобладание абстрактной лексики (развитие, движение, фактор, деятельность и т. п.);
- употребление формы единственного числа в значении множественного (волк - хищное животное из рода собак);
- преимущественное употребление существительных вместо глаголов (имеет место повышение температуры/повышается температура);
- распространение сложных предложений.
Официально-деловой стиль - это стиль документов, международных договоров, государственных актов, законов, деловых бумаг и т.п., который определяется их содержанием и целями - сообщить информацию, имеющую практическое значение, дать указания, инструкции.
Основные стилевые черты:
- сжатость, компактность изложения, экономное использование языковых средств;
- стандартное расположение материала, обязательность формы;
- конкретность, бесстрастность, официальность высказывания. Характерные особенности официально-делового стиля:
- широкое использование терминологии;
- наличие особой фразеологии, а также много численных речевых стандартов - клише;
- употребление отглагольных существительных (на основании, в отношении, в силу и т. п.);
- использование номинативных предложений с перечислением:
- сложные синтаксические конструкции;
- отсутствие эмоционально-экспрессивных речевых средств.
Различают две разновидности: официально-документальный стиль и обиходно-деловой стиль
Публицистический стиль — это стиль общественно-политической литературы, периодической печати, ораторской речи и т. д., который определяется содержанием текстов и основными целями воздействовать на массы, призывать их к действию, сообщать информацию и т. п.
Основные стилевые черты публицистического стиля:
- лаконичность изложения при информативной насыщенности;
- доходчивость изложения (газета - наиболее распространенный вид массовой информации);
- эмоциональность, обобщенность, а часто непринужденность высказывания.
Характерные особенности публицистического стиля:
- общественно-политическая лексика и фразеология
- использование речевых штампов, клише, их легкая воспроизводимость (труженики полей, работники прилавка, дружеская атмосфера);
- употребление коротких предложений - рубленая проза;
- эллиптические предложения (безглагольные, фразы) - (приватизационный чек - каждому; банки — не только для банкиров);
- совмещение черт публицистического стиля с чертами других стилей;
- использование изобразительно-выразительных средств языка (риторические вопросы, повторы, инверсия и др.).
Широкое распространение получила газетно-журнальная разновидность публицистического стиля.
Определите, какие из перечисленных выше черт наиболее подходят к этому виду.
Художественный стиль — это стиль художественной литературы, который определяется ее содержанием и основными целями - передать свое отношение к окружающему, к изображаемому, нарисовать словами картину, описать событие и т. п.Основные стилевые черты художественного стиля:
- образность, эмоциональность;
- единство коммуникативной и эстетической функции.
Характерные особенности художественного стиля:
- широкое использование лексики и фразеологии других стилей;
|
|
|
- использование изобразительно-выразительных средств;
- проявление творческой индивидуальности автора (авторский стиль).
Разговорный стиль противопоставлен книжным стилям, он один выполняет
- функцию общения. Основные стилевые черты:
- экспрессивность, отсутствие предварительного обдумывания высказывания;
- эмоциональность, непринужденность, обобщенность.
Характерные особенности разговорного стиля:
- - широкое употребление обиходно-бытовой лексики и фразеологии;
- - использование внелексических средств (интонация, ударение, паузы, темп речи и т. п.);
- диалоговая форма высказывания, реже монолог;
- включение в речь частиц, междометия, вводных слов, обращений;
- преобладание простых предложений над сложными:
- использование вставных и присоединительных конструкций;
- лексические повторы, инверсии (обратный порядок слов).
Контрольные вопросы:
1. Какие факторы влияют на выделение функциональных стилей речи?
2. Назовите основные функциональные стили русского языка.
3. Дайте характеристику научному стилю в предложенной последовательности:
• в какой сфере общественной деятельности функционирует научный стиль?;
• основные формы устной и письменной речи научного стиля;
• основные стилевые черты;
• характерные языковые средства научного стиля.
4. Назовите основные особенности деловой речи.
5. Перечислите слова, относящиеся к профессии, которую вы избрали, в разных стилях речи. Определите уместность их использования в устной речи.
Рекомендуемая литература:
1. Русский язык и культура речи.: учебник для студ. сред. проф. учеб. заведений / Е.С.Антонова, Т.М. Воителева - М., 2007
2. Русский язык и культура речи.: учебник для студ. сред. проф. учеб. заведений / Л.А.Введенская, М.Н.Черкасова - Ростов-на-Дону,2003
3. Русский язык и культура речи.: учебник./ Т.В.Потемкина, Н.Н.Соловьева - М., 2006
4. Введенская Л.А. и др. Культура и искусство речи/ Ростов н /Дону, 1995
5. Данцев А.А. и др. Русский язык и культура речи.: учебник для техн. вузов. Ростов н /Дону,2001
1. Саяси билік: ұғымы және құрылымы.
|
|
|
2. Саяси билікті жүргізу механизмдері.
3. Саяси билік қызметі.
4. Биліктің тиімділігі мен легитимділігі.
Қоғам өзінің саяси жүйесінде әлеуметтік міндеттерді билік арқылы, құқықтық заң-жобалар, нанымдар және басқа шартты қалыптасқан дәстүрлер арқылы жүргізіп отырады.
Билік - саясаттанудағы негізгі түсініктердің бірі. Оны саяси құрылым саяси қозғалыс және саясаттың өзін түсінудің кілті деуге болады. Билік түсінігінің анықтамасы, оның мәні мен сипаты мемлекет пен саясаттың табиғатын танудың маңызды шарты. Сонымен бірге оның бүкіл қоғамдық қатынастардың ішінен саясатпен саяси қатынастарды бөліп қарастыруға мүмкіндік беретінін айту керек.
Қазақстан қазір тәуелсіз, дербес мемлекет болып өз алдына отау тігіп, өз саясатын жүргізіп жатқан кезде ел билеудің, билікті іске асырудың баламалы мүмкіндіктерін жан-жақты ойластырып жатқан кезде жастарымызды билік туралы ұғым түсініктердің қыр-сырымен қаруланудың маңызы зор.
Билік туралы түсінік күнделікті өмірде, ғылыми әдебиетте кеңінен қолданылады. Мәселен, фәлсафашылар ол туралы қоғамдық биліктің объективті заңдылығы, социологтар әлеуметтік билік, экономистер-шаруашылық билік, саясаттанушылар саяси билік, жаратылыстанушылар табиғатқа деген билік, психологтар-адамның өзіне деген билігі, ата-аналар отбасы билігі, діндарлар тәңірі билігі туралы айтуға бейім тұрады. Сонымен қатар құқық, атқарушы, қазы биліктері туралы түсінік бар.
1.Билік ұғымы туралы түсінік саяттың негізгі мәселесі билік болғандықтан, саясатта билік теориясы үлкен орын алады. Билік саясаттың саяси институттар мен барлық саяси әлемнің мінін түсініп-білуге көмектеседі. Шығыстың көрнекті ойшылы Ибн-Халдун (1332-1406) адамның басқа жан-жануарлардан ерекшелігі - ол билік үшін күреседі деген екен. Ағылшын философы, қоғам қайраткері Бертран Рассель (1872-1970) физикада басты ұғым энергия болса, қоғамдық ғылымдарда негізгі ұғым билік болып табылады деген. Американың әйгілі әлеуметтанушысы Талкотт Парсонс {1902 - 1979) экономпкалық жүйеде ақша қандай орын алса, саяси жүйеде билік те соншалықты орын алады деп тұжырымдаған. Билік туралы мынандай тұжырымдамалар бар: Телеологиялық, бихевиористік, инструменталистік, структуралистік,конфликтілік. Сонымен билік деп біреудің екіншілерге әмірін жүргізіп, олардың іс-әрекеті, қызметіне ықпал етуін айтады. Бірақ биліктің толық мағынасы мемлекеттік-саяси салада ғана айқындалады. Сонымен билік дегеніміз не? Қазіргі ғылыми әдебиетте биліктің бес анықтамасы бар:
1. Бихевиористік анықтама. Бұл анықтама бойынша билік адамдардың мінез-құлқына әсер ету мүмкіндігіне негізделген айрықша мінез-құлық түрі болып табылады.
2. Телеогиялық анықтама. Ол бойынша, билік алға қойған мақсатқа сәйкес белгілі бір нәтижеге жету.
3. Инструменталистік билік анықтамасы бойынша билік белгілі шаралар қолдану құралы ретінде қарастырылады, мәселен зорлық, күштеу т.б.
4. Структуралистік билік анықтамасы бойынша билік:билік жүргізушілер мен бағынушылар арасындағы айрықша бір қатынастың көрінісі ретінде түсіндіріледі. Яғни ол біреулердің екінші біреулерге ықпал жасауы.
5. Конфликтілік билік анықтамасы бойынша иеліктерді даулы жағыдайларда бөлісуді үйлестіру құралы ретінде түсіндіріледі.
Жалпы алғанда билік дегеніміз қоғамдағы тап, әлеуметтік топ, мемлекет, жеке адам т.б.субъектілердің тарапынан өзіндік ерік-жігерді іске асырудағы қабілеттіліктермен пайдалана отырып, адамдардың қызметі мен мінез-құлқына бедел күштеу құралдары арқылы әсер ету деп түсінуге болады. Қазіргі саяси ғылыми әдебиеттерде кеңінен белгілі Саймон деген американ саясаттанушының билік туралы пікірі таралған. Ол билікті былай деп түсінген «егер «В-ның» мінез- құлқын «А» өз талаптарына бағындыра білсе, онда «В-ның» үстінен «А» билік жүргізеді». Сонымен, билік барлық ғылыми анықтамаларда адамдардың өз ерік жігерін әр түрлі (бедел, заң, күштеу) әр түрлі құралдары арқылы іске асыру тәсілі мен мүмкіндігі ретінде түсіндіріледі. Қоғамдық қатынаста биліктің пайда болуы мен жүзеге асырылуына төмендегі бөлшектердің болуы шарт: 1. Кем дегенде билік қатынасының жеке адамда немесе топтан тұратын екі өкілі болуы керек. 2. Билікті жүзеге асыру үшін оған бағынбаған жағдайда жазалау шараларын қолданатындығы жөніндегі басқарушының бұйрығы болуы тиіс. 3. Билікті жүзеге асырушыға билігі жүретін адамдардың бағынуы керек. 4. Бұйрықты берушінің оған құқы бар екендігін айқындайтын қоғамдық ережелердің болуы тиіс. Ол бұл бұйрықтың кімге қатынасты болса, биліктің жүргізушіге бағынуға міндеттілігін айқындауға тиіс. Сонымен, саяси билік деп қоғамдағы адамдардың, не сол адамдардан құрылатын әр түрлі әлеуметтік және институционалдық субъектілердің іс-әрекетінің бағытына, сипатына және мінез-құлқына экономикалық, идеологиялық т.б. механизмдер арқылы ықпал ету, қабілет пен мұмкіндік.
Сондықтан саяси билік биліктің ең негізгі түіне жатады.
Биліктің басқа түрлерімен салыстырғанда саяси биліктің мынадай ерекшеліктері бар оның өктемдік сипаты, оның бүкіл қоғамның атынан билік жүргізуі, басқарумен кәсіби айналысатын адамдардың мүддесін қорғауы, басқа мекемелерге қарағанда билік органдарының тәуелсіздігі, қоғам өмірінің жұмыс тәртібін белгілеуде жеке-дара құқығы, мемлекет шеңберінде ашық күш қолдана алуы, т.с.с. Саяси билік бар жерде тенсіздік бар. Мұнла біреулер билеуге құқықты да, екіншілері оларға бағынуға міндетті. Бұл теңсіздік неден туады? Саяси биліктің қарамағында теңсіздікті қамтамасыз ететін әдіс-құралдары бар.
Экономикалық қор. Қандай саяси билік болмасын оған қаржы-қаражат керек. Мысалы: сайлау науқаны уақытында көп қаржы жұмсалады. Мемлекет тарапынан бөлінген қаражат жетістпегендіктен шетелдерде үміткерлер жеке бай адамдардың бірлестіктердің көмегіне сүйенеді. Билеуші аппаратты ұстап тұру үшін көп қаражат керек. Және үкімет басына келушілер өз реформаларын ала келеді. Мысалы: АҚШ президенттері Ф.Рузвельт "Жаңа бағыт", Дж. Кеннеди "Жаңа шеп", т.с.с. Экономикалық қорға қоғамдық өндіріс пен тұтынуға керек басқа да материалдық құндылықтар, құнарлы, шұрайлы жерлер, пайдалы қазба байлықтары, т.б. жатады. Әлеуметтік әдіс-құралдар. Үстемдік етіп отырған билік өзін қолдайтын, оның одан әрі өмір сүруіне мүдделі адамдарды топтастырады. Ондай рөлді ең алды мен оның мәртебелі, абыройлы, көптеген жеңілдіктерді пайдаланатын қызметкерлері орындайды. Күш жұмсау құралдары. Олар мемлекетті қорғайды, ішкі тәртіпті сақтайды, саяси билікті құлатуға әрекет жасаушыларға мүмкіндік бермейді. Оған әскер, полиция, қауіпсіздік органдары, сот, прокуратура т.б. жатады.
Ақпарат құралдары. Радио, теледидар. баспасөз,т.с.с. ақпарат құралдары өз елдеріндегі жағдайларды ғана емес, дүние жүзінде не болып не қойып жатқанын көріп-біліп отырады. Шын мәнінде сөз, баспасөз бостандығы берілген, оппозициялық партиялары бар елдерде ақпарат құралдарының маңызы арта түседі. Билікті жүзеге асырушыға билігі жүретін адамдардың бағынуы керек. 4. Бұйрықты берушінің оған құқы бар екендігін айқындайтын қоғамдық ережелердің болуы тиіс. Ол бұл бұйрықтың кімге қатынасты болса, биліктің жүргізушіге бағынуға міндеттілігін айқындауға тиіс.
Биліктің мәні оның көріністері арқылы белгіленеді - ол: басшылық, үстемдік, бағындыру, бақылау, ұйымдастыру, қадағалау. Осы тұрғыдан алғанда билік-әлеуметтік түрлерді іске асыру құралы да болалады.
Биліктің белгілері: 1) Қоғамдық өмірді реттеушілік монополиялығы; 2) Қоғамға және жеке адамға мәжбүрлеу етудің мүмкіндігі; 3) Үстемдік ықпалының басымдылығы; 4) Билік басқарушылық аппаратының болуы.
2 сұрақ. Билік күрделі қоғамдық құбылыс. Оның құрылымдық бөлшектері мыналар болып табылады:
1) үстемдік мүдде, 2) осы мүддені танытатын ерік, 3) мүддені іске асыруды қамтамасыз ететін құралдар. Оның өзінің қайнар көздері мен жүзеге асу құралдары бар.
Билік мынандай қайнар көздерге негізделеді - күш, байлық, статус, ұйым, білім мен ақпарат.
Саяси биліктің қоғамда жүзеге асуында әр түрлі құралдарды қамтамасыз етіп, пайдаланады. Ғылыми әдебиеттерде олар биліктің ресурстары деп аталады. Биліктің ресурстарын жалпы мынандай түрлерге бөлуге болады:
- экономикалық (материалдық қажеттіліктер)
- әлеуметтік (статусты өзгертуге арналған құралдар)
- күш ресурстары (әскер, қару жарақ, полиция)
- ақпараттық (білім және ақпараттық құралдар)
- демографиалық (адам- ең негізгі әләуметтік құрал).
Осы рессурстардың ішінде қазіргі уақытта Э.Тоффлердің пікірінше білім мен ақпараттық құралдар билік ресурстарының әлемде ерекше маңызға ие бола бастады.
Саяси биліктің өз ерекшеліктері бар. Біріншіден - ол адамдардың үлкен тобының мүддесін қорғайды, ол топтың қоғам экономикасындағы рөлі басым болады да, қоғам сол топ мүддесі тұрғысынан басқарылады. Екіншіден - қоғамдағы басшылық көбінесе сол топ өкілдерінің қатысуымен мемлекет арқылы, қоғамдық-саяси ұйымдар мен саяси көсемдер арқылы жүргізіледі. Үшіншіден - саяси биліктің арнайы басқару ісімен шұғылданатын ерекше кәсіби топтардың болуы.
Саяси биліктің қасиеттерінің бірі - оның ең жоғарғы, басты айқындаушы, шешуші күш ретіндегі ықпалы. Екінші қасиет- биліктің иерархиялық сипат алуы. Келесі қасиет- үстемдікті шоғырландыруға және монополизациялауға ұмтылу.
Саяси билік қоғамда көбінесе мемлекеттік билік арқылы жүзеге асады. Мемлекеттік билік саяси биліктің бір түрі. Оның ерекшеліктері: 1) Ол белгілі бір территориясында ерекше аппарат арқылы жүргізілетін билік. 2) Мемлекеттік билік өзінің күштеу аппаратына сүйенеді. 3) Мемлекеттік билік монополиялық сипат алады.
Қазіргі демократиялық дамыған елдерде саяси биликтің тұрақтылығы оның легитимділігіне байланысты. Биликтің легитимділігі деп оның заңдылығын айтады. Бірақ оның тек қана заңға сәйкестілігі емес, сонымен қатар билікті қоғамдағы мүшелердің оны өз еркімен қабылдауы заңы. Ондай кезде қоғамдағы халық берілген билікке өз сенімін білдіреді және өз еркімен оны қабылдайды. Легитимді биліктің идеалды түрлерін М.Вебер талдаған. Ол легитимді биліктің мынадай 3 түрін ажыратқан: дәстүрлі, харизматикалық, легальды – рационалдық.
Билік бөлу идеясы ең алғашқы рет жаңа дәуірдің кезеңінде ең әйгілі ойшылдар ұсынылған. Бұл идеяны қалыптастырушы 17ғ. ағылшын ойшылы Джон Локк және әрі қарай толық дамытқан 18ғ. француз ойшылы Ш-Л. Монтескье болып табылады. Ол саяси биліктің бөлінуін мемлекеттегі биліктің бір қолда болмауымен және оның үш тармағына бөлінуімен түсіндірген: Заң, Атқарушы, Сот билігі.
Себебі билік бір ғана қолда болса, шектелмесе, өзі заң шығарса, жүзеге асырса және оның жүзеге асуын қадағаласа, онда ондай билік тиранияға айналады, ауысады. Сондықтан қоғамдағы билік жүргізу жағдайында билік тек қана бір органның қолында болуы мүмкін емес және де халық билікті өзі жүргізе алмайды.
Билік жүргізу белгілі бір адамға, топқа, ұжымға, органға беріледі. 18ғ. көрнекті француз ойшылы Жан Жак Руссо халық суверинитеті идеясын көтеріп, биліктің тұрлерін ажыратқан. Ол - үш билік сол бір тұтас халық билігінің көрінісін табу тиісті деп тұжырымдады. Заң шығарушы, атқарушы, сот жүйесіне бөліну қазіргі уақытта демократияның дамуы болып табылады. Үш билік үкіметтің біреуінің басым болып кетпеуіне кепілдік бере алады. Бірақ биліктің бөлуін бір-біріне мүлдем тәуелсіз автоном органдардың қолына бөлініп беріледі деп түсінбеу қажет. Бір қоғамда әрине биліктің тұтастығы және тұрақтылығы қажет.
Саяси биліктің өзіндік қызметтері болады. Олар:
4. Үкімет органдары, саяси емес процестерге басшылық жасау.
5. Саяси және басқа қатынастарды бақылау.
6. Белгілібір қоғамға сәйкес басқарудың түрін, саяси тәртіпті және мемлекеттік құрылысты құру.
7. Қоғамдық тәртіп пен тұрақтылықты қолдау.
8. Дау-дамай, шиеленістерді ашып, оларға шек қою және дер кезінде шешу.
9. Қоғамдық келісімге, мәмілеге келу. т.с.с.
Қоғамда билік өзара тығыз байланыстағы 3 деңгейде ұйымдастырылып, қызмет етеді:
1.Жоғары орталық саяси институттар, мемлекеттік мекемелер мен ұйымдар, саяси партиялар мен қоғамдық ұйымдарды басқару органдары кіретін өте ірі деңгей.
2.Орта буынды аппараттар мен мекемелерді қамтитын және аймақтық, облыстық, аудандық шенбердегі жергілікті әкімшілік билік кіретін орта деңгей.
3.Адамдар, кішігірім топтар, ұйымдар, одақтар, өндіріс және басқа ұжымдар арасындағы қоғамдық қатынастардың негізі, арқауы болып табылатын, саяси және қоғамдық өзін-өзі басқару өрісін құрайтын кіші деңгей. Биліктің қызметтері, жіктелуі: Демократиялық саяси жүйе ойдағыдай өз ісін атқару мақсатында, мемлекеттік билікті заң шығарушы, атқарушы, сот билігі деп үш тармакқа бөледі. Оның негізін салушы ағылшын ойшылы Джон Локк(1632 - 1704)пен француз ғалымы Ш.Л. Монтескье (1689 - 1753) болды.
Заң шығарушы билік (парламент) заң шығарумен, оны бекіту, өзгерту немесе жоюмен айналысады. Ол заң қабылдайды, салық салуды анықтайды, үкіметті тағайындайды, бюджетті бекітеді, соғыс ашып және әскермен қамтамасыз етеді, сауданы реттейді, сотты ұйымдастырады халықаралық келісім шарттарды қабылдайды, саясаттың маңызды ішкі және сыртқы бағытын анықтайды. Конституция атынан оның жұмысына арнайы органдар бақылау жасайды.
Биліктің объектілері: 1.Мемлекет. 6. Әкімшілік. 2.Ел. 3.Аймақ. 4.Штат. 5.Республика. 7. Ведомстволар. 8. Ұйымдар. 9. Өндірістер. 10. Жеке тұлға.
Биліктің субъектілері: 1.Мемлекет. 2.Әлеуметтік топ, тап. 3.Әлеуметтік топтар жүйесі.
4.Әлеуметтік топтарға сүйенген шағын адамдар тобы.
Қоғамның әлеуметтік саласындағы билік
1.Институционалдық белгілі құқықтардың өзгелердің сұранымына байланыссыз ықпал жасауы. 2.Субъектінің қызметі мен қоғамдық міндеттерді орындайтын қызмет әдістері.
3.Қоғамдық пікірлердің даму динамикасына ықпал ету мүмкіндігі. 4.Әлеуметтік жағдайларға қол жеткізетін басты критерийлер. 5.Белгілі әлеуметтік жағдайдың иелерін көтермелеу. Бұл ретте саяси жүйенің өз ішінде саяси рөлдердің өз бөлініп отырады. Мемлекет саяси билікті жүргізудегі ең негізгі буын болып табылады. Мемлекет мынандай сипаттармен айқындалады:
1) Бұқаралық билікті жүзеге асыратын адамдардың ұйымы, ол үшін нормалық-құқықтық және ақпараттық-идеологиялық жағдайларды қалыптастырып отырады.
2) Елдің барлық территориясын қамтитын жағдайда салықтарды алып отыратын ұйым. Мемлекет саяси билікті жүргізетін құрылым екендігі белгілі. Әр түрлі қоғамда мемлекеттің билігі де өзгеріп отырады, қызметінің түрлері де көбейіп отырады. Соңғы уақытта мемлекет үстем таптардың мүддесіне орай езілуші таптардың мүддесіне орай езілуші таптардың қарсылығын басып отыратын аппарат деп келеді. Бұл дұрыс та. Тек бұл қырынан келіп қарау маркстік теорияны жете бағаламаумен бірдей. «Анти-Дюринг», «Л.Фейербах және неміс классикалық философиясының ақыры», «Семьяның, жекеменшіктің және мемлекеттің шығуы» деген еңбектерді талдай келіп, біз мынандай қорытындыларға келеміз:
Саясат ғылымында атқарушы билікке ерекше мән бріледі. Әкімшілік қызметтің барысы тұтасымен алғанда елдің жағдайын тікелей байланысты. Мемлекеттік басқару қашан болмасын саяси басқару болып келеді. Атқарушы биліктің функциялары:
1) Егемендікті жүзеге асыру функциялары: а) мемлекеттің сыртқы жағдайдағы егемендігі мен тұтастығын қорғау; б) ішкі қарым-қатынасты сақтау, тәртіпті, ішкі тұтастықты сақтау; в) мемлекеттік –саяси жүйенің қызметін ұйымдастыру – сайлау науқаны, саяси партиялар, қоғамдық ұйымдар және басқалары.
2) Экономикалық функциялары. Қазіргі уақытта бір де бір мемлекет елдің экономикасын мемлекет тарапынан реттеуге қарсы емес. Мұнда туатын проблеманың ең бастысы саясаттың экономикаға ықпал ету шегі мен оның берер нәтижелері. Экономикалық заңдылықтарды ескермей кету қатері бар. Сондықтан мемлекеттік билік экономиканың дамуына өте тиімді ыпал жасауы қажет. Социалистік мемлекеттердің тәжірибесі көрсеткендей саяси басшылық экономикалық басшылықты ауыстырмауы керек. Мемлекеттің функциясын бақылап отыру, дағдарысты жағдайларға жол бермеу. Экономикамен айналысқан мемлекеттік билік тұтыну, қажеттілік өндірісінің қуаты мен ақиқатты көлемін бақылап отыруы қажет. Саясаттанушы Д.Кейнстің идеясы бойынша нарықтық экономикадағы елдерде жұмыс қолы түгел қамтылуы керек, тұтынушылардың тұтыну қабілеті өндіріс құралдарын өндіруге сәйкес дамуы тиіс. Ол үшін мемлекет салық, бюджет, инвестициялық және несие саясатын қолдануы қажет. АҚШ сияқты елдерде экономиканы реттеу сауда, мемлекеттік кәсіпорындар, транспорт, ғылыми-техникалық жұмыстар арқылы жүргізіледі.
Биліктің халық тобырының қолына өтуі қоғам мен мемлекеттің дамуының аласапыран, өтпелі кезеңінде мүмкін болады, яғни дәстүрлі биліктің нағыз дағдарысы кезінле қоғамның мұндай жағдайы барлық кезде тиянақсыз болады, елдің халқының басым көпшілігінің тез арада-ақ наразылығын қоздырады. Және ол басқарудың, не демократиялық немесе авторитарлық түріне ұласып кетеді. Мұндай жағдай тарихта көп кездеседі. Плутократия – байлыққа кенелген алпауыттардың биілігі. Біріншіден, саяси құрылыстың биілігі қоғамның ең бай, ықпалды тобының қолында болуы. Екіншіден, билікті үстем таптың ең ауқатты тобының жүргізуі. Аристотель мемлекеттің аталған үш түрін де қолайсыз мемлекеттер деп атаған. Сонымен қатар қызмет жасауы (функционирование) жағынан субординациялық-әкімшілік және өкілділік-демократиялық болады, биліктің әрекет жасау сипаты жағынан: деспотиялық, диктаторлық, либералдық, бюрократиялық болып келеді, ал ұлттық-территориялық құрылымы жағынан: унитарлық, федералдық, конфедералдық болып та бөлінеді.
Әдебиеттер.
1. Антология мировой политической мысли. В 5-ти томах. М., 1997.
2. Әбсоттаров Р.Б.Саясаттану және оның проблемалары. А., 2007.
3. Жамбылов Д. Саясаттану.- Алматы., 2009.
4. Ирхин Ю. В. Политология: Учебник. –М.,2006.
5. Политология: Хрестоматия / Сост. М. А. Василик, М. С. Вершинин.- М., 2000.
6. Саясаттануға кіріспе. 1, 2, және 3 бөлім –Алматы., 1994.
Дәріс № 5. Саясат субъектілері..
1. Тұлға саясат субъектісі ретінде.
2. Әлеуметтік топтар саясаттың субъектілері мен объектілері ретінде.
3. Азаматтық қоғам: түсінігі, құрылымы, қызметтері.
4. Қазақстан Республикасындағы азаматтық қоғамның келешегі.
Бұл дәрісте саясаттын негізгі субъетілері, олардың ұғымдары мен құрылымдары қарастырылады. Саясат субъектісі ретіңнде жекеліктің қалыптасу ерекшеліктері талданады. Саяси әлеуметтендіру, қазіргі қоғамдардағы өлеуметтік страратталу процестері, олардың саясатқа ықпалы анықталады. Бұл тұжырымдама бойынша билік басқа адамдардың жүріс – тұрысын, өзін өзі ұстауын өзгерту мүмкіндігіне негізделген іс - әрекеттің негізгі түрі. Саясат субьектісінің құрамы іс-әрекеттерінің түрлері, тәсілдері, көздеген мақсат–мүдделері және т.б. Олар қоғамның нақты, тарихи жағдайымен айқындалады. Саясаттың субъектілері. Оған азаматтар, әлеуметтік топтар, ұлттар, қоғамдық саяси ұйымдар, мемлекет, тіпті жалпы қоғам жатады.
Сонымен саясаттың субъектілерінің 2 түрі болады:
1) әлеуметтік 2) институционалды.
Саясаттың әлеуметтік субьектісі дегенде адамдардың өз мүдделеріне байланысты саяси өмірге белсене араласып, басқалардың санасына, іс-әрекетіне, жағдайына ықпал ететін, саяси қатынастарға белгілі бір өзгерістер енгізетін, саясатты жасайтын адамдарды, ұйымдарды, не әлеуметтік топтарды айтады. Оларға мыналар жатады:
- Тұлға, әлеуметтік топтар мен таптар, бірлестіктер, мысалы ұлттық бірлестік. Олар мемлекеттік билікті жүзеге асыру процесіне қатысады немесе оған ықпал етеді.
- Жалпы әлеумет – ұлттар, элита, бұқара, маманданған топтар саясаттың әлеуметтік субъектілеріне жатқызылады.
- Жекелеген тұлғалар – саяси лидер, қарапайым азаматтар. Олар әлеуметтік денгейдегі субъектілер.
Ал адамдар қоғамда көбінесе ұжымдасып ұйымдасып өмір сүреді. Олар әр түрлі әлеуметтік (мысалы: отбасы, шіркеу, кәсіподақтар) және саяси институттар (мысалы: мемлекет, саяси партиялар, БАҚ, халықаралық ұйымдар - БҰҰ, Европалық парламент, ОБСЕ және т.б.) болып қалыптасады. Олар институционалды денгейдегі субъектілер.
Саяси институттар – құрылысы жағынан ұйымдасқан, бір орталыққа бағынатын ұйымдар болып келеді. Ерекше өкілділіктерге ие, атқарушы ақпараты бар саяси ұйым, мекемелердің бәрін институционалды субъектіге жатқызамыз. Соның ішінде Г.Алмондтың айтуынша негізгі институционалдық субъект мемлекет болып табылады.
Осылардың ішінде адам бастапқы негізгі субъект. Ол субъект ретінде саясатқа әр түрлі денгейде араласып, қатысады. Адамның саясатқа қатысуы оның мүдесімен анықталады және мынадай түрлерде көрінеді: конвенционалды -заңмен рұқсат етілген және конвенционалды емес, яғни оған заң арқылы тиым салынған.
Адам– саясаттың субъектісі мен объектісі. «Субъект» - деп белсенді іс-әрекет жасаушы, сана мен жігері бар жеке адам немесе әлеуметтік топты айтады. «Объект» - деп, субъектінің танымдық және басқа іс-әрекетті неге бағытталса, соны айтады. «Тұлға» деп қоғамдық өмірдің нақтылы тарихи жағдайлары қалыптастырған, саналы іс-әрекет ете алатын, өз әрекетіне жауап беретін, еңбек етіп қарым-қатынас жасаушы, айналадағыны танып-білуші жеке адамды айтады. Қандай адам болмасын белгілі бір әлеуметтік топқа, тапқа, ұлтқа, мемлекетке жатады. Осының өзі де өмір жағдайы мен іс-әрекетіне, саясатқа жанама түрде тартылады. Сонымен қатар ол басқаларға қарап еліктеп, белгілі адам, әрекет жасайды, оны өзінше дәлелдейді. Сөйтіп, ол саясатқа тікелей қатынасады, саясаттың субъектісіне айналады. Саясат пен кәсіби айналыспайтын «орташа» адам саясатың толық субъектісі болуы үшін ол әлеуметтік мұқтаждықтар мен мүддені, ондағы қайшылықтардың неден туғанын және оларды жою жолдарын, өз басының пайдасы әлеуметтік мүдденің мүмкіншілігімен қаншалықты сәйкес келетінін білу керек. Саясатқа қатысу шамасына қарай оларды мынадай түрлерге бөлуге болады.Саясатқа айтарлықтай әсер етпейтін, оған селқос қарап, белсенділік білдірмейтін қоғамның қатардағы қарапайым мүшесі.Қоғамдық ұйымға, қозғалысқа мүше болатын, бірақ саяси жұмысқа тура арласпайтын азамат. Саяси ұйымдардың мүшесі болып есептелетін, саяси өмірге саналы түрде, өз еркімен тікелей араласатын адам. Қоғамдық, әсіресе саяси қайраткер. Саяси қызметтің арқасында күн көрәп, табыс тауып, оны өмірінің мақсатына айналдырған кәсіби саясаткер. Ұйымдастырушы, идеялық, ресми не бейресми, абырой, бедел, «ең соңғы саты» болып саналатын саяси басшы, көсем. Адамның саяси өмірге қатысуға мүмкіндіе беретін құқығы конституциялық сипаттағы қарапайым демократиялық еркіндікке тікелей байланысты. Тұлғаның саяси өмірге белсенді араласуы үшін материялдық, әлеуметтік-мәдени,саяси-құқықтық алғышарттар қажет.Ең алдымен, адамның ішер тамағы, киер киімі, жатар орны, тұрмыс жағдайы, белгілі бір дәрежеде білімі, кәсіби дайындығы, саяси мәдениеті болуы керек. Мемлекеттің жақсы тұрмысы оны демократиялық негізде тиімді басқаруға керекті көпшілікке жоғары білім, кәсіби дайындықты қамтамасыз етеді. Білімді адамның мәдениеті де жоғары болады. 3.Саяси жүйедегі адам құқығы мен бостандығы. Саяси ғылымда негізгі орын алатын және мәні өте зор мәселелердің бірі- жеке адамның құқығы мен бостандықтары. Жеке адамның құқығы деп адамның белгілі игілік алуын қамтамасыз ететін адамдар мен мемлекет арасындағы ережелердің өзара қатынастарын айтады. Жеке адамның бостандығына оған өз қалауынша орындауға мүмкіндік беретін, мемлекет пен адамдардың арақатынасының принциптеріжатады. Адам өмірге келгенде тең болып туады, мұны Аристотель – табиғи құқық деп атаған. Феодализм уақытында әр таптың өзгеше құқығы болды. Ал капитализм уақытында құқық либерализммен байланысты болды. Азаматтық концепцияны зерделей келе оны Ренессанс деп қарастыруымызға негіз бар. Бұл мәдени құбылыс тұлғаны қайта қарауға мүмкіндік жасады. Тұлғаны бұрынғыдай тек діни тұрғыдан қарастырмай, қайта керісінше оның қоғамдағы ролін барынша қарапайым түрде түсіндіруге тырысты. Н.Макиавеллидің сөзімен айтқанда Әлемнің тірегі құдай емес. Қоғам адамдарға қызмет ету керек деген ұстаным Жаңа заманның басты ұранына айналды. Либералдар монархияның билігін парламент арқылы шектеп, сайлау құқығын кеңейтуді және саяси бостандықты өрістетуді талап еткен болатын. Жеке адам құқығы мәселесіне аса зор үлес қосып, тарихта өшпес мұра қалдырған ойшылдарға Т.Гоббс, Дж.Локк, Ш.Монтескье, Ж.Ж.Руссо. И.Кант, Т.Джефферсон, Т.Пейн және т.б. жатады.Олар адам құқығының негізгі қағидаларын ең алғаш анықтап, белгілеп берді. Мысалы: 1776 жылы 4шілдесінде АҚШ – та Тәуелсіздік Декларациясы бекітілді. Мұнда барлық адамдардың өмір сүруге, еркіндікке, жеке меншікке, бақытқа ие болуға тең құқығы бар, үкімет билігінің қайнары – халық, үкімет – халықтың қызметшісі, барлық мемлекеттік өкімет халықтың мүддесіне жұмыс істеуге тиіс, ал егер олар бұл сенімді ақтамаса, халықтың ондай ұнамсыз, лайықсыз үкіметті жоюға еркі бар: өкіметтің заң шығарушы, атқарушы, сот билігі болып бөліну керектігі,т.с.с.айтылған. АҚШ – тың Тәуелсіздік Декларациясында көрсетілгендей, негізгі баптар конституциялық түрде 1789 жылы Францияның адам және азаматтар құқығының Декларациясында да бекітілді. 26 мемлекет ұлтшылдыққа қарсы, адам өмірі, бостандығы туралы, тәуелсіздігі оның құқықтары мен әділеттілік үшін күресу еркіндігі жайлы Декларация қабылдады. 1948 жылы 10 желтоқсанда БҰҰ Бас Ассамблеясы адам құқықтарының халықаралық Декларациясын қабылдады. Онда адам құқықтары ғана емес, оларды қорғау шаралары да қарастырылады. 1948 жылы геноцидтің алдын алу және ол үшін жаза қолдану туралы конвенция, 1965 жылы нәсілдік алалаушылықтың барлық түрін болдырмау туралы конвенция, т.с.с. қабылданды. БҰҰ шешімі бойынша 10 желтқсан жыл сайын дүние жүзінде адам құқығының күні ретінде атап өтіледі. Қазіргі саяси ғылымда адам құқығына байланысты әр түрлі көзқарастар бар:
1. Табиғи-тарихи бағыттағы жақтаушылардың ойынша, адамның табиғи құқықтарының пайда болуы мемлекетке не заңға байланысты емес. Мемлекет бұл құқықты сыйлап, қамтамасыз етуі немесе оларды бұзуы, басып-жаншуы мүмкін, бірақ оларды ешқашан еш адамнан тартып ала алмайды дейді. 2. Заңдылық-позитивтік бағытты қолдаушылар, керісінше, азаматтардың құқығының пайда болар, шығар жері, көзі мемлекетте деп санайды. Жеке адамның құқығына тек қана мемлекет кепіл келтіріп, шарт бола алады. 3. Марсизм де адам құқығын мемлекеттік құқыққа бағындырып, тәуелді етеді.Марсизм комунистік қоғамда мелекетте, саясат та, құқық та болмайды дейді. Қазіргі кезде әлеуметтік саяси ғылымда адам құқығына табиғи-тарихи тұрғыдан қарап, соған орай түсіну басым. ”Адам құқығы” тар және кең мағынада қолданылады. Кең мағынасына жеке адамның құқығы мен бостандықтарының өте бай барлық түрдегі жиынтығы кіреді. Тар мағынада мемлекет тарапынан берілмеген, ол тек конститутциялық түрде жеке мемлекеттік шеңберде бекітілген құқықты білдіреді. 4.Жеке адамдардың құқықтарының жіктелуі. Қазіргі уақытта жеке адамның құқықтары негативтік, позитивтік, азаматтық, эканомикалық, мәдени болып жіктеледі.
Негативтік – бостандық, мемлекет тарапынан жеке адамға зорлықтың, шектеудің жоқтығын білдіреді. Бұл еркіндік үкімет тарапынан адамды қауіп-қатерден, бостандықты бұзып, бұрмалайтын жағдайлардан сақтайды. Позитивтік құқықтар таңдау, талғау еркіндігін, ең бастысы адамның өз мақсатына жете алушылықты, жеке дамуға қабілеттігін көрсете білуді білдіреді.Мұнда мемлекеттің, ұйымдардың азаматтарды қайсібір игіліктермен қамтамасыз етуі, белгілі әрекеттерді іске асыруға мүмкіндік жасауы көрсетіледі. Азаматтық құқық – мемлекеттің қол астындағы азаматтардың барлық құқықтарының жиынтығы. Азаматтық құқыққа табиғи, адамнан ажыратылмайтын, адамдардың құқықтары кіреді. Оған өмір сүруге, еркіндікке жеке адамның дербес құқығы, ар-абыройы мен атағын, қадір-қасиетін қорғау қасиеті, айыпталушыны қорғауға бағытталған әділ, тәуелсіз және ашық сотқа жазылған хат және телефон арқылы сөйлескен сөздің құпияалығы, бір жерден екінші жерге еркін барып келуі, тұрақты қоныс таңдау, оның ішіне қандай мемлекеттен болмасын біржолата кетуі немесе қайтып оралу бостандығы және т.б. құқықтар жатады.
Экономикалық құқыққа жеке адамның тұтыну заттары, жеке меншігін, жұмыс көзін, іскерлігін, еркін пайдалана алуы жатады. Мәдени құқық адамның рухани дамуын өрбітіп, өрістетуге бағытталады. Оған білім алуға, мәдени құндылықтарды көруге, өнер техникалық жасампаздыққа, қоғамның мәдени өміріне еркін араласуға құқығы және т.б. жатады. Адам құқығын орындау халықтар арасында сенімді нығайтуға, адамгершілік қатынастарды дамытуға, бейбітшілікті сақтауға кепіл бола алады.
Большие социальные группы как главные субъекты политики. Саясаттың субъектісіне әлеуметтік топтар, таптар, ұлттар, мемлекеттер, саяси партиялар, қозғалыстар да жатады. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтар мен олардың өзара қарым-қатынастарын дамыту мәселесі қоғам өміріндегі аса қиын да күрделі құбылыс. Өйткені біздің әлемімізде үш мыңнан астам ұлттар, халықтар мен ұлыстар өмір сүреді. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың әртүрлі сатысында тұрған олардың арасында азаттық пен бостандыққа қол жеткізгендері де, оған жете алмай тәуелді болып отырғандары да бар. Дүние жүзіндегі халықтардың 90 пайыздан астамы көпұлтты мемлекет құрамында өмір сүруде. Әлем халықтары 225 мемлекетке топтасқан. Олардың ішінде 175 Біріккен Ұлттар Ұйымының мүшесі, ал 187 егеменділік құқы бар ел болып табылады. Бұлардың қатарында 38 дамыған ірі мемлекеттерге тәуелді болып келеді. 1600 халық дамушы елдерде тұрады, шамамен алғанда 100 ұлт дамыған капиталистік елдерді мекендеген. Ал ТМД елдері 17 жуық ұлттар, халықтар, ұлттық және этникалық топтардан тұрады. Әлемдегі 320-дан астам халықтың әрқайсысының саны бір миллионнан асады. Бұл келтірілген мысалдар саясаттың субъектісі ретіндегі әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың дамуы жөніндегі мәселенің айрықша назар аударуды талап ететін күрделі де аса маңызды мәселе екенін көрсетеді. Оның ұзақ жыл бойы белсенді түрде жетілдіріліп келгеніне қарамастан қазіргі уақытта бұл мәселе жөнінде жаңаша ой толғау, оның қоғамдағы әрекеті мен ықпалын бағалауға да жаңа талаптар тұрғысынан қарау міндеті алға тартылуда. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың дамуы көптеген мәселелерді қамтиды. Олардың бәрінің бір мақалада жан жан-жақты қамту, оның түрлері мен өмірдегі терең ерекшеліктерін барынша толық пайымдау мүмкін емес. Осымен байланысты бұл жарияламада оның кейбір аса маңызды, түйінді мәселелеріне тоқталмақпыз. «Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың» мәнісін қарастыруда ең алдымен оның саясаттың өзекті бір субъектісі ретіндегі ерекшелігінің, адамзаттың қоғамдық өркениетті дамуындағы алар орны мен ролін айқындау мен қатар «әлеуметтік - этникалық қауымдастықтың түрін» ұғыну, пайымдаудан бастау жөн болмақ. Саясаттың әлеуметтік негіздері:
1. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың «түрі» жөніндегі түсінік
2. Этнос, ұлттық, ұлт-саясат субъектісі
3. Этникалық саяси қауымдастық және ұлттық саясат
Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтар мен олардың өзара қарым-қатынастарын дамыту мәселесі қоғам өміріндегі аса қиын да күрделі құбылыс. Өйткені біздің әлемімізде үш мыңнан астам ұлттар, халықтар мен ұлыстар өмір сүреді. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың әртүрлі сатысында тұрған олардың арасында азаттық пен бостандыққа қол жеткізгендері де, оған жете алмай тәуелді болып отырғандары да бар. Дүние жүзіндегі халықтардың 90 пайыздан астамы көпұлтты мемлекет құрамында өмір сүруде. Әлем халықтары 225 мемлекетке топтасқан. Олардың ішінде 175 Біріккен Ұлттар Ұйымының мүшесі, ал 187 егеменділік құқы бар ел болып табылады. Бұлардың қатарында 38 дамыған ірі мемлекеттерге тәуелді болып келеді. 1600 халық дамушы елдерде тұрады, шамамен алғанда 100 ұлт дамыған капиталистік елдерді мекендеген. Ал ТМД елдері 17 жуық ұлттар, халықтар, ұлттық және этникалық топтардан тұрады. Әлемдегі 320-дан астам халықтың әрқайсысының саны бір миллионнан асады.
Бұл келтірілген мысалдар саясаттың субъектісі ретіндегі әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың дамуы жөніндегі мәселенің айрықша назар аударуды талап ететін күрделі де аса маңызды мәселе екенін көрсетеді. Оның ұзақ жыл бойы белсенді түрде жетілдіріліп келгеніне қарамастан қазіргі уақытта бұл мәселе жөнінде жаңаша ой толғау, оның қоғамдағы әрекеті мен ықпалын бағалауға да жаңа талаптар тұрғысынан қарау міндеті алға тартылуда. Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың дамуы көптеген мәселелерді қамтиды. Олардың бәрінің бір мақалада жан жан-жақты қамту, оның түрлері мен өмірдегі терең ерекшеліктерін барынша толық пайымдау мүмкін емес. Осымен байланысты бұл жарияламада оның кейбір аса маңызды, түйінді мәселелеріне тоқталмақпыз. «Әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың» мәнісін қарастыруда ең алдымен оның саясаттың өзекті бір субъектісі ретіндегі ерекшелігінің, адамзаттың қоғамдық өркениетті дамуындағы алар орны мен ролін айқындау мен қатар «әлеуметтік - этникалық қауымдастықтың түрін» ұғыну, пайымдаудан бастау жөн болмақ. Менің көзқарасымша, әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың негізгі түрлері: рулық-тайпалық қауымдастық, ұлыс және ұлт. Шынында, түрлі халықтың ұзақ ғұмыр кешуі, дамуы қарқынына сәйкес адамдар қауымдастығының –этникалық түрі де түрліше бұл дамудың әлеуметтік-экономикалық жағдайларының ерекшеліктеріне тікелей қатысты. Сайып келгенде, қауымдастықтың әлеуметтік-этникалық түрі — бұл нақты түрде өмір сүріп отыпған, салыстырмалы түрде біртұтастығымен ерекшеленетін адамдардың үлкен нендей бір топтары бірлестігінің жиынтығын эмпирикалық тұрғыдан топтастырушы қауымдастық. Осындай қауымдастық саясат пен этникалық, ұлттық қатынастар процестерінде дербес субъекті ретінде көрініп, экономикалық байланыстар, тіл, жер және мәдениет салаларының ортақтығымен дараланатын қауымдастық. менің көзқарасымша пайымдағанда, әлеуметтік-этникалық қауымдастықтың негізгі түрлері: рулық-тайпалық қауымдастық, ұлыс және ұлт. Шынында, түрлі халықтың ұзақ ғұмыр кешуі, дамуы қарқынына сәйкес адамдар қауымдастығының –этникалық түрі де түрліше бұл дамудың әлеуметтік-экономикалық жағдайларының ерекшеліктеріне тікелей қатысты. Сайып келгенде, қауымдастықтың әлеуметтік-этникалық түрі — бұл нақты түрде өмір сүріп отыпған, салыстырмалы түрде біртұтастығымен ерекшеленетін адамдардың үлкен нендей бір топтары бірлестігінің жиынтығын эмпирикалық тұрғыдан топтастырушы қауымдастық. Осындай қауымдастық саясат пен этникалық, ұлттық қатынастар процестерінде дербес субъекті ретінде көрініп, экономикалық байланыстар, тіл, жер және мәдениет салаларының ортақтығымен дараланатын қауымдастық.
Сонымен, основные группы субъектов политики: аномические, неассоциативные, ассоциативные, институциональные. Расширение политического участия широких слоев населения, рост интереса к политике представляют сегодня глобальную тенденцию мирового развития. Вхождение в сложный мир политики новых поколений предполагает формирование у них определенного отношения к политическим целям и ценностям, которые они застают в конкретном обществе. Для поддержания целостности и прогресса общества важно знать, как происходит трансляция политических убеждений и стандартов политической жизни от одного поколения к другому и тем самым происходит формирование самостоятельного и ответственного политического субъекта. Известно, что мир политики включает все явления, в отношении которых существует альтернатива действия, создающая возможность выбора. Ситуация выбора предполагает не только осознание существования альтернатив, их количества, но и наличие индивида, способного сделать осмысленный выбор из множества вариантов. Выбор происходит на основе тех представлений о добре и зле, значимом и второстепенном, целях и средствах, желаемом и реальном, которые задаются политической культурой субъекта политики. Иначе говоря, ситуация выбора выдвигает на первый план субъективную волю, намерения и политическую культуру их носителя. Политические представления множественны и разнородны, поскольку неоднозначна сама политическая реальность и поскольку их носителями являются субъекты с различным уровнем культуры, ментальности. Естественно, что их представления сталкиваются друг с другом, порождая острую политическую борьбу. В этих условиях сохранение общества может обеспечиваться усвоением новыми поколениями политических ролей и функций, которые предписываются идеалами и ценностями господствующей в обществе политической культуры. Однако мир политики всегда подвижен и динамичен благодаря существованию в сознании политического субъекта (личности, социальной группы) несоответствия между миром желаемого и реальностью. Это несоответствие определяет политическое развитие общества. Политическая социализация личности.Тұлғаның саясатқа саналы және дербес қатынасуы оның саяси білімдерінің, тәжрибесінің және мәдениетінің болуын қажет етеді. Олар жеке адамға саяси субъект ретінде әрт үрлі күштердің саяси ойындарынында қолжаулық болмай саяси ролдері мен қызметтерінтиімді атқаруына жәрдемдеседі. Адамдар о бастан саяси тәжрибе және мәдениетімен тумайды, оларды ол өзінің бүкіл өмірінің барысында алып жинайды. То же можно сказать и о группе как субъекте политики. Жекліктің, топтың нақтылы қоғамға тән және саяси рольдер мен қызметтерді тиімді атқарудықамтамасыз ететін сол арқылықоғамның өзін және саяси жүйені сақтаудыт қамтамасыз ететін саяси мәдениеттің құндылықтары мен қағидаттарын бойына сіңіруі саяси әлеуметтеу деп аталады. Ұрпақтар ауысыуы барысында саяси дамудың сабақтастығын және қоғамның сақталуын қамтамасыз етуге қабілетті табысты саяси әлеуметтеу механизмдерін жасау саяси жүйенің маңызды практикалық міндеті болып табылады.
Оны шешу үшін жеке тұлға саяси мақсаттар мен құндылықтарды өзіне қалай қабылдайтынын және оларды өзінің тұлғалығына қосып бекітетінін қоғамдағы үстемдік етуші стериотиптерді бей-жәй әлде билікпен белсенді өзара ықпалдаса отырып қабылдайма ой елегінен өткізіп көрелік? Саяси әлеуметтеу процесінің мазмұны нақтылы қоғамдағы тұлға мен биліктің қарым –қатынасынан тәуелді. Міне, осыдан оның саясаттану шенберіндегі бар тұжырымдамалары түсініктемелерінің мәні де тәуелді.
Әдебиеттер.
1.
