Князьнін

Францішак Дыянізы (4.10.1749 або 1750—25.8.1807)

Паэт, драматург, перакладчык. Нарадзіў-ся ў Віцебскай губ. ў дваранскай сям'і. Па-ходзіў з таго ж дваранскага роду, што i pyc-кі пісьменнік Я.Б.Княжнін. Вучыўся ў езу-іцкіх школах Полацка, Нясвіжа i Слуцка (1764—70). 3 1770 у Варшаве. Адтуль часта прыязджаў у в. Воўчын (цяпер Камянецкі р-н). 3 1775 сакратар князя А.К.Чартарый-скага, з 1783 прыдворны паэт Чартарый-скіх у Пулавах (Люблінскае ваяв.). Адзін з пачынальнікаў польскага сентыменталізму. Пісаў паэмы, ідыліі, элегіі, оды, байкі (зборнік «Любоўныя вершы або песні ў анакрэантычным родзе», т. 1—2, 1779; «Вершы», 1783; «Паэзія», т. 1—3, 1787— 89), гераічна-патрыятычныя п'есы («Maui-грамадзянка», «Гектар», «Фемістокл») i ліб-рэта опер. Опера «Цыганы» (музыка М.К.Агінскага) у 1786 ставілася ў Слонім-скім тэатры Агінскага. У лірычных вершах паэтызаваў пачуццёвае каханне, «натураль­ную» прыроду, у элегіях i ідыліях славіў край свайго дзяцінства — Віцебск i Віцеб-шчыну. Цікавіўся беларускім фальклорам i выкарыстоўваў яго ў сваіх творах. Збіраў беларускія прыказкі, рабіў фальклорныя запісы з «польска-рускага памежжа». Нека-торыя героі яго твораў гавораць на скажо-най беларускай мове. Паводле М. Федароў-скага, верш К. «Кросенкі» ў канцы 19 ст. выконваўся на Беларусі як народная песня. Перакладчык заходнееўрапейскай паэзіі. Асобныя творы К. на бел. мову пераклалі А.Жлутка, Н.Мерашчак, Л.Семянюк.

Te:. Wiersze wybrane. Warszawa. 1981. Бел. пер. — у кн. Віцебскі сшытак. 1995. № 1.

Jlim:. Kostkie wieżowa T. Kniażnin jako poeta liryczny. Wrocław. 1971.

КОПАЦЬ

Юзаф (16.5.1762—1827)

Мемуарыст-падарожнік, удзельнік выз-валенчага руху. Нарадзіўся на Піншчыне. За ўдзел у паўстанні 1794 сасланы царскім урадам на Камчатку. Свае ўражанні ад зна-ходжання на паўвостраве апісаў у «Дзённі-ку падарожжа..." (нап. каля 1810, выд. 1837). 3 павагай пісаў пра камчадалаў, чук-чаў, якутаў, буратаў i прыводзіў пра ix эт-награфічныя звесткі. Вярнуўшыся са ссыл-кі ў 1796, жыў на Валыні, у Нясвіжы, Вар­шаве.

Те:. Описание путешествия Иосифа Konna вдоль всей Азии... // Ист. вестн. 1896. Т. 66.

Jlim.: Худзиковский Я., Ястер Я. Люди великой отваги: Пер. с пол. М., 1957. С. 76—96.

КОРЗАН

Тадэвуш Сільвестр (9.11.1839—8.3.1918)

Гісторык, публіцыст, прадстаўнік вар-шаўскай гістарычнай школы. Правадзейны член Польскай АН у Кракаве (1903). Нара-дзіўся ў Мінску. Скончыў Мінскую гімна-зію, потым Маскоўскі універсітэт (1859). Працаваў настаўнікам гімназіі ў Коўне, пі-саў карэспандэнцыі ў «Колокол» А.Герцэ-на. У 1861 за ўдзел у антыўрадавых мані-фестацыях арыштаваны i высланы ў Арэн-бург. Вярнуўшыся са ссылкі, з 1869 жыў i працаваў у Варшаве. Даследаваў пытанні нацыянальнай i ўсеагульнай гісторыі, тэо-рыі i методыкі гістарычнага даследавання, гістарыяграфіі, эканомікі Полыпчы. Аўтар прац «Унутраная гісторыя Польшчы пры Станіславе Аўгусце» (т. 1—4, 1882—86), «Касцюшка» (1894), «Доля i нядоля Яна Сабескага» (т. 1—3, 1898). Ba ўспамінах пра гімназічныя гады «Мой дагістарычны дзённік» (выдадзены ў 1912) шмат звестак з культурнага жыцця Мінска, беларускіх прымавак. Адзін з раздзелаў гэтых мемуа-раў («Мінск у сярэдзіне XIX стагоддзя») надрукаваў у «Мінскім календары» (1908).

Te:. Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta. 2 wyd. T. 1—6. Warszawa, 1897—98.

Jlim.: M а л ь д з i с А. Падарожжа ў XIX ста-годдзе. Мн., 1969. С. 180—181.

КОРСАК

Юліян (13.2.1806—30.8.1885)

Паэт i перакладчык. Нарадзіўся ў г. Слонім. Вучыўся ў Віленскім універсітэце (1823—26). 3 1829 жыў у Пецярбургу. У 1830 вярнуўся ў в. Страла (Дзятлаўскі р-н). Апошнія гады жыцця правёў у Навагрудку. Пісаў на польскай мове. Аўтар кніг «Вер-шы» (1830, 2-е выданне 1836) i «Новыя вершы» (т. 1—2, 1840), куды ўвайшлі тво-ры з беларускай тэматыкай: «Да Немана», «Да І(гната) Д(амейкі)» i інш. Пад уплывам творчасці А.Міцкевіча засвоіў рамантычны стыль лірычнай паэзіі, у якой выкарыстоў-ваў класічныя i беларускія фальклорныя матывы. На польскую мову перакладаў Піндара, Вергілія, Гарацыя, Дантэ, Ф.Шы-лера, Дж.Байрана, У.Шэкспіра. Некаторыя вершы К. («Пілігрым», «Баркарола») пак-ладзены на музыку СМанюшкам. У.Сыра-кошя прысвяціў К. артыкул «Нататкі з дзі-цячых уражанняў» (1853).

Літ.: Korespondencja filomatów. T. 5. Kraków, 1913.

КОСАЎ

Сільвестр(?—23.4.1657)

Рэлігійны i грамадскі дзеяч, пісьменнік-публіцыст. Нарадзіўся ў маёнтку Жаробы-чы Віцебскага ваяв. Скончыў Віленскую брацкую школу, Люблінскі езуіцкі калегі-ум, Замасцянскую акадэмію. Выкладаў ры-торыку ў Вільні i Львове. 3 1631 прафесар філасофіі ў Кіева-Пячэрскай школе. 3 1633 епіскап магілёўскі, аршанскі i мсціслаўскі. 3 1647 кіеўскі мітрапаліт. Выяўляючы інта-рэсы вышэйшага ўкраінскага духавенства, якое выступала супрайь вызваленчай вай-ны ўкраінскага i беларускага народаў 1648—54, праводзіў згодніцкую палітыку з польскай шляхтай. Быў праціўнікам Брэс-цкай уніі 1596, дамагаўся роўных правоў для праваслаўнага i каталіцкага духавен­ства. Пісаў на польскай i царкоўнаславян-скай мовах. У 1635 выдаў кнігу «Экзеге-зіс...», у якой выступіў у абарону правас-лаўных лацінскіх школ, закрытых у 1634 па хадайніцтве уніятаў і католікаў. У тым жа годзе з'явіўся на польскай мове «Патэры-кон, або зборнік жыццяў святых пячорскіх айцоў» (перавыдадзены на царкоўнаславян-скай мове ў 1661 i 1678). У Куцеінскай друкарні (пад Оршай) надрукаваў з рэлігійна-асветнымі мэтамі кнігу на царкоўнаславян-скай мове — «Дыдаскалія, або Навука для святароў» (1637).

Літ.: Саверчанка І.В. Сільвестр Косаў // Бел. гіст. часоп. 1995. № 3.

КРАСІНСКІ (Скорабагаты)

Валяр'ян (1795—22.12.1855)

Друкар, гісторык, публіцыст. Нарадзіўся на Беларусі. Адукацыю атрымаў на гісто-рыка-філалагічным факультэце Віленскага універсітэта (1818—22). 3 1822 працаваў асэсарам у Варшаве. У 1828 распачаў вы­данне універсальнай энцыклапедыі, аснову якой складаў пераклад нямецкага энцыкла-педычнага лексікона («Conversations Lexicon»), дапоўненага артыкуламі мясцо-вай тэматыкі. Для гэтага К. набыў неабход-нае абсталяванне i заснаваў першую ў Польшчы стэрэатыпную друкарню ў Вар­шаве. Першым яго выданнем быў «Псал-тыр Давіда» ў перакладзе Ф.Карпінскага (1829), потым раманы В. Скота (у серыі «Бібліятэка новых раманаў»), а таксама падручнікі, у тым ліку «Буквар польскі» (1830). Кнігі, што выдаваліся К., адметныя выдатным друкам i нізкім коштам. Усяго К. надрукаваў каля 50 выданняў, якія прад-аваліся непасрэдна з друкарні або праз варшаўскія кнігарні ці ў правінцыі. Дру-карня выпускала таксама віньеткі i інш. паліграфічнаыя ўпрыгожанні. Задуманая К. універсальная энцыклапедыя не змагла выйсці ў свет, надрукавана для спробы толькі некалькі сшыткаў 1-га тома, з-за та-го што пачалося паўстанне 1830—31. У час паўстання К. выдаў кнігі «Арол Белы i Па-гоня» i «Паляк сумленны». Пасля задушэн-ня паўстання К. выехаў з дыпламатычнай місіяй Часовага ўрада ў Англію i на радзіму не вярнуўся. Без яго ў друкарні выпушча-ны «Гімн» i «Ода на вольнасць» Ю.Славац-кага i «Гімн да маладосці» А.Міцкевіча (1830—31).

КРАЧКОЎСКІ

Юльян Фаміч

(25.7.1840—25.7.1903)

Беларускі фалькларыст, этнограф, гісто-рык i педагог. Нарадзіўся ў R. Азяты Жа-бінкаўскага р-на Брэсцкай вобл. У 1861 скончыў Пецярбургскую духоўную акадэ-мію. Адмовіўся ад духоўнага сану, прайаваў настаўнікам рускай мовы ў Маладзечан

скай настаўніцкай семінарыі, інспектарам народных вучылішчаў Віленскай навучаль-най акругі, дырэктарам Полацкай настаў-ніцкай семінарыі i Віленскага настаўніцка-га інстытута, Туркестанскай настаўніцкай семінарыі. У 1888—1902 старшыня Вілен-скай археаграфічнай камісіі. Складальнік 16-га i 20-га тамоў, аўтар прадмоў да ix i да 25-га тома Актаў Віленскай камісіі. У 1900—02 пад яго рэдакцыяй i з яго прад-мовамі выйшлі 12-ы i 13-ы тамы Археагра-фічнага зборніка дакументаў. Апублікаваў нарыс пра старажытную Вільню («Старая Вільня да канца XVII стагоддзя», 1893) i зборнік дакументаў пра гісторыю Вілен-скай навучальнай акругі («Гістарычны аг-ляд дзейнасці Віленскай навучальнай акру-гі за першы перыяд яе існавання, 1803— 1832», 1903). Аўтар першага грунтоўнага даследавання пра радзінны абрад беларусаў i выхаванне дзіцяці («Нарысы быту заход-нярускага селяніна», 1869) i фальклорна-этнаграфічнага зборніка «Быт заходнярус-кага селяніна» (1874), прысвечанага сямей-ным (пераважна вясельным) i каляндарна-аграрным абрадам беларусаў, у якім акрамя вядомых матэрыялаў выкарыстаны i новыя запісы. К. ў працах па методыцы педагагіч-нага выхавання ў навучальных установах прытрымліваўся даволі рэакцыйных погля-даў [«Руска-польскія адносіны....», 1896 (пад псеўд. Бібліяфіл)].

Шт.: Голу б В. Ю.Ф.Крачковский. Вильна, 1904; Бандарчык В.К. Псторьгя беларускай этнаграфіі XIX ст. Мн., 1964. С. 118—122;

Улащик Н.Н. Очерки по археографии и ис­точниковедению истории Белоруссии феодаль­ного периода. М., 1973. С. 110—113.

КРАШЭЎСКІ (Kraszewski) Каятан (11.3.1827—1.7.1896)

Пісьменнік, кампазітар, астраном-ама-тар. Нарадзіўся ў в. Доўгае Пружанскага р-на Брэсцкай вобл. Брат ЮА.Крашэўскага. Скончыў Свіслацкую гімназію. У спадчын-ным (па маці) маёнтку ў Раманове на Пад-ляшшы (ияпер Польшча) заснаваў астрана-мічную і метэаралагічную абсерваторыю, меў бібліятэку, у якой была значная коль-касць старадрукаў, матэрыялы з архіва Са-пегаў, кнігі па прыродазнаўстве, фізіцы, гісторыі, мастацкай літаратуры. К. сабраў значную колькасць гербаў, польскіх хронік i інш., багаты матэрыял часоў праўлення СА.Панятоўскага, поўны камплект твораў Ю.Крашэўскага. Пісаў гістарычныя аповес-ці, мемуары, абразкі «Брэсцкі канюшыц» (1875), «Патурчэнцы» (1895), «3 успамінаў кашталяніца» (1896) i інш., творы пра па-дзеі, якія адбываліся пераважна на Белару­сь Шсаў камедыі, вершы, займаўся музы-кай, стварыў некалькі канцэртаў, санат i мініяцюр для фартэпіяна, у некаторых з ix выкарыстаў народныя матывы. Пасля смерці К. бібліятэка (каля 10 тыс. тамоў) засталася яго сыну Крыштофу, які ахвяра-ваў частку яе фондаў бібліятэцы імя Лапа-цінскага ў Любліне, архіўныя матэрьшлы — Ягелонскай бібліятэцы.

КРАШЭЎСКІ

Юзаф Ігнацы

(псеўд. Б.Балеславіта, Др. Амега, К.Пастарнак іінш.; 28.7.1812—19.3.1887)

Пісьменнік, гісторык, выдавец, ілюстра-тар, бібліяфіл, грамадскі дзеяч. Нарадзіўся ў Варшаве ў сям'і пружанскага харунжага. Дзянінства правёў у в. Доўгае каля г.Пру-жаны. Брат К.Крашэўскага. Вучыўся ў Свіслацкай гімназіі i Віленскім універсітэ-це. За ўдзел у антыцарскай змове ў 1830— 32 зняволены ў турму. Друкавацца пачаў з 1830. На працягу ўсяго жыцця займаўся публіцыстычнай i выдавецкай дзейнасцю. У 1841—51 рэдагаваў віленскі часопіс «Athenaeum» («Атэнэум»), з 1860 у Варша­ве, рэдактар газ. «Gazeta Polska» («Польс­кая газета»). Літаратурная спадчына

К. складае каля 600 тамоў (проза, паэзія, драматургія, літаратурна-крытычныя арты-кулы, працы па гісторыі, філасофіі і інш.). У гісторыю літаратуры ўвайшоў як буйны раманіст, які ў творчай эвалюцыі прайшоў шлях ад рамантызму да рэалізму. Класікі польскага рэалізму бачылі ў ім свайго па-пярэдніка i настаўніка. Аўтар паэтычнай трылогіі з гісторыі Літвы «Анафеляс» (1840—45), якую рэцэнзаваў Я.Чачот. Цяжкае жыццё беларускага i ўкраінскага сялянства адлюстраваў у творах: «Гісторыя Саўкі» (1842), «Уляна» (1843), «Астап Бан-дарчук» (1847), «Хата за вёскай» (1853— 54), «Ярмола» (1856), «Псторыя калка ў плойе» (1859), «На Палессі» (1883). Міну-ламу Польшчы, Беларусі, Літвы i Украіны прысвечаны раманы «Апошнія з слуцкіх князёў» (1841), «Жыгімонтаўскія часы» (1846), «Залаты яблык» (1853), «Графіня Косель» (1873), «Бруль» (1874), «Старая казка» (1876), «Кароль у Нясвіжы. 1784» (1885) i інш. У камедыях «Пане Каханку» i «Радзівіл у гасціне» апісаў падзеі, што ад-бываліся ў Нясвіжы. Аўтар навуковых прац «Старажытная Літва. Яе гісторыя, законы, мова, вера, звычаі, песні...» (1847—50), «Барысаў» (1848), «Мастацтва ў славян, асабліва ў Польшчы i дахрысціянскай Літ-ве» (1860) i інш. Свае падарожжы па Бела-русі апісаў у нарысах «Пінск i Піншчына» (1837—38), «Успаміны Валыні, Палесся i Літвы» (1840), «Малюнкі з жыцця i пада-рожжаў» (1841—42), «Адзенне сялян i мя-шчан з ваколіц Брэста, Кобрына i Пружан» (1859—60). Побач з красамоўным апісан-нем прыроды ў гэтых працах прыводзяцца каштоўныя звесткі пра жыццё народа, яго заняткі, прылады працы, жыллё, адзенне i ежу. Аўтар добразычліва ставіцца да селя-ніна, дае яскравыя замалёўкі з тагачаснага жыцця беларуса, спачувае яго цяжкай долі. К. выступаў пераважна з ліберальных пазі-цый, верыў, што сацыяльны мір можа быць дасягнуты праз пашырэнне асветніц-кіх i гуманістычных ідэй.

К. валодаў таксама талентам мастака: маляваў тыпы беларускіх сялян, вясковыя будынкі, пейзажы, рабіў ілюстрацыі не толькі да сваіх твораў, але i да твораў інш. аўтараў (К.Тышкевіча, У.Сыракомлі i інш.), гравіраваў i аздабляў вокладкі да кніг. У час знаходжання на Валыні склаў на фран-цузскай мове каталог (застаўся ненадрука-ваным) бібліятэкі А.Урбаноўскага, адной з самых значных у гэтым краі. У канцы 1868 К. заснаваў сваю друкарню, у якой на доб­рым паліграфічным узроўні выдаваў творы польскіх аўтараў i кнігі польскай тэматыкі. Асабістая бібліятэка К. налічвала некалькі тысяч тамоў, сярод якіх былі старадрукі, гістарычная літаратура, багаты збор гравюр (каля 6 тыс.) i малюнкаў. Значныя матэры-ялы ён сабраў па гісторыі віленскіх выдан-няў, дзеячаў кнігадрукавання, кнігарняў i бібліятэк (пазней гэтыя матэрыялы выка-рыстаны бібліёграфам К.Эстрайхерам). Кнігі са сваёй бібліятэкі К. ахвяраваў эміг-ранцкім бібліятэкам у Парыжы i ў інш. месцах. Калекцыя гравюр ім прададзена бібліятэцы Браніцкіх. Пасля задушэння паўстання 1863—64 па загадзе царскіх улад пакінуў межы Расійскай імперыі. К. выехаў з Варшавы i да канца жыцця знаходзіўся ў эміграцыі ў Жэневе.

Те.: Собр. соч. Кн. 1—52. Пб, 1915; Бел. пер. — Хата за вёскай. Мн., 1989; Апошнія хвіліны кня­зя ваяводы (Пане Каханку) // Крыніца. 1998. № 3; Рус. пер. — Графиня Козель; Брюль. Мн., 1993; Из времен семилетней войны. Мн., 1994.

Шт.: Dane k W. Józef Ignacy Kraszewski. Warszawa, 1976; Jarowiecki J. O powieści historycznej Józefa Ignacego Kraszewskiego. Kraków, 1991.

КРЫШКОЎСКІ

Лаўрэнцій

Дзеяч рэфармацыйнага руху, гуманіст, пісьменнік 2-й паловы 16 ст. У 1550-я гады прыхільнік вучэння Чэшскіх братоў. У 1558 у друкарні г. Шаматулы (Польшча) выдаў кнігу «Размова чатырох братоў закону хрысціянскага». 3 1561 кальвінісцкі прапа

веднік у Нясвіжы. У 1562 у Нясвіжскай друкарні разам з СБудным i М.Кавячынскім выдаў на беларускай мове «Катэхізіс», «Пра апраўданне грэшнага чалавека перад бо­гам». Каля 1563 перайшоў на пазіцыі ан-тытрынітарызму, пазней падтрымліваў рэ-лігійныя i сацыяльныя ідэі анабаптызму. Пры дапамозе Буднага пераклаў i выдаў на польскай мове «Размову св. Юстына філо-сафа...» (Нясвіж, 1564). У сваіх пропаведзях К. выступаў з крытыкай прыгонніцтва як ганебнай формы феадальнага грамадства, адстойваў прынцыпы верацярпімасці, пра-пагандаваў грамадска-карыснуто працу. Па-водле ацэнкі К.Ф.Калайдовіча, Будны, Ка-вячынскі i К. «зрабілі беларускую мову кніжнай», a кнігу даступнай шырокаму ко­лу чытачоў. Выкарыстанне жывой народ-най мовы ў рэлігійнай пісьменнасці i цар-коўным богаслужэнні было важным срод-кам уздыму i далейшага развіцця наідыя-нальнай культуры.

Літ:. Подокшин С.А. Реформация и об­щественная мысль Белоруссии и Литвы (Вторая половина XVI —нач. XVII в.). Мн., 1970.

Г.Я.Таленчанка.

КРЭЎЗА

Леў

(Лявон; 2-я пал. 16 ст. — 1639)

Пісьменнік-палеміст, царкоўны дзеяч, смаленскі уніяцкі архіепіскап. Паходзіў з дробнай беларускай шляхты на Падляшшы (па мянушцы Бэйда). Пастрыгся ў манахі Віленскага манастыра св. Тройцы i прыняў імя Леў. У 1617 без ведама i санкцыі мітра-паліта Іосіфа Вельяміна Руцкага паслушні-кі выбралі яго архімандрытам. Ведаючы здольнасці i стараннасць К., мітрапаліт не аспрэчваў гэта рашэнне. I новы архіман-дрыт апраўдаў давер. Ён стаў падтрымлі-ваць палітыку Руцкага, скіраваную на сцвярджэнне уніяцтва, наладзіў у Вільні публічны дыспут з антыуніятамі. Каб дака-заць гістарычную заканамернасць i пера-емнасць традыцый Фларэнтыйскага сабора 1439, удзельнікі якога заклікалі да аб'яд-нання гтраваслаўных патрыярхаў з папам рымскім, К. ўзяўся за пяро, імкнучыся знайсці ў далёкай гісторыі пачынаючы ад часоў хрышчэння Кіеўскай Русі факты, якія б сведчылі пра адзінства хрысціянскай царквы. Ён напісаў на польскай мове пале-мічны твор «За сінодам Фларэнтыйскім» (не збярогся), накіраваны супраць ананімнага праваслаўнага апалагета Клірыка Ас-
трожскага (паводле сведчання М.Возняка, пад гэтым псеўданімам схаваў сваё імя Гаўрыіл Дарафеевіч), які ў 1598 надрукаваў антыуніяцкую «Псторыю аб разбойніцкім Фларэнтыйскім саборы». У абарону Брэсцкай уніі 1596 скіраваны i яго палемічны твор «Абарона царкоўнай еднасці, або До-
казы, якія сведчаць, чаму грэчаская царква павінна бьшь аб'яднана з лацінскай». Гэты твор рэкамендаваны да друку мітрапалітам Руцкім, выдадзены ў 1617 у Вільні ў дру- карні Л.Мамоніча. У ім К. пераказаў псто­ рыю уніі, змясціў звесткі пра ўсіх кіеўскіх
мітрапалітаў i выказаў думку, што многія з ix імкнуліся да адзінства з Рымам. Друкую-
чы «Абарону...» на польскай мове, аўтар абяцаў у хуткім часе перавыдаиь яе на ста-
рабеларускай. (Ці ажыццявіў сваё абяцанне К., невядома, але такое выданне пакуль не
знойдзена.) Апрача названых выданняў К. пакінуў пасля сябе польскамоўны рука-
піс «Абарона манастыра св. Тройцы» (над- рукаваны толькі ў 1702 у Вільні). Ён рэка­
мендаваны мітрапаліту i ордэну базыльян, паслужыў у свой час падставай для вы- брання К. протаархімандрытам (генералам) ордэна базыльян на кангрэгацыі 1621 у Лаўрышаве. Праз 4 гады мітрапаліт Руцкі прызначыў яго архіепіскапам смаленскім iчарнігаўскім. У Смаленску ён пражыў каля
15 гадоў i пэўны час быў уніяцкім канку- рэнтам праваслаўнага епіскапа Ісаіі Капінскага. Але канкурэнцыя была нядоўгай: калі ў 1631 памёр праваслаўны мітрапаліт Іоў
Барэцкі, І.Капінскі быў выбраны кіеўскім мітрапалітам i пакінуў См&ченск. К. застаўся адзін i прымаў актыўны ўдзел ва ўсіх справах уніяцкай царквы. Адсюль у 1629 ён ездзіў на сінод у Львоў, дзе меркавалася прымірыць праваслаўных з уніятамі. Памёр у Смаленску. А.Ф.Коршунаў.