Элей мектебі. Парменид пен Зенон 8 страница

Ең суық және ең ыстық аймақтарда тұратындардың мінез-құлқында шеттен шығу бар, олар киын жағдайларда өмір сүреді. Олардың дене құрылысы мен түсінің өзі осыған байланысты. Африкадағы адамдардың қаралығы ыстықпен, солтүстіктегі адамдардың ақтығы, суықпен байланысты деген пікірге келеді.

Табиғат халықтардың мінез-құлқының қалыптасуына, ал жейтін тамақтары - дене-құрылысына әсерін тигізеді. Қазіргі ұғымдармен айтқанда, Мұндай көзқарастарды «Географиялық себептік-ке» (детерминизм) жатқызамыз. Оны уақытында Кеңес заманында маркстік тұрғыдан сынағанбыз да. Ал мәселенің терең мән-мағы-насына келер болсақ, онда «оның түйіні бар ма» деген сұрақ туады. Бұл сұрақтың біздің бүгінгі өміріміз үшін жалғыз теориялық қана емес, сонымен қатар практикалық үлкен мағынасы бар. Мысалы, Қазақстан қоғамының ерекшеліктері: оның ауа райының қаталдығы (7 ай қыс) судың аздығы, жер көлемінің адамдардың санымен салыстырғанда кең-байтақтығы, құм-шөл жерлердің көптігі т.с.с. Реформа барысында Бұл ерекшеліктерімізді ескеріп, басқа елдердің жинаған тәжірибелеріне үстірт еліктемей, нақтылы саясат жүргізгенде ғана көп мәселелерді дұрыс шешуге болады.

Ибн-Халдун қоғамдағы жағдайдың бәрі деген табиғатқа байланысты емес тігін айтады. Бір ауа райы аймағында өмір сүріп жатқан әртүрлі халықтар біркелкі өмір деңгейінде емес. Біреулері бай болса, екіншілері - кедей.

Ибн-Халдунның даналығы Бұл деректі айтып қоюында емес, сонммен қатар оның себебіне жету болды. «Біл, ұрпақтардың өмір сүру айырмашылықтары олардың өмір сүруіне қажетті нәрселерді қалайша табатынына байланысты», - дейді Ибн-Халдун. Бұл - қоғам өміріне деген таза материалистік көзқарас. К.Маркс оны 500 жылдан кейін тағы да ашып, теорияға айналдырған болатын. Сонымен ұлы ойшыл қоғам өмірінің дамуын экономика саласымен тығыз ұштастырады: ол өндіру, бөлу, тұтыну мәселелерімен тығыз байланысты. Адамдар бәрінің өмір сүру қажеттігі жолында бірігіп, айнала қоршаған табиғатты өзгерте бастайды, мәдениетті тудырады, соның негізінде өздері де ғасырдан - ғасырға жетіле береді.

Ибн-Халдун қоғамдағы дамудың негізгі екі сатысын көрсетеді. Оны ол екі ұғым арқылы береді: бірінші сатысы - «Бидави», екіншісі - «Хидари». Бұл сөздердің этимологиясын (алғашқы берілген мағынасын) қарасақ, онда Бидави көшіп-қону, ауылдық, алғашқы деген мағына береді. Ал Хидари болса, ол - қалалык, астаналық деген мағнада. Егер бидави сатысында адамдар мал бағу және егін егумен айналысса. Хидари сатысында оларға қолөнерлік, сауда, ғылым мен өнер ұсынылады.

Алғашқы бидави сатысынан Хидари (цивилизациялык) сатысына өтудің негізгі себебі - өндіріс дамып, қажеттіліктен артық заттардың пайда болуы. Қажеттіліктен артық өңдіру қымбат бағалы заттарды тудырып, соған ие болуға тырмысуды әкеледі. Қымбат киім, тәтті тағамдар, әсем сарайлар пайда болады. Ал соңғылардың өзі қолөнерді әрі қарай дамытуға, оның жаңа түрлерінің пайда болуына әкеледі (Теріні өте нәзік өңдеу және бояу, моншақтардың әр түрін жасау, алтынды, қымбат бағалы тастарды өңдеудің жаңа түрлерін ашу т.с.с.)

Сонымен қатар молшылық ой еңбегінің кәсіби түрін тудырып, ғылым тез дами бастайды, кітаптар шығарылады т.с.с.

Ибн-Халдун жоғарыда көрсетілген ойларымен шектеліп қоймай, мәселенің екінші жағын көрсетеді. Ол - алғашқы салыстырмалы теңдіктен толық теңсіздікке көшу мәселесі. Бұл процесті ол екі ұғыммен (қосымша) береді. Олар - «асабийя» және «мульк». Бұл ұғымдар арқылы ойшыл қоғамның әлеуметтік-саяси деңгейіне көтеріледі.

«Асабийя» ұғымының этимологиясын ғалымдар «рух», «бірігу», «ұлттык; сезім» ретінде сипаттайды. Бұл ұғым екі сөзден құрылған. Біріншісі - «асаба» (тол) және «асаб» (байлау). Ибн-Халдун Бұл ұғымды «ру бірлігі», «тайпа бірлігі» ретінде қолданды. Екінші мағынасы - сол белгілі әлеуметтік топтағы адамдарды бір-бірімен қосатын байланыстар.

Ибн-Халдун алғашқы әлеуметтік байланыстар рұлық-қандық екенін мойындағанмен, оның сыртындағы материалдық қажеттіктер, қауіп-қатерден сақтанудың маңызын көрсетеді. Сондықтан әлеуметтік топтардың құрамы рұлық, туысқандық шеңберден шығып, әртүрлі сипатта болуы мүмкін. Мысалы, белгілі бір руға, басқа жерден келген адам қабылдануы мүмкін, кейбір топтар сол тайпаның қарамағына бассауғалап, жан сақтап кіруі мүмкін т.с.с.

Алғашқы сатыдағы адамдардың қарым-қатынастары теңдікке негізделген, өйткені онда материалдық игіліктерді бөлу мәселесі күн тәртібінде жоқ, артық құндылықтар әлі өндірілмейді. Тайпаның көсемдері басқару ісімен айналысады. Ибн-Халдунның ойынша, басқарудың өзегінде болашақ теңсіздіктің ұрығы жатыр. «Өйткені бір-бірімен тең адамдарды тайпа көсемі өз еркіне көндіріп, тыңдамағандарға зорлық-зомбылық жасауы қажет. Сонымен басқарудың өзегіндегі ұрық бірте-бірте өсіп, күш ала бастайды. Ең алғашқы көсемнің ізімен бірге ерікті жүру бірте-бірте соның еркіне көнуге айналады. Ол пайда болған биліктен алдағы уақытта көсем ешқашанда бас тартпайды, керісінше, оның мәртебесін өсіруге тырысады», - дейді Ибн-Халдун.

Жоғарғы айтылған үрдістер жаңа мүлікке негізделген қатынастардың пайда болуына әкеледі. Біз бұл жерде бізге жақсы таныс арабтың «мүлік» деген сөзінің этимологиясын ашуымыз керек. Бұл сөз біздің сөздікке араб тілінен еңген. Бізге таныс мүлік, байлық, меншік деген мағынасынан тыс араб тілінде бұл сөздің екінші мағынасы бар. Ол - билік. Түрік тілінде де бұл сөздердің мағынасы бір-біріне жақын: «бай», «би»; орыс тілінде де «власть», «владеть» деген сөздердің түп-тамыры бір. Сонымен Ибн-Халдун «мүлік» деген сездің екі мағынасын «байлық-билік» ретінде бірге қолданады. «Мүліктің иесі адамдарды өз еркіне көндіріп, қазынаға ақша жинайды, басқа елдерге елшілік жіберіп, шекараны қорғайды». Мүлік қатынастары, қорыта келе, байлықтың қайнар көзі ашылып, артық нәрселер пайда болған кезде келеді. Ол артық байлықты бөлу кезінде тайпаның көсемі қолындағы билікті өзінің мүддесіне жаратып, толығынан пайдаланады, жанындағы туыстарын алыстата бастайды, өйткені олардың жүрегінде көреалмаушылық пайда болса, көсемде қызғанушылық сезімі пайда болады.

Тайпалық шеңберінде пайда болған теңсіздік сыртқа қарай бағытталып, басқа ру-тайпаларды соғыс, я болмаса қорқытып көндіру арқылы жүре бастайды. Ал мұның өзі мемлекеттің пайда болуына жағдай жасайды.

Мемлекеттің пайда болуы, өмір сүріп, соңында күйреуі Ибн-Халдунды өте қызықтырып, оның терең ойларын туғызған. Мемлекет, әрине, мүлік пайда болған кезде дүниеге келеді. Оның өзегін уақытында өте биік дәрежеде ұйымдасқан, ауызбірлігі биік ру, я болмаса тайпа құрайды.

Бірақ уақыт өткен сайын мемлекет басшысы сол мемлекеттің басқару жүйесін құрайтын өзінің туыстарынан бірте-бірте алшақтай бастайды.

Олардың орнына басқа топтардан адамдар тартылып, неше түрлі көтеріңкі жағдайлар (привилегиялар) жасалып, оларға басқару істері тапсырылады. «Осы сәттен бастап мемлекеттің күйреуі басталады», - деген ойға келеді Ибн-Халдун, оның себебі - сол мемлекеттің негізін қалаған ішкі бірлігі мол алғашқы ру, я тайпа қуылғаннан кейін, оның орнына келген адамдар тек жалақы үшін ғана қызмет етеді. Егер мемлекет үстіне қауіп төнсе, ол үшін жан-тәнін беретін адамдар олардың ішінде тым аз.

Ибн-Халдун - мемлекет пен өндірістің, бүгінгі сөзбен айтқанда, экономикамен өзара байланысын терең зерттеген ойшыл. Оның жасаған Бұл мәселе жөніндегі кейбір тұжырымдары бүгінгі біздің хал-жағдайымыздан көшіріліп алынғандай.

«Мемлекеттің өз табиғаты, өндірістің де өзінікі бар. Мысалы, тауарлардың бағасы өндіріске жұмсалған қаражатқа, оны әкелуге кететін ақшаға, нарықтағы сұранысқа т.с.с. байланысты», - дейді ойшыл. Оның сыртында қажетті түрде салынатын салықтар да өндірелетін тауарлардың бағасын өсіреді.

Мемлекет, әрине, салықсыз өмір сүре алмайды. Ол бүгінгі мемлекеттің басына келген кешегі көшпенділерге тәтті өмір сүру үшін, әскер ұстап, шекараны күзетіп және ел ішінде өзінің саяси қарсыластарымен күресу үшін керек. Мемлекет, бір жағынан, салықтың көлемін өсіруі мүмкін, екінші жағынан, экономикаға тікелей араласып, ішкі және сыртқы сауданы бақылауға алып, одан пайда табуы мүмкін.

«Салық үлкен болса, онда халық әлсірейді, сонымен біргс мемлекеттің өзі де әлсірейді», - дейді Ибн-Халдун (біздің үкіметке Ибн-Халдуннан осыдан 500 жыл бұрын өмір сүрген дәріс алса да болғаны). Елдегі бай адамдар мемлекеттегі өздерінің алтынын алып, басқа жаққа кетеді. Қарапайым адамдардың өзі де тамак, киім іздеп, дүниенің төрт жағына қаңғып кетеді. Ал мұның бәрі де мемлекеттің өзін жояды, өйткені мемлекет - қоғамның бітімі (формасы), ал оның материясы - ол сол елді құрайтын, оның өндірісінде істейтін адамдар.

Сонымен мемлекет күйреді. Бірақ ол мемлекет атаұлының бәрінің де жойылуы емес. Оның орнына басқа мемлекет бітімі келіп, ол да тарихтағы өзінің қажетті сатыларынан өтіп, өз орнын жаңа мемлекетке береді.

Ибн-Халдун бойынша, әр мемлекеттің өз өмір сүру ғасыры бар. Оның ұзақтығы орташа алғанда үш ұрпақтың өміріне тең. (Кеңес мемлекетінің пайда болып күйреуін алайық, ол үш ұрпақтың шеңберінде болды. - С.М.) Бірінші буын сол мемлекеттің негізін қалап, өздерінен гөрі жалпы мемлекеттік мәселелердің қамын ойлайды. Екінші буын жаңа пайда болып жетілген мемлекеттің жинаған байлығын пайдаланып, рақатқа батуға тырысады, үшінші буын сол мемлекетті әлсіретіп, оның титықтауға дейін жеткізеді.

Сонымен мемлекет пен цивилизацияның дүниеге келуінің негізгі себебі - бір. Ол - өндірістік дамудың негізіндегі байлықтың, артықшылықтың пайда болуы. "Мемлекет өздерінің адамдарынан ақша жинап, басқарып отырған адамдарға жұмсайды. Ол байлық қарапайым адамдардан келген мемлекет лауазымдарына, одан қалса, солармен байланысты астанадағы адамдарға жұмсалады.

«Қайсыбір мемлекет пен цивилизацияның әлсіреп құруының алғышарты - ел басқарған адамдардың аса қымбат заттарға ие болуға ұмтылуы, өмірден барынша ләззат алуға тырысуы, өйткені ол қымбатшылықты туғызып, салықты өсіріп, экономиқаны күйретеді. Мемлекеттің соңғы сатыларында мораль саласында азғындаушылық ашық көрінеді. Адамдар бұзылып, бір-бірін алдайды, бір-біріне жау саяқты қарайды, құлық-сұмдық кең етек алады. Соның бәрі тек байлыққа жетуі үшін жасалады», - дейді Ибн-Халдун.

«Егер адамдар үйлерінің алдына жеміс ағашын отырғызбай, кипарис отырғызса, онда - ол болашақ күйреудің нышаны. Өйткені кипаристің жемісі де, жақсы иісі де жоқ, оның тек әсем түрі ғана бар», - деп ой салады Ибн-Халдун.Сонымен Ибн-Халдунды ұқыпты оқыған адамға бүгінгі ищдағы болып жатқан күрделі үрдістерді жете түсінуге жол ШІІЫЛсіДЫ.

Ибн-Халдун сонау көне замандағы ой-пікірден бастап, біздің лімапга дейінгі біршама қоғамды терең зерттеп, өзінің артына мол шіііісс із қалдырған. Ол - қазіргі «әлеуметтік философия мен іинсаттанудың атасы» деген заңды биік баға берілген тұлға. Біз ім ші голығымен қосыламыз.

Дәріс №5

Қайта өрлеу (Ренессанс) - мәдениеті аясындағы философия

Дәрістің мақсаты: қайта өрлеу дәуіріндегі антика мәдениетін қайта жаңғырту идеясымен танысу, сол кездегі саяси әлеуметтіік ойларды талдау, реформацияның мақсаттарын анықтау.

1. Қайта өрлеу дәуірінің ерекшеліктері

2. Гуманизм және антропоцентризм

3. Натурфилософиялық ілімдер. Пантеизм

4. Саяси әлеуметтік көзқарастар

5. Реформация философиясы

" Қайта өрлеу Дәуірі - Орта ғасырдан Жаңа Заманға өту Дәуірі болды. Оның шеңберін біз XIV-XVI ғ.ғ. белгілейміз. Қайта өрлеу заманы Италия елінде басталды. Оған себеп болған әлеуметтік-экономикалық жағдайларды алатын болсақ, Бұл кезде солтұстік Италияда, әсіресе теңіз жағалауларындағы аймақ-тарда орналасқан қалаларда сауда, қолөнер өндірісі тез дами бастайды, мұның өзі феодалдық қатынастардың сарқылып, көп іскер шаруалардың өз қожайындарынан ақша төлеп бас бостандығын алып қалаларға келуіне, алғашқы капиталистік әкономи-калық қатынастардың дамуына әкелді.

Табиғаттың заңдылықтарының бірден-бір зерттеу жолы - ол тәжірибелік зерттеу - эмпиризм (emperia, - грек сөзі, тәжірибе) бағытын тудырды. Тәжірибе арқылы алынған деректерді пайымдау, қорыту қажеттігі рационализм ағымын дүниеге әкелді. Ал бұлардың өзі ой еңбегінің бағалануына, әсіресе оқыған, көзі ашық интеллигенцияның дүниеге келуіне себеп болды. Егер Орта ғасырдағы қоғамда ой еңбегі, негізінен, дін шеңберінен шыға алмаған болса, қазір жағдай күрт өзгере бастады.

Орта ғасырдағы қауымдық негізде ұйымдасқан әртүрлі кәсіби топтар жаңа жағдайда бірте-бірте ыдырап, оның орнына жеке Адамдардың іс-әрекеті көбірек бағалана бастайды: табиғи мол дарыны бар адамдар өздерінің мүдделері мен мақсаттарына сай суретші, мүсінші, дәрігер, жазушы, сәулетші т.с.с. болуға тырысады. Ал мұның өзі ресми ғылымға, сол кездегі схоластикалық нәтижесі жоқ ой-өрісіне қарсы сезімдерді туғызады, өйткені олардың ой-өрісі, дүниесезімі, шығармашылық ізденістері діннің шеңберінен шығып, жаңа қөзқарасты талап етеді.

Ал Бұл айтылған ойлардың айқын көрінісі - Орта ғасырдағы университеттер мен шіркеуден тыс жаңа ұйымдардың көптеп пайда бола бастауы. Оларды «Studia Humanitatis» (гуманитарлық пәндерді зерттеу) деп атады. Сонымен Қайта өрлеу заманының өшпес нәтижесі - гуманистік (Ншпапия - латын сөзі, адамгершілік, адамдық) ағымның сол кездегі қоғам мәдиниетінің саласында пайда болып, оған жан-жақты зор әсерін тигізуінде болды. Бұл ағым философиялық ой-өріске ғана емес, сонымен қатар саясатқа, моральдық нормаларға, әдебиет пен көркемөнерге, діннің өзіне үлкен ықпалын тигізді. Негізгі идеясы жеке адамның бойындағы табиғи дарындарын өмірге әкелу, адамның қрпретін, ар-абыройын көрсету болды.

XIV ғ. екінші жартысынан бастап, Көне классикалық грек және латын әдебиеті мен өнеріне, философиясына деген сұраныс жылдам өсе бастайды. Оларды мәдени саладағы маңдайалды үлгі, білім алғысы келетін адамға ең қажетті нәрсе ретінде бағалай бастайды. Гуманистік әдебиет білім мен «ұігіш» (лат. сөзі) ізгілікті рақымшылдықпен теңей бастады. «Қайта өрлеу» деген ұғымның мазмұнының өзін, міне, осы антикалық мәдениетке деген құштар-лықтан шығаруға болады. Алайда бұл талпынысты біз көне заман-ның мәдениетіне, философиясына түрпайы түрде қайта оралу деп түсінсек, ол қате болар еді. Оны біз қайта оралу, көне мәдениетке баға беріп, өз заманынан бөлу, сонымен қарым-қатынасқа түсу, қү-штарлықтан деп түсінуіміз керек. Сонда ғана біз «Өрлеу» дегенде әрі қарай даму, жетілу мағынасына ие боламыз.

Міне, «Қайта өрлеу» деген ұғым осыны көрсетеді.

Қайта өрлеу заманындағы адам мәселесіне жаңаша бетбұрыс. Адам мәселесі - бүкіл философияның - сонау Конфуций, Будда, Сократтан бастап, Орта ғасырдағы діни ілімдерге дейін өзекті философияның сұрағы болғаны белгілі. Қайта өрлеу заманында Бұл мәселе жаңаша қарала бастайды. Орта ғасырдағы Бұл мәселенің шешімі адамның қайшылықты пенде екендігін ашуда болды: бір жағынан, адам - жан дүниесі, рухы бар пенде ретінде әрқашанда аспанға ұмтылған, басқа тіршіліктен оқшау тұрған Құдайғажақын тұлға. Екінші жағынан, оның денесі бар, ол оны жердегі қі.пықтарға құмартуға, оның еркінің соған қарай жетелеуіне әкеліп, оііы күнәға батырады, тіпті кейбір жағдайда құмарту жолына түскен адам хайуанның деңгейінен де төмен түсіп кетеді. Ал Қайта өрлеу дәуіріне келер болсақ, ондағы негізгі жаңалық - ол адамның рухы мен жан дүниесін ғана емес, сонымен қатар оның тәнін, денесін де ақтау, оның керемет әсемдігін көрсету, адамның дүниесезімінің телегей-теңіз тереңдігін анықтау болды.

Бұл мәселеге өзінің өшпес ізін енгізген Джаноццо Манетти (1396-1459) болды. Өзінің «Адамның абыройы мен артықтығы жөнінде» деген еңбегінде ол Құдайдың адамға арнап жасаған Дүниесінің сұлұлығына тоқталып, сонымен қатар сол жаратылған Дүниенің ең биік шыңы - ол адамның өзі дейді. Адамның дене құрылысы, оның әсемдігі басқа Дүниедегі денелерге қарағанда ерек-ше биік орын алады. Мысалы, әртүрлі нәрселерді жасай алатын адамның қолдары қандай әсем, қандай ғажап! Егер жануарлардың қайсыбірі белгілі бір ғана нәрсемен айналыса алса, адам барлығымен айналыса алады. Рухани денеден тұратын адамның әсемдігі соншалықты, адамдар Құдайдың өзін өзіне ұқсатып түсінеді. Егер Құдай бүкіл Дүниені жаратса, адам өзін жағалай қоршаған мәдениеттің ұлы да әсем туындыларын тудырады.

Сонымен адамның құдіреттілігі, оның Құдайдың өзімен пара-парлығы - Қайта өрлеу заманындағы ойшылдардың негізгі идеяларының біріне айналды.

Адам мәселесін қайта қарауға өзінің зор үлесін қосқан келесі ойшыл - ол Лоренцо Валла (1407-1457) болды. «Ләззат алу жөнінде» деген еңбегінде ол адамның дүниетанымы оның ақыл-ойымен қатар сезімдік іс-әрекеті арқылы ғана болады», - деген пікірге келеді. Табиғаттың тіршілікке берген ең негізгі заңы «өзінің өмірі мен денесін сақтап, оған зиян келтіретіндердің бәрінен жалтару» сезімдік іс-әрекетсіз болмайды. Сондықтан бұл заңды орындау жолында адам өмірден ләззат алуға тырысуы керек. Ләззат - «жан мен дененің рахатқа батуы» ретінде игілікті іс. Мұндай көзқарастың ортағасырлық аскеттікке (asketos - грек сөзі, құмартудан бас тарту, адамның өзін-өзі шектеуі) қарсы бағытталғанын байқау қиын емес.

Жастай өмірден кеткен талантты ойшыл Пико де Ала Мирандолланың (1463-1494 жж.) еңбектерінде Қайта өрлеу заманындағы адам мәселесіне деген гуманистік көзқарас өзінің биік шыңына көтеріледі. Өзінің «Адамның абыройы жөніндегі сөздер» деген еңбегінде ол: «Құдай өзі жаратқан ғарыштың ортасына адамды орналастырды», - дейді. Ол оны жаратылған Дүниенің даналығы, ұлылығы мен әсемдігінің айқын көрінісі ретінде қарайды.

Оның ойынша, адам - бүкіл жаратылған Дүние мен Құдай арасындағы дәнекер. Сонымен қатар Жер бетінде адамнан биік, ал адамда ақыл-ой, парасат пен жаннан биік еш нәрсе жоқ. Құдай адамды жаратқанда, оған әртүрлі өмірдің ұрықтарын салды. Адамның рухының ең ғажабы оның еріктігінде, оның алдындағы әртүрлі өмір жолдарын таңдап алу мүмкіндіктерінде. Сол мүмкін-діктерді дұрыс пайдаланса, адам тіпті періштелерден де жоғары биіктікке көтерілуі мүмкін.

Адамның таңдау еріктігі - ол Құдайдың берген ең құнды сыйы. Оны Сократтың айтып кеткен «өзіңді тани біл» деген жолынан іздеу керек, ол өмірдегі күресте шыңдалып, моральдық жетілудің терең тұңғиығына жету керектігін ойшыл асыра көрсетеді.

Сонымен Пика деАла Мирандолла адамның еркін тек қана күнәға апаратын жол деп түсінген Орта ғасырдағы ойшылдарға қарсы шығып, керісінше, ол адамға берілген құнды сый деп түсінді.

Мұндай гуманистік көзқарас философия тарихында ұмыт болып қалмай, керісінше, оның әрі қарай дамуындағы негізгі мәселенің біріне айналады.

Николай Кузанский - Қайта өрлеу заманы философиясының ұлы тұлғасы. Николай Кузанский (1401-1464 жж.) жас кезінде Падуя университетінде (Италия) оқып, соңынан діни қызметпен айналысады. Ол өзінің ой-өрісінде ортағасырлық философия мен Қайта өрлеу заманындағы гуманистік ой-пікірді ұштастырды. Ұлы ойшылдың діни еңбектерінен басқа философиялық туындылары да біршама. Солардың ішіндегі ең таңдаұлысы «Ғылыми білімсіздік» деп аталады.

Енді сол «ғылыми білімсіздік» деген қайшылықты ұғымның мән-мағынасына тоқталайық. Белгілі бір нәрселер жөніндегі ақиқатты іздеу жолында біз анықталмағанды анықталғанмен, белгісізді белгілімен т.с.с. салыстырамыз. Сондықтан бұл өмірдегі шектелген заттар жөнінде белгілі бір пікірлер айту онша қиын емес. Ал енді шексіздікті зерттеген кезде, біз басқаша жағдайға кез боламыз. Шексіздікті біз көз алдымызға елестете алмаймыз, оның көлемі бізге белгісіз, біз оны еш нәрсемен салыстыра алмаймыз. Бұл адамның (әрқашанда шектелген) ақыл-ойы мен шексіздіктің арасындағы қайшылық Н.Кузанскийдің ойынша, ғылыми білімсіздікті тудырады.

Осы тұрғыдан келгенде, Құдай үзілді-кесілді түрде танылмайды, өйткені ол шексіздік, оны ешқандай шектелген Бұл дүниедегі заттармен салыстыру мүмкін емес. Егер Құдай шынайы шексіздік болатын болса, онда ол жаратқан Дүние шексіздіктің мүмкіндігіне ғана ие, олай болса, бір көкжиектің ар жағында екін-шісі, одан әрі үшіншісі т.с.с. ашылады. Сондықтан Құдай таныл-мағанмен, ол жаратқан Дүниені танып, бір белестен екіншісіне өтіп, тереңдей беруге болады.