Палітыка-ідэалагічная функцыя

Гістарычная навука дапамагае палітыкам і дзяржаве ў выпрацоўцы збалансаванай палітыкі, накіраванай на далейшы прагрэс краіны. Палітыкам трэба памятаць, што гісторыя заўседы шматварыянтна пры выбары чалавекам дзеяння, але яна адзіна магчымая як адбыўшаяся падзея. Гісторыя, вывучаючы заканамернасці выбару, дапамагае палітыкам прымаць рашэнні на карысць усяго грамадства.

Гісторыя як навука, выяўляючы на ​​аснове тэарэтычнага асэнсавання гістарычных фактаў заканамернасці развіцця грамадства, дапамагае выпрацоўваць навукова абгрунтаваны палітычны курс, пазбягаць суб'ектыўных рашэнняў. У адзінстве мінулага, сучаснасці і будучыні - карані цікавасці людзей да сваёй гісторыі. Руская гісторык В.О. Ключэўскі (1841-1911), вызначаючы практычнае значэнне ведаў гісторыі, гістарычнай свядомасці, адзначаў: «Кожнаму народу гісторыя задае двухбаковую культурную працу - над прыродай краіны, у якой яму наканавана жыць, і над сваёю уласнай прыродай, над сваімі духоўнымі сіламі і грамадскімі адносінамі»

Гістарычная крыніца.

Гістарычная крыніца: аб'ект, які ўтрымлівае інфармацыю пра мінулае жыццё людзей і ўключаны ў працэс навуковага вывучэння.

Існуе шэраг класіфікацый гістарычных крыніц, напрыклад, прапанаваная беларускім крыніцазнаўцам С. Ходзіным:

I. Дакументальныя крыніцы:

1) дакументы заканадаўства (помнікі права);

2) актавыя крыніцы (дамоўнага характару);

3) матэрыялы справаводства;

4) статыстычныя матэрыялы.

II. Апавядальныя крыніцы:

1) мемуарная літаратура і эпісталярныя крыніцы;

2) літаратурныя і публіцыстычныя творы.