Гістарычная навука і палітыка-ідэалагічная практыка

Гісторыя як навука, выяўляючы на ​​аснове тэарэтычнага асэнсавання гістарычных фактаў заканамернасці развіцця грамадства, дапамагае глыбока асэнсоўваць навукова абгрунтаваны палітычны курс, пазбягаючы тым самым суб’ектыўных рашэнняў палітычнага характару. Разам з тым веданне гісторыі спрыяе вызначэнню аптымальнага варыянту палітыкі кіраўніцтва масамі і ўзаемадзеяння з імі розных партый і рухаў.

У апошні час усё больш значнай грамадскай патрэбай становіцца задача патрыятычнага выхавання маладога пакалення. Думаецца, што менавіта адлюстраванне складанай гістарычнай карціны рэальных цяжкасцяў і памылак, а таксама шляхоў іх пераадолення, дапаможа сфармаваць сапраўдную любоў да сваёй Радзімы і гонар за яе народ і гісторыю.

У сістэме падрыхтоўкі маладых спецыялістаў важнае месца належыць айчыннай гісторыі. З’яўляючыся неад’емным элементам жыцця грамадства, гістарычная навука выконвае значныя функцыі, якія выцякаюць з аб’ектыўных грамадскіх патрэбаў. Па-першае, гэта фарміраванне нацыянальнай самасвядомасці, самаідэнтыфікацыі грамадства праз веданне сваёй гісторыі. Па-другое, - тлумачэнне і прагназаванне развіцця грамадскіх працэсаў для эфектыўнага кіравання дадзеных грамадствам, што немагчыма без выкарыстання гістарычных ведаў. Па-трэцяе, гістарычная навука заклікана выконваць выхаваўчую функцыю, якая заключаецца ў фарміраванні сацыяльнай псіхалогіі маладога пакалення ў адпаведнасці з сучаснымі ўяўленнямі аб сацыяльнай норме, шляхам выкарыстання гістарычнага матэрыялу, які змяшчае ўзоры дзейнасці або паводзін. Гэта спрыяе пазітыўнай ацэнцы прыналежнасці да дадзенага грамадству, што неабходна для яго развіцця. Мінулае і сучаснасць грамадства мае патрэбу не толькі ў строгай навуковай ісціны аб уласным канкрэтна-гістарычным развіцці, але і ў здаровым грамадскім самасвядомасці, які дазваляе весці годнае і ўзаемапаважлівы зносіны з іншымі народамі. Усе гэтыя функцыі павінны рэалізоўвацца ў працэсе вывучэння айчыннай гісторыі ў вышэйшай навучальнай установе.