Беларускі нацыянальна-культурны рух у пачатку XX ст

Пачатак XX ст. увайшоў у гісторыю Беларусі як цацыяналь-на-культурнае адраджэнне беларусаў. У гэты час узнікае рух за грамадскае прызнанне самога факта існавання беларускага народа і яго культуры. Найболыы актыўнай сілай нацыянальна-культурнага руху з'яўлялася сялянская і дробнашляхецкая інтэлігенцыя. Памешчыкі і буржуазія не толькі не спрыялі бела-рускаму нацыянальнаму руху, але і змагаліся з ім у складзе расійскіх і польскіх нацыянальных груповак.
Ідэйна-палітычным кіраўніком беларускага нацыянальнага руху ў пачатку XX ст. была нацыянальна-дэмакратычная партыя БСГ (Беларуская сацыялістычная Грамада), а з 1907 па 1915 г., за-снаваная ёю, легальная газета «Наша ніва». БСГ створана ў 1902 г. на аснове гурткоў беларускай студэнцкай і вучнёўскай моладзі ў Мінску, Вільні. Стваральнікі і кіраўнікі - браты Іван і Антон Луц-кевічы, Алаіза Пашкевіч (Цётка) і інш.
Першым друкаваным органам БСГ і першым легальным пе-рыядычным выданнем на беларускай мове стала газета «Наша до-ля». Выдавалася яна кароткі срок з 1 верасня па 1 снежня 1906 г. у Вільні. Усяго выйшла 6 нумароў. Газета мела рэвалюцыйна-дэмакратычны характар, таму з шасці яе нумароў пяць было канфіскавана паліцыяй, а сама газета была забаронена.
У лістападе 1906 г. БСГ пачала выдаваць новую легальную газету на беларускай мове «Наша ніва». Гэта была навукова-асветніцкая і літаратурна-мастацкая штотыднёвая газета. 3 са-кавіка 1914 г. і да канца яе існавання рэдактарам «Нашай нівы» быў Янка Купала. Вакол газеты групавалася вялікая колькасць пісьменнікаў і грамадска-палітычных дзеячаў. Сярод іх - Якуб Колас, Цётка, Максім Багдановіч, Цішка Гартны, Вацлаў Лас-тоўскі і інш. Газета была разлічана перш за ўсё на вясковага чыта-ча і нацыянальную інтэлігенцыю. У сіі знайшлі шырокае адлюс-траванне матэрыялы пра народнае жы'ццё, нацыянальны характар беларусаў. Яна выступала за права свабодна карьіртацца беларускай мовай, развіваць на ёй нацыянальную культуру. Прапаганда-вала нацыянальна-культурную і тэрытарыяльную аўтаномію Беларусі. Такім чынам, беларускі нацыянальна-культурны рух у пачатку XX ст. заклаў падмурак духоўнага адраджэння беларускага народа.

Станаўленне сувeрэннай Рэспублікі Беларусь. Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь

Станаўленне суверэннай Рэспублікі Беларусь адбылося ў па-чатку 90-х гг. 27 ліпеня 1990 г. Вярхоўны Савет БССР прыняў Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце рэспублікі. Афармленне дзяржаўнай незалежнасці РБ адбылося праз год. 25 жніўня 1991 г. Вярхоўны Савет БССР прыняў рашэнне аб наданні канстытуцый-нага статуса Дэкларацыі аб дзяржаўным суверэнітэце. Адначасова спынілася ўмяшанне цэнтра ў жыццё рэспублікі - усе прадпрыем-ствы саюзнага падпарадкавання на тэрыторыі рэспублікі пера-водзіліся ва ўласнасць БССР. 19 верасня 1991 г. была зацверджана назва суверэннай дзяржавы - «Рэспубліка Беларусь» і яе сімволіка: бела-чырвоны-белы сцяг і герб «Пагоня». Але гэта сімволіка праіснавала толькі чатыры гады. 14 мая 1995 г. на рэфе-рэндуме болынасць насельніцтва прагаласавала за ўвядзенне новых дзяржаўных сімвалаў, якія існуюць і цяпер.
/ Між тым у 1991 г. перастаў існаваць СССР. Набыўшыя суве-рэнітэт рэспублікі СССР 8 снежня 1991 г. падпісалі пагадненне аб утварэнні СНД - Садружнасці Незалежных Дзяржаў - Белавеж-скае пагадненне. Гэта гістарычная падзея адбылася ў Беларусі, у Белавежскай пушчы, у Віскулях. Пагадненне падпісана кіраўнікамі Беларусі (Станіслаў Шушкевіч), Расіі (Барыс Ельцын), Украіны (Леанід Краўчук). Цэнтрам СНД вызначаны г Мінск.
Суверэнітэт Беларусі быў замацаваны Канстытуцыяй РБ, якая прынята Вярхоўным Саветам 15 сакавіка 1994 г. Гэта была пятая па ліку Канстытуцыя ў гісторыі Беларусі (Канстытуцыі БССР прымаліся ў 1919, 1927, 1937, 1978). Канстытуцыя 1994 г. абвясціла РБ унітарнай дэмакратыянай сацыяльна-прававой дзяр-4 жавай. Тэрмін «сацыяльна-прававая дзяржава» азначае, што ас-ноўнай мэтай РБ з'яўляецца стварэнне ўмоў для свабоднага развіцця асобы, рэалізацыя яе інтарэсаў у рамках існуючых законаў.
Канстытуцыя ўстанавіла новую - прэзідэнцкую форму дзяр-жаўнага кіравання. Пры прэзідэнцкай форме кіравання Прэзідэнт з'яўляецца кіраўніком дзяржавы. Ён фарміруе вышэйшы выка-наўчы орган улады - урад (Савет Міністраў) і нясе адказнасць за яго дзейнасць. Першы Прэзідэнт РБ - Аляксандр Рыгоравіч Лу-кашэнка. Ён быў выбраны 10 ліпеня 1994 г.
У 1996 г. у рэспублікі абвастрыўся крызіс паміж закана-даўчай (Парламент) і выканаўчай (Прэзідэнт, Савет Міністраў) уладамі. 3 мэтай выйсця з яго Прэзідэнт выступіў з ініцыятывай правядзення рэферэндума. 24 лістапада 1996 г. рэферэндум ад-быўся. Яго вынікам было прыняцце новай рэдакцыі Канстытуцыі РБ 1994 г. са змяненнем і дапаўненнем, прапанаванымі Прэзідэнтам.
Такім чынам, Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь замацавала суверэнітэт Беларусі.

Прычыны, асноўныя падзеі і вынікі буржуазна-дэмакратычных 1905-1907 гг. і лютаўскай 1917 г. рэвалюцый у Беларусі.

У пачатку XX ст. у Беларусі адбыліся дзве буржуазна-дэмакратычныя рэвалюцыі. Буржуазна-дэмакратычная рэвалюцыя 1905-1907 гг. была вызвана пагаршэннем становішча народа ў су-вязі з эканамічным крызісам у пачатку XX ст. Сотні прадпрыемст-ваў спыялі або скарачалі вытворчасць. Павялічылася беспрацоўе. Пачаткам рэвалюцыі сталі падзеі 9 студзеня 1905 г. у Пецярбургу, названыя «Крывавай нядзеляй». Было расстраляна мірнае шэсце рабочых з петыцыяй да цара. Студзеньскі рух салідарнасці ахапіў каля 30 гарадоў і мястэчкаў Беларусі. Новы ўздым палітычнага рабочага руху быў звязаны са святкаваннем 1 Мая. Разгортваўся сялянскі рух. Першым найболын значным выступленнем была за-бастоўка сялян-падзёншчыкаў і батракоў у чэрвені 1905 г., якая ахапіла амаль усе маёнткі Навагрудскага павета. У Мінску і Брэс-пе одбыліся выступленні салдат.
Каб спыніць рэвалюцыйны рух, царскі ўрад пайшоў на ўступкі. 17 кастрычніка Мікалай II падпісаў Маніфест, абвяш-чаўшы дэмакратычныя свабоды і скліканне заканадаўчай Дзяр-жаўнай думы. У гэты час праходзіла ўсерасійская кастрычніцкая палітычная стачка. На Беларусі найбольш актыўна ў ёй выступалі чыгуначнікі. 18 кастрычніка ў Мінску адбыўся Курлоўскі рас-стрэл. Губернатар Курлоў загадаў адкрыць агонь па ўдзельніках мітынгу на Прывакзальнай плошчы ў Мінску. Было забіта 100 ча-лавек, каля 300 паранена. Аналагічныя падзеі адбыліся ў Віцебску 19 кастрычніка.Тут таксама быў расстраляны мірны мітынг. Усе-расійская кастрычніцкая стачка перарасла ў снежаньскае ўзброенае паўстанне ў Маскве. У Мінску ў снежні 1905 г. пачалася ўсеагульная стачка, але ва ўзброенае паўстанне яна не перарасла.
На працягу 1906-1907 гг. назіраўся павальны спад рэвалю-цыі. Каб супакоіць сялян, былі адменены выкупныя плацяжы за зямлю, указам ад 9 лістапада 1906 г. аб выхадзе сялян з абшчыны пачалася Сталыпінская аграрная рэформа. Гэта, а таксама стварэн-не Дзяржаўнай думы - першага парламента ў Расіі, стала га-лоўнымі вынікамі рэвалюцыі. Трэццячэрвенскім дзяржаўным пераваротам 1907 г., калі цар распусціў II Дзяржаўную думу, закон-чылася першая буржуазна-дэмакратычная рэвалюцыя ў Расіі.
Г лоўнай прычынай лютаўскай буржуазна-дэмакратычнай рэвалюцыі былі цяжкасці, вызваныя першай сусветнай вайной. Цэны з 1913 па 1917 гг. на харчовыя прадукты ўзраслі ў 5-8 разоў. Паражэнне рускай арміі, цяжкія ўмовы франтавога жыцця сад-зейнічалі росту антываенных і антыўрадавых настрояў -сярод сал-дат. Працоўныя патрабавалі міру, хлеба, зямлі. Лютаўская рэва-люцыя адбылася 23 лютага-2 сакавіка 1917 г. У выніку было звергнута самадзяржаўе у Расіі. 2 сакавіка Мікалай II адрокся ад прэстола. У краіне ўстанавілася двоеўладдзе - буржуазны Часовы ўрад і Саветы рабочых і салдацкіх дэпутатаў.
За два месяцы пасля рэвалюцыі ў Беларусі было створана 37 Саветаў, у якіх пераважалі меншавікі, бундаўцы, эсэры, хаця ар-ганізатарамі Саветаў у болыпасці выпадкаў з'яўляліся балыпавікі (М.В. Фрунзе, І.Е. Любімаў і інш.). Органы Часовага ўрада на Бе-ларусі прадстаўлялі губернскія і павятовыя камісары, прызнача-ныя з прадстаўнікоў буржуазіі і памешчыкаў. Галоўным вынікам лютаўскай рэвалюцыі на Беларусі стала выразнае акрэсліванне трох галоўных груповак сіл, якія ўпарта пачалі барацьбу за ўладу і ўплыў на народныя масы:
1) Часовы ўрад і яго прыхільнікі;
2) балынавікі - РСДРП(б) і яе арганізацыі;
3) нацыянальна-дэмакратычныя партыі і арганізацыі, і перш
за ўсё БСГ.
Такім чынам, буржуазна-дэмакратычныя рэвалюцыі у пач. XX ст. актывізавалі грамадства, прывялі яго да размежавання палітычных сіл.

Развіццё культуры ў Рэспубліцы Веларусь на сучасным этапе

На сучасным этапе, з канца 80-х - пач. 90-х гг. у Беларусі назірвецца культурнае Адраджэнне. Беларусь вяртаецца да сваіх гістарычных каранёў, нацыянальнай гістарычнай спадчыны, прыярытэту агульначалавечых каштоўнасцей.
Важнае значэнне ў культурна-нацыянальным Адраджэнні маюць прынятыя законы: аб мовах, аб культуры, аб адукацыі.
Сярэднія школы перайшлі на новыя праграмы навучання, падручнікі беларускіх вучоных. З'явіліся гімназіі, ліцэі, коледжы.
За апошнія гады стала выходзіць шмат новых перыядычных выданняў, у тым ліку культурна-гістарычныя часопісы «Спадчына», «Беларуская мінуўшчына», «Беларускі гістарычны часопіс». На іх старонках адноўлены сумленныя ўмёны дзеячаў гісторыі і культуры - У.М. Ігнатоўскага, аўтара «Кароткага нары-са гісторыі Беларусі», В.Ю. Ластоўскага, гісторыка, аўтара «Кароткай гісторыі Беларусі» і інш. Беларуская літаратура вярнула забароненыя творы і імёны С. Грахоўскага, А. Звонака, У. Дубоўкі, М. Гарэцкага і інш. Пісьменнікі звяртаюцца да гістарычнай тэмы: К. Тарасаў-«Памяць пра легенды», В. Чаропка-«Імя ў летапісе», У. Арлоў-«Таямніцы полацкай гісторыі».
Ажывілася тэатральнае і музычнае мастацтва. Узніклі новыя тэатры-Альтэрнатыўны Маладзёжны, «Вольная -сцэна» у Мінску. У 1997 г. у тэатры імя Я. Купалы пастаўлена п'еса А. Дударава «Князь Вітаўт». Традыцыйнымі сталі музычныя фестывалі «Мінская вясна», «Славянскі базар» у Віцебску. У 1996 г. балетная трупа Беларускага дзяржаўнага тэатра оперы і балета гаст-раліравала ў Японіі.
Шырокія сувязі з заменымі краінамі падтрымлівае Бела-русь у галіне навукі. Рэспубліка ўдзельнічае ў абмеркаванні шля-хоў павышэння бяспекі ядзернай энергетыкі ў рамках МАГАТЭ.
Паспяхова развіваецца выяўленчае мастацтва. Чарнобыль-скай катастрофе прысвечаны новы цыкл карцін - «Чарнобыль» Міхаіла Савіцкага. У 90-я гады адкрыты помнікі Францыску Ска-рыне ў Лідзе (скульптар В. Янушкевіч), Язэпу Драздовічу ў Мінску (скулыітар У. Голубеў), Кірылу Тураўскаму ў гарадскім па-сёлку Тураў (скулыітар М. Унькоў). У 1997 г. беларускаму народу вернута яго нацыянальная святыня - М. Кузьміч зрабіў точную копію крыжа Ефрасінні Полацкай.
Такім чынам, на сучасным этапе назіраецца Адраджэнне бе-ларускай нацыянальнай культуры.