2020-01-14
151
ААН - міжнародная арганізацыя, створаная для падтры-мання міру, бяспекіі развіцця сурацоўніцтва паміж краінамі. Штаб-кватэра ААН знаходзіцца ў Нью-Йорку. Узначальвае Ге-неральны сакратар ААН Кофі Ананд. У Мінску дзейнічае Прад-стаўніцтва ААН у рэспубліцы Беларусь.
Афіцыйнай датай утварэння ААН лічыцца 24 кастрычыіка 1945 г., калі ўступіў у сілу яе статут. 24 кастрычніка адзнача-ецца штогод як дзень ААН.
Беларусь з'яўляецца адной з краін-заснавальніц ААН. 27 красавіка 1945 г. міжнародная канферэнцыя ў Сан-Францыска, скліканая для заснавання ААН, прыняла рашэнне аб уключэнні БССР і УССР у лік краін-заснавальніц ААН. Гэтым прызнаваўся вялікі ўклад БССР у разгром фашызму і панесеныя беларусамі ў ходзе вайны каласальныя людскія ахвяры і матэрыяльныя страты. Беларускую дэлегацыю ў Сан-Францыску пры падпісанні ўстава ААН узначальваў старшыня СНК БССР і міністр замежных спраў Кузьма Венядзіктавіч Кісялёў.
Па шэрагу важных праблем дэлегацыя БССР выступала з прапановамі і праектамі рэзалюцый. У прыватнасці, па яе пра-панове ў 1946 г. Генеральная Асамблея ААН (галоўны дарадчы орган ААН) прыняла рэзалюцыю «Аб выдачы і пакаранні ваен-ных злачынцаў».3 трыбуны ААН Беларусь выступіла з асуд-жэннем вайны ЗПІА ў В'етнаме. Рэспубліка мае пастаянныя прадстаўніцтвы ў спецыяльных органах, такіх як ЮНЕСКА (Арганізацыя аб'яднаных нацый па пытаннях адукацыі, навукі і культуры), МАГАТЭ (Міжнароднае агенства па атамнан энергіі), МАП (Міжнародная арганізацыя працы).
На сучасным этапе Беларусь здзяйсняе мнагавектарную знешнюю палітыку - сувязі, як з усходнімі, так і з заходнімі краінамі. У 1993 г. Б.еларусь выступіла з ініцыятывай стварэн-ня бяз'ядзернай зоны ў Цэнтральнай Еўропе. У адпаведнасці з гэтым знешнепалітычным курсам, ядзерная зброя ў 1996 г. поўнасцю выведзена за межы нашай рэспублікі. Беларусь стала першай у свеце краінай, якая добраахвотна адмовілася ад вало-дання ядзернай зброяй.
Беларусь прымае ўдзел у руху параднёных гарадоў. Так, Мінск звязаны з Ліёнам у Францыі, Дэтройтам у ЗША, Натын-гемам у Англіі, Бангалорам у Індыі.
Выгаднае геаграфічнае становішча і эканамічны патэнцы-ял рэспублікі садзейнічаюць развіццю знешнеэканамічных зносін, стварэнню сумесных прадпрыемстваў.
Так у 1989 г. пачало выпускаць прадукцыю Беларуска-германскае прадпрыемства «Белвест» у Віцебску. Каля 100 прадпрыемстваў і аб'яднанняў рэспублікі ўстанавілі прамыя су-вязі з замежнымі партнёрамі. У іх ліку Мінскі трактарны завод, МЗХ і інш.
Беларусь праводзіць курс на ўмацаванне эканамічнага ўзаемадзеяння СНД, хутчэйшае фарміраванне ўсходнееўрапейскага рынку. 2 красавіка 1996 г. Прэзідэнт Рэс-публікі Беларусь А.Р. Лукашэнка і Прэзідэнт Расійскай Федэ-рацыі Б.М. Ельцын падпісалі ў Маскве дагавор аб больш глыбо-кай эканамічнай інтэграцыі і ўтварэнні супольнасці абедзвюх дзяржаў. У ліпені таго ж года Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь А.Р. Лукашэнка наведаў Францыю і правёў перагаворы з яе Прэзідэнтам Жакам Шыракам. У 1998 г. ён пабываў ў Кітаі, В'етнаме, Іране, Сірыі. На сучасным этапе Рэспубліка Беларусь ажыццяўляе знешнепалітычныя сувязі з 125 краінамі свету.
Такім чынам, Беларусь прыняла актыўны удзел у засна-ванні і дзейнасці ААН. На сучасным этапе яна ажыццяўляе усе-баковыя міжнародныя сувязі, праводзіць мнагавектарную палітыку.
|
|
|
|
|
|
Сацыяльна-эканамічнае развіццё Беларусі ў першай палове XIX ст.
У першай палове XIX ст. на Беларусі назіраўся крызіс феадальна-прыгонніцкага ладу. Як і раней (у ХУІ-ХУІП ст.) тут існавала фальваркава-паншчынная сістэма землеўладання, уста-ляваўшаяся па рэформе 1557 г. (валочная памера). Устойлівы попыт на сельскагаспадарчую прадукцыю ў Зах. Еўропе вёў да павышэння павіннасцей сялян - памешчыкі былі зацікаўлены атрымаць больш прадукцыі са сваіх фальваркаў на продаж, і, у першую чаргу, збожжа. Паншчына з адной валокі даходзіла да 12 дзён у тыдзень (6 дзён - мужчынскай і 6 - жаночай працы). Сяляне поўнасцю залежылі ад паноў. Існавала такая павіннасць, як згоны - пагалоўныя прымусовыя выхады ўсіх працасдольных сялян на панскія работы.
Не лепшым было становішча казённых сялян. Яны складалі каля 20%. Дзяржаўныя маёнткі здаваліся ў арэнду шляхце. Арандатары за час арэнды імкнуліся атрымаць як мага болып прыбытку і бясконца павялічвалі паншчыну, згоны і іншыя павіннасці. У сялян пры такой эксплуатацыі не заставалася часу для апрацоўкі сваёй зямлі. Такім чынам, фальваркава-паншчынная сістэма стала перашкаджаць развіццю сялянскай гаспадаркі, падрываць саму аснову феадальнага ладу, разараючы сялян. Абяднеўшыя сяляне не маглі плаціць падаткі дзяржаве. Гэта трывожыла ўрад.
3 мэтай павышэння дзяржаўнага даходу і каб зняць наружанасць сярод сялян у 1839-1845 гг. была праведзена аграрпая рэформа Кісялёва (міністр дзяржаўных маёмасцей). Яна праводзілася у дзяржаўных маёнтках.
Галоўныя мерапрыемствы рэформы:
1. Падрабязны перапіс сялян (люстрацыя) і рэгламентацыя павіннасцей: увялі 4 разрады сялян у залежнасці ад колькасці цяглавай сілы.
2. Жорсткі кантроль за часовымі ўладзельнікамі-арандатарамі.
3. Дапамога сялянам - апякунства.
У цэлым рэформа палепшыла становішча дзяржаўных сялян, паменшыліся павіннасці. Знішчалася фальваркава-паншчынная сістэма. Сяляне былі пераведзены на пазямельны аброк - чынш, сялянская гаспадарка ўцягвалася ў рыначныя адносіны.
А вось спроба правесці рэформу ў памешчыцкай гаспадарцы правалілася - памешчыкі не жадалі мяняць свае адносіны да сялян. Аднак і тут адбываліся змены. Так, у 30-я -40-я гг. XIX ст. хутка пашыраюцца пасевы тэхнічных культур: ільну, канаплі, буракоў, бульбы. У памешчыцкіх іменнях з'яўляюцца цукраварныя заводы, вінакурні. На Гродзеншчыне многія памешчыкі займаюцца танкаруннай авечкагадоўляй, але ў цэлым сялянская гаспадарка заставалася адсталай: маючы ў сваім распараджэнні сотні прыгонных сялян, памешчыкі не былі зацікаўлены ў набыцці сучаснай тэхнікі і паляпшэнні прылад праііы.
У прамысловасці ў першай палове XIX ст., хоць і марудна, развіваецца капіталізм. Па-першае, узрастае вотчынная прамысловасць. Колькасць мануфактур павялічваецца да 140. У 20-я гг. XIX ст. на Беларусі з'яўляюцца першыя фабрыкі. Гэта былі суконныя фабрыкі ў мястэчках Хомс Кобрынскага павета, і Коеава Слонімскага павета. К 1860 г. колькасць фабрык і заводаў вырасла да 76. (Фабрыкі - прадпрыемствы з паравымі рухавікамі і оабочымі машынамі).
Прыгоннае права затрымлівала развіццё капіталізму ў прмысловасці - для яе не хапала свабодных рабочых рук. Да таго ж, галоўнымі ўладальнікамі капіталу з'яўляліся памешчыкі. Таму фабрыкі і мануфактуры ў асноўным належылі буйным земле-ўладальнікам-прадпрымальнікам. Асаблівасцю гарадской прамысловасці Беларусі з'яўлялася прывалоданне тут рамеснай вытворчасці, дробнакапіталістычных прадпрыемстваў.
Такім чынам, у прамысловасці Беларусі ў першай палове XIX ст. перапляталіся два сацыяльна-эканамічныя уклады -феадальны і капіталістычны.
Адметыай рысаіі эканамічнага развіцця Беларусі ў гэты час было будаўніцтва дарог (шаша Масква - Брэст - Варшава) і каналаў (Бярэзінскі, Днепра-Бугскі). Ігэта было невыпадкова.
3 развіццём гандлю Беларусь стала часткай агульнарасійскага рынку, праз яе тэрыторыю ляжаў самы кароткі шлях у Полыпчу і Зах. Еўропу, таму расійскія ўлады клапаціліся аб паляпшэнні шляхоў зносін у Беларусі.
Такім чынам, у Беларусі ў першаіі палове XIX ст. паляпшаліся шляхі зносін, захоўваўся феадальна-прыгонніцкі лад, які затрымліваў развіццё капіталізму ў прамысловасці і сельскай гаспадарцы.
|
|
|
Супярэчнасці і дасягненні ў грамадска-палітычным жыцці БССР у другой палове 50-х — першай палове 80-х гг.
Грамадска-палітычнае жыццё Беларусі з канца 50-х па пер-шую палову 80-х гг. можна падзяліць на два перыяды.
Першы - 1953-1964 гг. Гэта была спроба дэсталінізацыі савецкага грамадства, звязаная з палітычным курсам М.С. Хрушчова, «курсам XX з'езда». У БССР гэты курс праводзіў К.Т. Мазураў - першы сакратар ЦК КПБ.
Другі - • 1965 -1985 гг. - многія гісторыкі называюць паваротам да кансерватызму. Кіраўніком дзяржавы быў Л.І. Брэжнеў. Гады яго ўлады (1964-1982 гг.) атрымалі ў некаторых гісторыкаў назву «застой». БССР у гэты час узначальваў П.М. Машэраў (1965-1980 гг.). Гэта быў вельмі паважаны ў рэспубліцы дзеяч, які не страціў сувязь з народам. '—""
Пасля смерці І.В. Сталіна (05.03.1958 г) у грамадска-чалітычным жыцці БССР вызначыўся адыход ад сталінскай р.:Шрэс;Іўнап сістэмы. Масавыя рэпрэсіі былі спынены, пачалася р;-> шілітацыя (зняцце абвінавачвання) бязвінна асуджаных. Так былі рэабілітаваны паэт Уладзімір Дубоўка, вучоны-гісторык Мікалай Мікалаевіч Улашчык.
Ііартыя асудзіла культ асобы Сталіна, раскрыла злоўжыванні ў;іп> гі)муленні. Дасягненнем грамадска-палітычнага жыцця стала ду.макі/.ітызацыя грамадства: людзі больш свабодна выказвалі свае думгсі. Павысілася роля прафсаюзаў і камсамола, распаўсюджваўся рух за камуністычныя адносіш.І. ІТ.І XXII з'езде КПСС (1961 г.) была прынята праграма будаўпікіп камунізму. М.С. Хрушчаў нават вызначыў тэрмін, калі ў ггср Лудзе пабудаваыы камунізм -у пачатку 80-х гг.
Ало гэта была толькі «адліга» пасля сталінскай «зімы». Перыяд хрушчоўскай лібералізацыі быў супярэчлівым. Усе змены былі напраўлены не на злом старой сістэмы, а на яе рэфарміраванпс. Назіралася пскаторае аслабленне кантролю «зверху», але сама камандна-адміністрацыйная сістэма засталася непахіснай. Супярэчлівым было грамадска-палітычнае жыццё і ў 1965-1985 гг. Рабіўся выгляд, што ў краіне існуюць дэмакратычныя формы ўлады. На самой справе ўся ўлада фактычна заставалася ў руках партыіінага апарату, так званай наменклатуры, адарванап ад народа. Назіралася непасрэднае партыіінае кіраваннс эканомікаіі. Угэты час узмацніўся кантроль за сродкамі масавай інфармацыі. У адсутнасці свабоды слова, з'явіліся як бы нефармальныя формы грамадска-палітычнага жыцця, самавыдавецкая літаратура. За гэтым вельмі ўважліва сачылі органы КДБ, якія выкаранялі іншадумства.
Такім чынам, дэмакратызацыя грамадска-палітычнага жыцця БССР у 50-я -80-я гг. суправаджаліся шэрагам супярэчнасцей.
|
|
|
Адмена прыгоннага права ў Беларусі. Буржуазныя рэформы.
Прыгоннае права замаруджвала далеіішае развіццё гаспадаркі. У краіпах Заходняй Еўропы феадальная залсжнасць сялян знікла ўжо у ХІУ-ХУ ст. 19 лютага 1861 г. Аляксандр II падпісаў Маніфест і Палажэнні аб вызваленні сялян ад прыгоннай залеж-насці. Адбылася адмена прыгоннага права ў Расіі.
Але па Маніфесту сяляне атрымалі толькі асабістую свабоду. Зямлёй яны не надзяляліся. Уся зямля заставалася ўласнасцю па-мешчыка. Таму сяляне павінны былі яе выкупляць. Мала хто з сялян мог выкупіць зямлю,у іх не было грошай. Таму законам бы-ло ўстаноўлена, што сяляне плацілі толькі 20% вызначанай сумы, а астатняе памешчыку плаціла дзяржава. На працягу 49 гадоў ся-ляне павінны былі аддаць доўг дзяржаве з працэнтамі за пазыку.
Выкупная сума вызначалася з разліку 6% гадавых у банку, каб памешчык, паклаўшы ў банк выкуп, мог атрымліваць штогод лрыбытак, роўны ранейшаму аброку з селяніна.
Да выкупу зямлі селянін лічыўся часоваабавязаным і вы-конваў баршчыну і аброк.
Сяляне былі не задаволены вызваленнем без зямлі. Ся-лянскія выступленні вымусілі ўлады пайсці на ўступкі. У час паўстання Кастуся Каліноўхскага (1863 г.) часоваабавязанае ста-новішча беларускіх сялян адмянялася. Выкупныя плацяжы на Бе-ларусі былі зніжаны на 20%.
Адмена прыгоннага права стала галоўнай буржуазнай рэ-формай гэтага перыяду. Яна дала пачатак шэрагу буржуазных рэ-форм 60-х —70-х гг. XIX ст. Вызваленых ад прыгоннага права ся-лян трэба было ўраўняць у правах з іншымі саслоўямі. Былі пра-ведзены ваенная,судовая, земская, школьная, цэнзурная, гарад-ская і інш. рэформы.
Ваенная рэформа (1862-1874 гг.) адмяніла рэкруцкую павіннасць, увяла ўсеагульную воінскую павіннасць, скараціла тэрмін службы з 25 гадоў да 6 - у сухапутных войсках і 7 - на
флоде.
Па судовай рэформе (1864 г.) на змену саслоўным судам прыйшоў агульны для усіх усесаслоўны суд, адкрыты і незалежны ад урада. Уводзіліся адвакаты і прысяжныя засядацелі, якія неза-лежна ад суддзяў выносілі рашэнне аб віноўнасці. У паветах уводзіліся міравыя суды, а ў губернях - акруговыя. У адрозненні ад Расіі на Беларусі міравыя судззі не выбіраліся, а назначаліся міністрам юстыцыі. Гэта было звязана з адсутнасцю тут земстваў.
Земствы - гэта выбарныя ўстановы ў паветах і губернях для кіраўніцтва асветай, аховай здароўя, гаспадарчай справай. Пасля паўстання К. Каліноўскага 1863 г. царскі ўрад не адва-жыўся увесці выбарныя ўстановы на Беларусі. Яны былі створаны тут толькі ў пачатку XX ст.
Школьная рэформа (1864 г.) на Беларусі таксама мела шэраг асаблівасцей. Тут хоць і ўводзілася ўсесаслоўная адукацыя, але не было земскіх школ. Усе школы дзейнічалі на рускай мове.
Такія галоўныя вынікі рэформ 60-х - 70-х гг. Яны сад-зейнічалі буржуазнаму развіццю Беларусі.
Дасягнeнні ў развіцці культуры, навукі і адукацыі ў БССР г, у другой палове 50-х — першай палове 80-х гг.
У другой палове 50-х — першай палове 80-х гг. назіраліся значныя дасягненні ў культуры
У гэты час асабістае месца належыла літаратуры. Галоўная тэматыка ў ёй - мінулая вайна. Асабліва многа зрабілі, каб данесці ІІраўду аб вайне I. Шамякін («Трывожнае шчасце»,), В. Быкаў («Алыіійская балада», «Жураўліны крык», «Кар'ер»), I. Чыгрынаў («Плач перапёлкі», «Апраўданне крыві»), А. Адамовіч («Хатынская аповесць»), I. Навуменка («Сасна пры дарозе»).
У якасці вядучага жанру літаратуры ўсталяваўся беларускі раман.Важнай падзеяй 60-х гг. стаў раман 1. Мележа «Людзі на балоце» з трылогіі «Палеская хроніка», У. Караткевіча «Каласы пад сярпом тваім». Набывае вядомасць паэзія М. Танка, А. Куля-шова, Н. Гілевіча, Р. Барадуліна, П. Броўкі.
Назіраецца пэўны ўздым тэатральнага мастацтва. У оперным тэатры пашыраюцца творы беларускіх кампазітараў на сучасную тэму. Напрыклад, «Дзікая ружа» Ю. Ссмянякі прысвечана жыццю студэнства. У 1967 г. пастаўлены балет Я. Глебава «Альпійская балада». На працягу многіх гадоў не зыходзіла са сцэны тэатраў камедыя А. Макаёнка «Лявоніха на арбіце». У канцэртных залах рэспублікі гучыць сімфанічная музыка А. Багатырова - аднаго з заснавальнікаў беларускай оперы. У 1969 г. пры Беларускай філармоніі створаны ансамбль «Пеецяры» (мастацкі кіраўнік — У. Мулявін). Аснова яго рэпертуара - беларускія народныя песні і песні беларускіх кампазўтараў (I. Лучанка, Ю. Семянякі і інш.).
60-я - 70-я гг. - росквіт беларускага маыументальнага мас-тацтва. У 1969 г. да 25-годдзя вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў былі адкрыты мемарыяльныя комплексы «Брэсцкая крэпасць-герой», «Курган славы» (скульптар А.Бембель), «Хатынь». Аўтар цэнтральнай скулыітуры «Хатыні» — «Няскораны чалавек» - С.Селіханаў. Яму належаць такія вядомыя манументы, як помнік Канстанціну Заслонаву ў Оршы, Марату Ка-зею Мінску, братам Іавну і-Міхаілу Цубам у Салігорскім раёне.
У 1972 г. Беларусь свят'куе 90-годдзе Народных паэтаў Янкі Купалы і Якуба Коласа. Да гэтай даты ў..Мінску былі ўстаноўлены помнікі Янку Купалу (скульптары: А. Анікейчык, Л. Гумілёўскі, А. Заспіцкі) і Якубу Коласу (скульптар 3. Азгур). У 1974 г. у Полацку адкрыты помнік Францішку Скарыну (скулыітар А. Глебаў). У 60-я - 70-я гады набывае вядомасць тэматычнымі карцінамі аб вайне М. Савіцкі: «Партызанская мадона», цыкл карцін «Лічбы на сэрцы», прысвечаны вязням фашысцкіх лагераў.
Буйным дасягненнем у адукацыі з'явілася ўвядзенне з 1959 г. абавязковай сярэдняй адукацыі. На пачатку 60-х гг. сталі адкрывацца ПТУ, пашырылася і ўмацавал"ася матэрыяльна-тэхнічная база ВНУ.
Значныя вынікі дасягнуты па навуковых распрацоўках. Сталі лаўрэатамі Ленінскай прэміі акадэмікі АН БССР М. Ельяшэвіч за навуковыя працы ў ^аліне фізічных навук і V. Платонаў за работы ў галіне матэматыкі.
Такім чынам, у культуры, навуцы і адукацыі БССР гэтага перыяду былі дасягнуты значныя поспехі.
Паўстанне 1863 г. у Беларусі. Погляды і дзейнасць К. Каліноўскага
У 1863 г. на Беларусі адбылося нацыянальна-вызваленчае паўстанне супраць царызму. Кіраўніком яго быў 25-гадовы Кастусь Каліноўскі (1838-1864). Па паходжанню шляхціч, ён нарадзіўся ў в. Мастаўляны Гродзенскага павета. Пасля заканчэння юрыдычна-га факультэта Пецярбургскага універсітэта. У 1861 г. вярнуўся на радзіму. У гэтым годзе было адменена прыгоннае права. Рэформа вызвала незадаволенасць сялян. У гэты час у двух Цэнтрах - Вар-шаве і Вільні рыхтуецца паўстанне за аднаўленне Рэчы Пас-палітай у межах 1772 г. У Варшаве ствараецца ЦНК (Цэнтральны нацыянальны камітэт), а ў Вільні ЛПК (Літоўскі правінцыяльны камітэт), на чале якога з кастрычніка 1862 г. становіцца К. Каліноўскі.
К гэтаму часу ў нацыянальна-вызваленчым руху намецілася 2 плыні:
1. Белыя (буржуазна-памешчыцкая плынь) выступалі за ад-наўленне Рэчы Паспалітай у межах 1772 г., захаванне памешчыц-кага землеўладання.
2. Чырвоная (дэмакратычная плынь), найболын радыкальная частка якіх - рэвалюцыянеры-дэмакраты, выступалі за ліквідацыю памешчыцкага землеўладання, права беларусаў, літоўцаў, ук-раінцаў на самавызначэнне, рэвалюцыйную барацьбу з самадзяр-жаўем. Гэту плынь узначальваў К. Каліноўскі.
Летам 1862 г. са сваімі аднадумцамі В. Урублеўскім і Ф. Ра-жанскім ён пачынае выдаваць рэвалюцыйную газету на беларускай мове «Мужыцкую праўду», адрасаваную сялянам. К Каліноўскі імкнецца прыцягнуць сялян да паўстання за волю, зямлю і наро-даўладдзе. Да лета 1863 г. выйшла 7 нумароў газеты. Кожны нумар пачынаецца зваротам «Дзецюкі» і падпісваўся псеўданімам К. Каліноўскага «Яська, гаспадар з-пад Вільні». На выхад газеты ўлады адказалі ўвядзеннем на Беларусі ваеннага становішча -ваююць з «возмутнтельнымн лнсткамн».
1 лютага 1863 г. ЛПК на чале з К. Каліноўскім звярнуўся да насельніцтва Беларусі і Літвы з заклікамі падняцца на ўзброеную барацьбу. Былі створаны паўстанцкія атрады. На 70% яны былі шляхецкімі. Сялян налічвалася толькі 18%. Каб прыцягнуць на свой бок сялян, царскія ўлады знізілі выкупныя плацяжы і ад-мянілі часоваабавязанае становішча сялян на Беларусі. У ходзе паўстання на тэрыторыі Беларусі адбылося 46 баёў і баявых суты-чак з царскімі войскамі. Цэнтрамі паўстання былі Віленшчына і Гродзеншчына (радзіма Каліноўскага).
У маі 1863 г. на падаўленне паўстання на Беларусі і Літве быў накіраваны віленскі генерал - губернатар М. Мураўёў. Жорсткімі рэпрэсіямі ён прымусіў «белых» адмовіцца ад паўстання. К. Каліноўскі ж стаяў на чале паўстанцаў да канца, але дабіцца перамогі ў ходзе барацьбы не змог. К верасню 1863 г. паўстанне было задушана. 128 чалавек было пакарана смерцю.
К. Каліноўскага арыштавалі ў студзені 1864 г. у Вільні, дзе ён хаваўся пад імем настаўніка Ігната Вітажэнца. У турме ён напісаў і перадаў на волю 3 пісьмы да свайго народа - «Пісьмы з-пад шыбеніцы». У іх ён яшчэ раз пацвердзіў свае погляды на са-мавызначэнне Беларусі. Ні маскоўскі, ні польскі ўрад не з'яўляецца беларускім. Свой беларускі ўрад павінен сфарміравацца ў ходзе паўстання народа за шчасце і волю. Ён заклікае «братоў», «мужыкоў родных» змагацца за сваю Бацькаўшчыну.
22 сакавіка 1864 г. у Вільні К. Каліноўскі быў павешан. Стоячы пад шыбініцай, ён у апошні раз выказаў свае перакананні. Калі ў прыгаворы яго назвалі «дваранінам», ён заявіў: «У нас няма дваран, усе роўныя».
Мужны сын беларускага народа, патрыёт сваёй Радзімы, першы беларускі рэвалюцыянер-дэмакрат К. Каліноўскі ўзначаліў паўстанне 1863 г. і да канца застаўся верны сваім поглядам.
Галоўныя накірункі і дасягненні ў эканамічным развіцці БССР у другой палове 50-х — першай палове 80-х гг.
Галоўныя накірункі эканамічнага развіцця БССР вызнача-ныя ў другой палове 50-х гадоў былі абумоўлены разгортваннем навукова-тэхнічнай рэвалюцыі ў развітых краінах свету. Каб пе-раадолець адсталасць ад захаду, прадуглежваліся аперажальныя тэмпы развіцця тых галін прамысловасці, якія забяспечваюць тэхнічны прагрэс усёй народнай гаспадаркі: машынабудавання, металаапрацоўкі, хімічнай і нафтахімічнай прамысловсці, энерге-тыкі. 'У сельскаіі гаспадарцы галоўнымі накірункамі развіцця было пераразмеркаванне дзяржаўнага бюджэту на карысць сельскай/ гаспадаркі, павышэнне закупачных цэн на яе прадукцыю, умацаД аакяе калгасаў і саўгасаў, меліярацыйныя работы.
У адпаведнасці з галоўнымі накірункамі быў дасягнуты рост вытворчасці па ўсіх названых галінах. Пабудаваны завод ЭВМ У Мінс-ку. Полацкі нафтапераапрацоўчы, Салігорскі калійны камбінат, БелАЗ у Жодзіне.^Х^^-
У параўнанні з 1950 г. у сельскай гаспадарцы Беларусі пра-цавала ў 1965 г у 5 разоў болып трактароў. Завяршылася элек-трафікацыя вёскі.
Такім чынам, тэмпы росту асноўных галін прамысловасці былі даволі высокімі, але ў сярэдзіне 60-х гг. паўстала пытанне якасці выпускаемай прадукцыі, замарудзіліся тэмпы росту пра-дукцыйнасці працы. Другімі словамі, эканамічнае развіццё пра-ходзіла экстэнсіўным шляхам. Шлях звязаны перш за ўсё з павы-шэннем колькасці выпускаемай прадукцыі і колькасным ростам прадпрыемстваў. Усувязі з гэтым была праведзена рэформа 1965 года, аўтарам якой з'яўляецца А.М. Касыгін (старшыня Савета Міністраў СССР).
Галоўным накірункам развіцця згодна рэформе 1965 г. стаў пераход да інтэнсіўнага шляху развіцця эканомікі. Шлях, звязаны з ростам вытворчасці за кошт укаранення дасягненняў навукі і тэхнікі і павышэння прадукцыйнасці працы. Павышэнне перш за ўсё якасных, а не колькасных паказчыкаў. Рэформай прадуглед-жвалася ўключыць у дзеянні таварна-грашовыя механізмы, эле-менты рыначнай эканомікі. Многія прадпрыемствы пераводзіліся на гаспадарчы разлік.
Вынікі рэформы на Беларусі праявіліся ў тым, што на пер-шым часе адбылося паляпшэнне работы прамысловасці, пабудава-ны новыя прадпрыемствы: Бабруйскі Іпынны камбінат, Беларускі металургічны завод у Жлобіне, завод робататэхнікі ў Мінску.
Адным з галоўных накірункаў развіцця Бсларусі з першай паловы 80-х гг. заставаўся, як і раней, пераважны рост цяжкай прамысловасці, якая ў 70-я гады ўсё больш ператваралася ў галіну для абслугоўвання «абаронкі» - абароннаіі прамысловасці. У гэтай галіне назіраліся значныя дасягненні.
Праводзілася меліярацыя, хімізацыя сельскай гаспадаркі. Далейшае ўкараненне ў сельскагаспадарчую вытворчасць дасяг-ненняў навукі і тэхнікі прывяло да стварэння аграпрамысловых комплексаў - АПК - комплексы па пераапрацоўцы сельскагаспа-дарчай сыравіны і атрыманню прадуктаў харчавання. У па-раўнанні з іншымі рэспублікамі СССР у Беларусі ў 80-х гадах назіраліся некалькі лепшыя паказчыкі развіцця сельскай гаспа-даркі. Беларусь у тыя гады ў народзе называлі «адкормачным цэхам Савецкага Саюза», таму што тут, пачынаючы з 60-х гадоў, былі дасягнуты поспехі ў развіцці малочнай і мясной жывёлага-доўлі.
Такім чынам, у адпаведнасці з галоўнымі накірункамі эка-намічнага развіцця, у Беларусі былі дасягнуты значныя поспехі ў развіцці прамысловасці і сельскай гасппдаркі. Але ва ўмовах ка-мандна-адміністрацыйнай сістэмы перавесці эканоміку на інтэнсіўны шлях развіцця нс ўдалося.
Развіццё культуры ў Беларусі ў XIX ст.
Галоўнымі накірункамі развіцця культуры Беларусі ў XIX <ст. былі звязаны з яе ўваходам у склад Расійскай імперыі і паліігыкай русіфікацыі, якая пачала праводзіцца пасля паўстання 1830-1831 гг. Некалькі разоу за XIX ст. рэфарміравалася сістэма адукацыі. Па рэ-форме 1803-1804 гг. стварылася пераемная сістэма адукацыі: пачат-ковая (прыходскія вучылішчы), няпоўная сярэдняя (павятовыя ву-чылішчы), сярэдняя (гшназіі), вышэйшая (Віленскі універсітэт) адукацыя.
Пасля ппўстання дзекабрыстаў школы сталі саслоўнымі, а ў 1832 г. быў закрыты Віленскі універсітэт. Школьная рэформа ],864 г., якая насіла буржуазны характар, увяла ўсесаслоўную аду-кацыю. Саслоўныя абмежаванні пры паступленні ў сярэднія вы-шэйшыя навучальныя ўстановы адмяніліся. Але была высокая пла-та за навучанне. Усе ціколы дзейнічалі на рускай мове. Школьная рэформа па чаое супала з паўетаннем К. Каліноўскага, пасля якога была закрыта адзіная застаўшаяся на Беларусі вышэйшая навучаль-ная ўстанова ~ Земляробчы інстытут у Горы - Горках. Такім чынам, к канцу XIX ст. на Беларусі не было ніводнай вышэйшай навучаль-най установы. Пісьменнасць у горадзе.склала 25,7%, у вёсцы - 16%.
Адсутнасць вышэйшых навучальных устаноў адмоўна адбівалася на развіцці кавукі ў Беларусі. Навучальнпй дзейнасцю тут займаліся выкладчыкі сярэдніх навучальных устаноў, урачы, аграномы, іыжынеры. Набылі вядомасць такія вучоныя беларусаз-наўцы, як Адам Кіркор (археолаг, этнограф, гісторык), браты Кан-станцін і Яўстафій Тышкевічы (займаліся археалагічнымі раскоп-камі), Іван Насовіч (этнограф, мовазнаўца).
Да I паловы XIX ет. адносіцца зараджэнне беларускай літаратурнай мовы і станаўленне літаратуры. Вышэйшым дасягнен-нем у літаратуры гэтага часу лічацца ананімныя паэмы «Тарас на Парнасе» і «Энеіда навыварат». Першыя вядомыя беларускія пісьменнікі Адам Міцкевіч («Пан Тадэвуш»), Ян Чачот, Ян Барш-чэўскі, Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч («Пінская шляхта»), Уладзіслаў Сыракомля, Паўлюк Багрым («Зайграй.зайграй, хлопча малы»). Гэта беларуска-польскія паэты і празаікі, для іх характэрна двух-моўная творчасць - на польскай і беларускай мове.
Прыкладам жанру публіцыстыкі з'яўляецца «Мужыцкая:;раўда» і «Пісьмы з-пад шыбеніцы» К. Каліноўскага. У асобных месцах яны ўспрымаюцца як вершы ў прозе.
Пасля падаўлення паўстання К. Каліноўскага ў гісторыі бела-рускай літаратуры настаў цяжкі перыяд, фактычна быў забаронены беларускі друк. У той' жа час ідзе працэс жанравага ўзбагачэння літаратуры, удасканальваецца вершаскладанне. У літаратуру прыйшлі Адам Гурынойіч, Янка Лучына. Вяршыняй развіцця бела-руокай літаратуры II падовы XIX ст. стала творчасць Ф. Багушэвіча («Дудка беларуская», «Смык беларускі»).
У жывапісе I паловы XIX ст. назіраецца пераход ад класіцызму да рамантызму і рэалізму. Беларускія мастакі I. Аляш-кевіч, В. Ваньковіч, Я. Дамель, I. Хруцкі шукалі сваю тэму, якая б была больш цесна звязана з людзьмі і сучаснымі праблемамі. Таму невыпадкова гістарычны, партрэтны і псйзажны жанры становяцца галоўным у беларускім жывапісе.
Вядомыя беларускія жывапісцы II паловы XIX ст. А. Гараўскі («На Радзіме» партрэт М. Глінкі), II. Сілівановіч (мазаічнае пано «Тайная вячэра», «Пастух»), К. Альхімовіч («Пахаванне Гедыміна»).
Архітэктуру XIX ст. вызначалі палацы, храмы, адміністрацыйныя будынкі. Выдатным дасягненнем беларускага класіцызму з'яўляецца палад-сядзіба П.А. Румянцава ў Гомелі. Для II паловы XIX ст. характэрны стылявы эклектызм - змяшанне роз-ных стыляў і мастацкіх элементаў. Найбольш вядомы помнік -царква Аляксандра Неўскага на ваенных могілках у Мінску (псеўдарускі стыль).
Свайго прафесійнага тэатра на Беларусі ў гэты час не было: беларускае тэатральнае мастацтва развівалася ў народна-фальклорных формах. Папулярнымі былі батлейкі. У губернскіх га-радах дзеіінічалі стацыянарныя рускія трупы. Самым буйным кро-кам беларускага прафесійнага тэатра стала пастаноўка у 1852 г. у Мінску оперы В. Дуніна-Марціпксвіча «Сялянка»- музыка С. Ма-нюшкі і Кжыжаноўскага.
Такім чынам, нягледзячы на палітыку русіфікацыі, у Беларусі развівалася нацыянальная культура.
Эканамічнае становішча Беларусі ў другой палове 80-х
У сярэдзінс 80тХ гг. праявіліся крызісныя з'явы ў эканоміцы. Перш за ўсё знізіліся тэмпы роста нацыянальнага даходу. На кра-савіцкім 1985 г. Пленуме ЦК КПСС М.С. Гарбачоў абвясціў курс на перабудову савецкага грамадства, паскарэнне тэмпаў росту вы-творчасці. Псрабудова ў Беларусі пачалася адпаведна з агульнасаюзным курсам. У 1986 г. на XXX з'езде КПБ быў зацверджаны план 12-іі пяцігодкі. План прадугледжваў інтэнсіўнае развіццё эканомікі. Створана рэспубліканская праграма «Інтэнсіфікацыя». Галоўнай задачай было паскорыць навукова-тэхнічны прагрэс, каб забяспечыць выпуск высакаякаснай, канкурэнтназдольнай на сус-ветным рынку прадукцыі.
К 1988 г. уся прамысловасць, аграпрамысловыя комплексы. транспарт, гандль, будоўля былі пераведзены на самафінансаванне, гаспадарчы разлік, пры якім прадпрыемства, разлічыўшыся а дзяржавай, магло само распараджацца сваімі даходамі. Гэта давала пэўную самастойнасць прадпрыемствам. Але ў краіне па-ранейшаму існавала камандна-адміністрацыйная сістэма.
Спалучыць планавае цэнтралізаванае кіраўніцтва;з са-макіраваннем прадпрыемстваў аказалася немагчыма. Не дапамагла і дзяржпрыёмка - кантрольная служба за якасцю выпускаемай прадукцыі. Больш таго, узнікла новая праблема: прадпрыемствы, атрымаўшы некаторую самастоішасць, пачалі павялічваць зарпла-ту супрацоўнікам, тэмпы ж росту вытворчасці пры гэтым не па-вышаліся. Пачалася інфляцыя, спад вытворчасці.
Эканамічнае становішча Беларусі рэзка пагоршылася у сувязі з аварыяіі на Чарнобыльскай атамнаіі электрастанцыі 26 красавіка 1986 г. Радыёактыўнымі нуклідамі забруджана пятая частка тэры-торыі рэспублікі, на якой пражывала болыы 2 млн. чалавек. 3 гас-падарчага абароту выведзена 20% зямель.
Такім чынам, праграма «Інтэнсіфікацыі» не выконвалася. Устала пытанне аб пераходзе да рыначнай эканомікі, пры якой дзяржава выступае ў ролі рэгулятара рынку. У пачатку 90-х гг. былі прыняты Законы аб арэндзе, індывідуальнай дзейнасці, аб прыватызацыі. Закон аб уласнасці на Беларусі прадугледжваў прыватную, калектыўную, дзяржаўную ўласнасць. Гэта дало маг-чымасць пераходу да разнастаііных форм гаспадарання на зямлі. Быў прыняты Закон аб фермерскай гаспадарцы. Аднак фермерскіх гаспадарак у Беларусі існуе мала, не створаны неабходныя ўмовы для іх гаспадарчай дзейнасці.
Ва ўмовах пераходу да рынку ў 1992 г. былі вызвалены цэ-ны, адбывалася станаўленне банкаўскіх і камерцыйных структур..
Такім чынам, крызісныя з'явы ў эканоміцы 80-х - пачатку 90-х гг. прывялі да неабходнасці пераходу да рыначных адносін.
Развіцце прамысловасці і сельскай гаспадаркі Беларусі ў пачатку XX ст. Сталыпінская аграрная рэформа
У прамысловасці Беларусі пачатку XX ст. назіраліся значныя змены, звязаныя, па-першае, з завяршэннем прамысловай рэвалюцыі XX ст. Гэта азнпчала пераход ад ручной працы да ма-шыннай, павелічэнне колькасці фабрык і заводаў (каля 1200). Найбольш буйныя ільно-прадзільная фабрыка «Дзвіна» у Віцебску, папяровыя ў Добрушы.Найбольш хуткімі тэмпамі развівалася дрэ-ваапрацоўчая прамысловасць. Па-другое, з пераходам капіталізму на рубяжы XIX - XX ст. у вышэйшую стадыю - імперыялізм. Гэта праявілася ў канцэнтрацыі капіталу. Ствараюцца акцыянерныя таварыствы і сіндыкаты. Сіндыкаты - гэта аб'яднанне прадпры-мальнікаў па сумеснай вытворчасці і збыту прадукцыі. Вядучую ролю пачынаюць адыгрываць банкі, галоўнае месца належыла Мінскаму камерцыйнаму банку.
Прамысловасць Беларусі ў гэты перыяд з'яўлялася састаўной чіісткай агульнарасійскай эканомікі. I таму, як ва ўсёй Расіі, тут раслачаўся эканамічны крызіс 1900-1903 гг., ц потым дэпрэсія (застой), якая працягвалася да 1908 г. У выніку многія заводы і фабрыкі сталі скарачаць сваю вытворчаець, павысілася беспрацоўе. 3 1908 г. і да пачатку першаіі сусветнай вайны назіраецца ўздьш прамысловасці.
У пачатку XX ст. Беларуская прамысловасць мела свае
асаблівасці:
• Нізкі ўзровень канцэнтрацыі вытворчасці: прьівалодалі дробныя прадпрыемствы (да 50 рабочых).
• Дробная рамесная вытворчасць давала болыдасць прамысловай прадукцыі.
• Прамысловасць спецыялізавалася на апрацоўцы мясцовай ляс-ной і мінеральнай сыравіны і прадукцыі сельскай гаспадаркі.
• Прывалодала лёгкая прамысловасць, паколькі адсутнічала сы-равіна для цяжкай прамысловасці.
• Вялікая працягласць чыгуначнай сеткі. Па насычанасці чыгу-начнымі лініямі Беларусь у 1913 г. перавышала ў 1,8 разоў Еўрапейскую Расію.
У пачатку XX ст. капіталізм у Беларусі пранік як у па-мешчыцкую, так і сялянскую гаспадарку, у той жа час захоўваліся прыгонніцкія перажыткі, пакінутыя рэформай 1961 г. малазямел-ле і беззямелле сялян. Капіталізм у сельскай гаспадарцы развіваўся па прускаму шляху - марудна з захаваннем буйнога па-мешчыцкага землеўладання.
Рост сялянскага руху прымусіў урад правесці аграрную рэформу. Праект рэформы распрацаваў Пётр Аркадзьевіч Сталыпін.(старшыня савета міністраў і міністр унўтраных спраў). Па рэфор-ме прадугледжвалася разбурыць сялянскую абшчыну і стварыць у вёсцы апору самадзяржаўя - клас залежных сялян.
Указ Мікалая II ад 9 лістапада 1906 г. паклаў пачатак рэ-форме. Сялянам дазвалялася выйсці з абшчыны і атрымаць свой
надзел у прыватную ўласнасць. Усе раздробленыя адрэзкі зямлі се-лянін аб'ядноўваў у адно поле-адруб (яго можна было перадаць па нашчадству). Тут жа будавалася сядзіба селяніна — атрымліваўся хутар. Працэнт стварэння хутароў на Беларусі быў вышэйшы, чым у Расіі. Сялянам аказвалася дапамога ў куплі зямлі праз Сялянскі банк. Дазвалялася перасяляцца на ўскраіны, дзе многа свабодных зямель (у Сібір, Урал, сярэднюю Азію).
Практычна гэта быў пераход ад прускага шляху да аме-рыканскага. 12% сялян Беларусі стварылі хутары. Бедныя сяляне маглі прадаць свой надзел і перабрацца ў горад. Рэформа сад-зейнічала росту сельскагаспадарчай вытворчасці. К 1913 г. Бела-русь была буйнейшым раёнам па вырошчванню бульбы і льну. Былі створаны мясцовыя органы кіравання - земствы. Яны дапа-магалі ўмацоўваць хутарскую гаспадарку. Рэформа была не завер-шана - у 1914 г. пачалася I сусветная вайна.
Такім чынам, прамысловасць і сельская гаспадарка Бела-русі ў пачатку XX ст. упэўнена ішла па капіталістычнаму шляху развіцця.
Карэнныя змены ў грамадска-палітычным жыцці Беларусі ў другой палове 80-х —пачатку 90-х гг. Дэмакратызацыя і шматпартыйнасць
У II палове 80-х гг. адбыліся карэнныя змены ў грамадска-палітычным жыцці. Галоўнымі з іх сталі дэмакратызацыя грамад-ства і фарміраванне шматпартыйнасці. Пачатак гэтым працэсам паклаў красавіцкі 1985 г. Пленум ЦК КПСС, на якім М.С. Гарба-чоў абвясціў курс на перабудову.
Дэмакратызацыя азначала пашырэнне ролі народа ў жыцці грамадства і галоснасць - магчымасць адкрыта выказаць свае по-гляды. Узрасла роля друку, грамадскіх арганізацый.
У 1989 г. упершыню адбыліся выбары народных дэпутатаў СССР на альтэрнатыўнай аснове, гэта значыць выбаршчыкі маглі выбраць 3 некалькі кандыдатаў аднаго. Да гэтага на працягу ўсяго існавання савецкай улады на выбары вызначаўся толькі адзін кан-дыдат.
У 1990 г. па новаму выбарчаму закону праведзены выбары народных дэпутатаў у Вярхоўны савет і мясцовыя саветы. Ва ўмовах аднапартыйнай сістэмы большасць месцаў атрымалі ка-муністы. Адзінай партыяй, якая супрацьстаяла ў той час КПБ, з'яўляўся БНФ (Беларускі народны фронт), створаны ў 1989 г. на чале з З.С. Пазняком.
Рэальным крокам да фарміравання шматпартыйнай сістэмы ў грамадстве стаў прыняты ў 1990 г. Закон СССР «Аб грамадскіх аб'яднаннях». У адпаведнасці з гэтым законам у Беларусі ў пачатку 90-х гг. было створана больш 10 партый, найболып вядомая ся-род іх - Беларуская сялянская партыя. Мэта яе - абараняць эка-намічньш і палітычныя правы сялянства. Працэс фарміравання палітычных партый на Беларусі праходзіў вельмш вяла, яны былі нешматлікімі. Але, сам факт складвання шматпартыйнасці азна-чаў канец манаполіі КПСС - КПБ на ўладу і быў адным з праяўленняў дэмакратызацыі грамадства. А гэта азначала, што ў грамадска-палітычным жыцці рэспублікі адбываюцца карэнныя змены.
